بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْطلحة و زبير بعد از آنكه با اميرالمؤمنين عليه السلام بيعت كردند مثل ساير مردم، حتى آنها را اولين نفرات بيعت كننده با حضرت شمرده اند، وقتى از قرائن حال پى بردند كه حضرت على عليه السلام به خواسته هاى نامشروع آنان تن نخواهد داد، براى بار آخر به نزد آن حضرت آمدند، طلحة تقاضاى حكومت عراق را كرد و زبير در خواست حكومت شام را، ولى حضرت نپذيرفت، آن دو خشمگين شدند و دو سه روز بعد دوباره نزد حضرت آمدند و اجازه ورود خواستند.اميرالمؤمنين عليه السلام در طبقه بالاى منزل خود بود آن دو نيز به بالا رفتند و گفتند: اى اميرالمؤمنين شما زمانه را مىشناسى و اينكه ما چقدر تحت فشار هستيم، ما آمده ايم تا به ما چيزى دهى كه حال خود را بهبود بخشيم و بدهيهاى خود را پرداخت كنيم!حضرت فرمود: مىدانيد كه من در منطقه ينبع (61) مالى از خودم دارم، اگر مىخواهيد بنويسم هر چه ممكن است از آن به شما داده شود! گفتند: ما به مال شما نيازى نداريم، حضرت فرمود: از من چه كارى ساخته است گفتند: به مقدار كافى از بيت المال به ما بده! فرمود:«سبحان الله!» من چه اختيارى در بيت المال دارم، اين اموال، مال مسلمانان است و من نگهبان و امين آنها هستم! اگر مىخواهيد، خواسته خود را روى منبر با مردم مطرح كنيد اگر اجازه دادند من انجام دهم، ولى من چطور (بى اجازه) چنين كنم در حاليكه اين اموال براى همه مسلمانان اعم از شاهد و غايب مىباشد...گفتند: ما شما را وادار نمى كنيم، اگر هم وادار كنيم، مسلمانان نمى پذيرند.حضرت فرمود: من چه كنم! گفتند: نظر شما را شنيديم، و سپس از طبقه بالا پائين آمدند، خدمتكار حضرت على عليه السلام شنيد كه آن دو مىگفتند: به خدا بيعت ما با على از دل نبوده است بلكه ما فقط با زبان (در ظاهر) بيعت كرديم!حضرت امير عليه السلام اين آيه را تلاوت نمود: «ان الذين يبا يعونك انما يبايعون الله يدالله فوق ايديهم فمن نكث فانما ينكث على نفسه و من اوفى بما عاهد عليه الله فسيؤتيه اجرا عظيما».(62)
لطفا منتظر باشید ...
