«نوحه حضرت على اكبر (عليه السلام) (زبانحال)»

حسينون تشنه لب قربانيمكربلانون من سوسوز مهمانيمكوفيان يوخ سيزده هيچ دين وشرفصدهزاران حيف اولوب آديزعرباولموسوز سيز هم مرام بولهبيانماقا دوزخده اولدوز منتخباكبرنام آورمدينه يارو ياورمياور قرآن منمتشنه لب قربان منمافتخارم وار حسينه ياورمهم فداى نور چشم حيدرمفاطمه دلبندينه من نوكرمهم منم شهزاده هم بى ياورممن ازوم شهزاده يمهمده من آزاده يمياور قرآن منمتشنه لب قربان منمگَلسى هركس كه گَلَر ميدانيمهچون خدا ضامن اولوبدور قانيمهمن فدايم دين وهم قرآنيمهباخسى دشمن تيغ جانسوزانيمهتزگَلون ميدانيمهچون سوسوزسوزقنيمهياور قرآن منمتشنه لب قربان منممن شجاعتده عليدن باقيمهم بلاغت هم فصاحت كانيمهم امام مجتبانون جانيمهم رسول اكرمون مهمانيمجدّيمه مهمان منمساكن رضوان منمياور قرآن منمتشنه لب قربان منمهمده زهرانون منم دردانه سىهم حسين بى كسون پروانه سىخاتم پيغمبرون ريحانه سىهم حسينون اكبر يك دانه سىچون سيزه مهمان منملب لرى عطشان منمياور قرآن منمتشنه لب قربان منماحمد مختاره سيز عاق اولموسوزاُغلونى اطفالنى قويدوز سوسوزنچه گون دنيانى محكم دُتموسوزاهل بيت احمدى قرخوتموسوززنده جاويدان منمعبرت انسان منمياور قرآن منمتشنه لب قربان منماى عمر سعد لعين بير باخ منهسوزلريمى من بيان ايلوم سنهخالقه وار نه جوابون دى منهخصم اولور روز قيامتده سنهاى عمر سعد لعيناى خبيث ضدّ دينياور قرآن منمتشنه لب قربان منممن حسين بن على قربانيمكوفه نون دعوت اولان مهمانيماحمدين من زينت رضوانيمهم على مرتضانون جانيممن پيمبر زاده يمجنگه من آماده يمياور قرآن منمتشنه لب قربان منماكبر اى شهزاده گل احسان ايلهآلتى گوشه قبريوه مهمان ايلهكربلايه گلمگى آسان ايلهكاروان شيعه پى در پى گلهآديوه قربان منمطالب احسان منمياور قرآن منمتشنه لب قربان منمآلتى گوشه قبريوى ياد ايلرمخانه قلبيمِ برباد ايلرمآديوى ذكر ايليون داد ايلرمگاهى آرام گاهى فرياد ايلرممن غلام اكبرمعاشق اول سرورمياور قرآن منمتشنه لب قربان منمنوريم ذوقوم بوگون طوفان ايدراكبرين عشقى منى بى جان ايدرآلتى گوشه قبرى قلبى قان ايدرنوكرينى عاقبت مهمان ايدرنورى مهمان منماكبره قربان منمياور قرآن منمتشنه لب قربان منم* * * * * *«درد دل و اظهار غم و غصه بى پايان»أيُّهاالنّاس جهان شد دار ذلّت خانه امعمر خود راصرف كردم شد ندامتخانه امسوزد اعضاى تنم رامن به حيرت خانه امبىوفا شد خاندانم كنج غربتخانه امبس محبّتها نمودم گشت حسرت خانه امطعمه بيگانگان شد جمله زحمت خانه امهرمحبّت كه نمودم شد عداوت خانه اممقصدم صاحب زمان وراه مكتب خانه امدربدر گشتم ز ظلم همسر نادانه امعاقبت افشا شود ظلم او به عبرتخانه اممنزلم شد حجره ومونس همان فرزانه اممنزلم شد غصب ومن خوددراسارتخانه امهمسر گمره چنان ردكرده بس بيگانه امطاير مرغم فضا و خانه امگريه ها كردم به نُه سال وبه اجرت خانه امچون پسرشد مرتد ومن مديحت خانه امناظرم آتش گرفته من به جنّت خانه امدرجزا من سرفرازم چون به محنت خانه امسالها زحمت كشيدم مزد تهمت خانه اممزد من زخم زبانها غرق حيرتخانه امبرملاگردد دروغ ودر امامت خانه اممركزم شد درمدارس درعبادت خانه اماز پى درمان روانم درحراست خانه امسالها همت نمودم وارد بتخانه اموارد اين خانه گشتم پرشده پيمانه اماز فراق مهدى قرآن درعزلتخانه امهركه راخدمت نمودم شد خيانت خانه امبارها فرزند گمره شد خجالتخانه امبرخدا دادم حواله حق وزحمت خانه امبينم آن قهرخدا را درعدالتخانه ام«نورى»بى سرپناهم يادصاحب خانه اماونوازش مى نمايد در رياضتخانه ام

بابا طاهر، شاعر بى نظير همدانى (رحمه الله) مى گويد:ببندم شال ومى پوشم قدك رابنازم گردش چرخ فلك رابگردم آب درياها سراسربشويم هردو دست بى نمك را