بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْسپس فرمود: كيست كه اين قرآن را بگيرد و آنها را به قرآن دعوت كند در حاليكه (بر اثر انجام اين رسالت) كشته خواهد شد، و من ضامنم بر خداوند بهشت را براى او!هيچكس برنخاست جز جوانى كم سن و سال بنام مسلم، از قبيله عبدالقيس كه قباى سفيدى بر دوش داشت! برخاست و عرض كرد: يا اميرالمؤمنين من قرآن را بر آنها عرضه مىكنم و جانم را به حساب خدا مىگذارم!حضرت به او توجهى نكرد، گويا بر او دلسوزى نمود و براى بار دوم ندا در داد: كيست كه اين قرآن را بگيرد و بر اين گروه عرضه كند و بداند كه كشته خواهد شد و بهشت براى اوست!آن نوجوان دوباره برخاست و گفت: من مىبرم و عرضه مىكنم.اميرالمؤمنين عليه السلام براى بار سوم ندا نمود ولى جز آن جوان كسى برنخاست! حضرت امير عليه السلام قرآن را به او داد و فرمود: برو بطرف آنان و قرآن را بر آنها عرضه كن و آنها را به حكم قرآن دعوت نما. آن جوان (برومند و سعادتمند) آمد تا در مقابل صفهاى لشكر قرار گرفت، قرآن را گشود و گفت: اين كتاب خداست، اميرالمؤمنين شما را به آنچه در اين كتاب است دعوت مىكند.در اين هنگام عايشه: صدا زد با نيزه بر او حمله كنيد، خدا او را زشت گرداند، لشكريان از هر طرف او را مورد هدف نيزه قرار دادند.مادر آن جوان در آنجا حاضر بود، با ديدن اين صحنه دلخراش فريادى زد و به طرف جوانش رفت، خود را بر او انداخت و او را از معركه بيرون كشيد، در اين لحظه گروهى از لشكريان حضرت امير عليه السلام به كمكش آمدند و او را آورده و مقابل حضرت على عليه السلام بر زمين نهادند، مادرش گريست و با اشعارى بر او مرثيه مىخواند.(88)و به دنبال اين حادثه بود كه چون حجت بر آنها تمام شد، حضرت فرمان جنگ را صادر نمود.مؤلف گويد: حضرت در اين حديث شريف نه تنها به نيت شوم آن دو خبر داد، بلكه سرانجام شوم آنها را نيز اطلاع داد كه هر دو در اثر اين آشوب و فتنه گرى به قتل خواهند رسيد و چنين شد كه حضرت خبر داده بود.
لطفا منتظر باشید ...
