چون لعل لبت غنچه ز گلزار نچيده‏»
چون لعل لبت غنچه ز گلزار نچيده‏»

حلوا به كسى ده كه محبت نچشيده‏»
حلوا به كسى ده كه محبت نچشيده‏»

گيسوى تو چون شام و، جمال تو سپيده
«اى آن كه كسى سرو چو قد تو نديده
اى قطب جهان، كهف امان، مفخر آدم
اى آيت‏يزدانى و اى حجت‏خاتم
نه ديده چنين ديده و نه گوش شنيده‏»
اميد وصال تو هنوز است‏به دل‏ها
«خضر ار لب لعل تو نمى‏كرد تمنا
تو لايق و شايسته هر مدح و ثنايى
ما را نرسد آن كه بگوييم چه‏هايى
پس مرد شناساى تو را چيست عقيده‏»
در وصف تو ما را نبود جرات اظهار
«واقف نشد از سر تو اى مخزن اسرار
دلها همه در بحر وجودش شده فانى
خورشيد رخش كاش كند نور فشانى
دلباختگان، دل عوض دست‏بريده‏»
زنگ غم دل‏هاى حزين را بزدودى
«دانم به يقين گر به رخت پرده نبودى
اى خسرو خوبان كه امير دو جهانى
كى سوختگان غم خود را برهانى
پيدا و نهان، غير خداوند كه ديده‏»
روز همه بى ماه رخت همچو شب تار
«دانى ز چه در پاى گل سرخ بود خار؟
توفان بلا برده به اين سو و به آن دست
شمشير فتاده به كف زنگى سر مست
از بس كه به پاى گل بيچاره خليده‏»
اى روى تو چون باغ جنان، نيكو و خوشبو
«دل فاخته‏سان بهر تو با نغمه كوكو
در آرزوى وصل گل و لاله و سنبل
از فرقت گل داده ز كف صبر و تحمل
زين رو كه يكى روز گلى دست تو ديده‏»
يك لحظه وصال تو مرا هست غنيمت
«زان روز كه من باخته‏ام نرد محبت
عشق تو مرا مسلك و مهر تو مرا كيش
دل گشته ز هجران تو بى تاب و به تشويش
افسون، نكند چاره اين مار گزيده‏»
از پرده درآ اى كه تويى آينه نور
«پنهان ز عدويى، ز محبان ز چه اى دور؟
عيد است و شده دشت و چمنزار پر از گل
پرواز كنان سوى چمن قمرى و بلبل
جز من كه ز هجرت دلم از عيش كپيده‏»
آتش زده عشقت‏به خدا بر دل و جانم
«آيا شود آن دم كه كنى تازه روانم
روزى شود آيا كه نكو طلعت دلدار
اى كاش شود قسمت ما نعمت ديدار
آن يار؟ گذشتيم ز مرات عديده‏»
جانها به جمال طرف افزاى تو مشتاق
«زين رو شده آهوى ختا شهره آفاق
هركس كه بنوشد ز لبت جرعه‏اى از مى
ما را بده از جام لبت‏باده پياپى
از دامن وصل تو بود دست‏بريده‏»
آزرده شديم از سخن و طعنه اغيار
«تا چند به هجران تو باشيم گرفتار
بر عالميان مژده كه شد فصل بهاران
الحمد شده وقت گل و سنبل و ريحان
كاين ماه دگر باره به ما روح دميده‏»
گرديده چو فردوس برين تازه و خرم
«گو تهنيت عيد، بدان نور مجسم
شد «محسن صافى‏» سخنش گر خوش و نيكو
هر كس به زبانيست ثنا خوان و دعاگو
هست از نظر لطف تو اين طرفه قصيده‏»
خال سيهت غارت دين كرده و دلها
«جز شربت لطف تو نداريم تمنا
«جز شربت لطف تو نداريم تمنا