بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 52بود و اگر كفنى با خود مىبرند اين كفن، كفش و لباسى محسوب نمى شود به علاوه به زودى مىپوسد و از ميان مىرود و سرانجام انسان با تمام اموالى كه گرد آورده و كاخها و باغها و مركبها و زينتها و امكانات ديگر، وداع مىگويد وتهى دست و عريان و پا برهنه در گودال تنگ و تاريكى كه نامش قبر است مىخزد. تنها چيزى كه با خود مىبرد اعمال اوست كه گاه بزرگترين بلاى جان او مىشود همان گونه كه امام (عليه السلام) مىفرمايد: «آنها از روى زمين با اعمال خويش به سوى حيات ابدى و سراى جاودانى كوچ كردند» آن گونه كه خداوند متعال مىفرمايد: «همان طورى كه آفرينش را آغاز كرديم آن را باز مىگردانيم، اين وعده اى است قطعى كه به يقين آن را انجام مىدهيم!» (1) (قَدْ ظَعَنوُا عَنْها بِأَعْمالِهِمْ إلى الْحَياةِ الدَّائمَةِ والدَّارِ الْباقِيَةِ، كَمَا قالَ سُبْحانَهُ وَتَعَالَى: (كَما بَدَاْنا أَوَّلَ خَلْق نُّعِيْدُهُ وَعْداً عَلَيْنا إِنَّا كُنَّا فاعِلِيْنَ).در حقيقت امام (عليه السلام) در پايان اين خطبه به دو نكته اشاره مىكند: يكى به مسأله بازگشت انسان به زمين همان گونه كه از زمين آفريده شد، و ديگر به مسأله حيات نوين در قيامت، آن گونه كه حيات نخستين به او عنايت فرمود، و براى اين كه هيچ شك و ترديدى باقى نماند مىفرمايد: «آن كس كه حيات نخستين داد و انسان را از خاك آفريد بار ديگر او را از خاك مبعوث مىكند و حيات جاويدان به او مىبخشد و او مىماند و پاداش و كيفر اعمالش.
نكته ها
1 ـ راههاى ستيز با دنياپرستى
از آن جا كه «حبّ دنيا» سرچشمه همه يا غالب گناهان است، و از آن جا كه1. انبياء، آيه 104.
لطفا منتظر باشید ...
