بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 518النِّعْمَةَ، وَرَدَّا الْعَافِيَةَ).جمله هاى اخير ممكن است ادامه شكوه امام (عليه السلام) به پيشگاه خدا بوده باشد، و ممكن است خطاب به مردم، و معنى دوّم مناسبتر به نظر مىرسد.به هر حال اين جمله ها نشان مىدهد كه امام (عليه السلام) به شدّت از جنگ و خون ريزى پرهيز داشت، و تا آن جا كه ممكن بود آتش افروزان جنگ «جمل» را اندرز داد، شايد بر سر عقل آيند يا عواطف دينى آنها تحريك شود، و از راه خطرناكى كه در پيش گرفته اند بازگردند، ولى هوس خلافت و حبّ جاه و مقام چنان چشم و گوش آنها را كور و كر كرده بود، كه حتّى نصايح مشفقانه امام (عليه السلام) نيز در آنها اثر نكرد و سرانجام نفرين امام (عليه السلام) دامانشان را گرفت و در كار خود ناكام شدند، هم طعم تلخ شكست را چشيدند و هم با ذلّت به قتل رسيدند.
نكته
عاملان قتل به خونخواهى برخاستند!
بى شك «طلحه» و «زبير» از كسانى بودند كه مردم را بر ضد عثمان شوراندند.«ابن قتيبه» در كتاب «الإمامه والسياسه» مىگويد: هنگامى كه اهل «كوفه» و «مصر» بر عثمان شوريدند و خانه اورا محاصره كردند «طلحه» از كسانى بود كه هر دو گروه را بر ضد عثمان مىشورانيد، ومى گفت: عثمان به محاصره شما اعتنايى ندارد; چرا كه مرتّباً آب و غدا براى او مىبرند، نگذاريد آب و غذا براى او ببرند (1).1. الامامه والسياسه، جلد 1 صفحه 38.
لطفا منتظر باشید ...
