ج) فرشتگان زمين - چشم اندازی به حکومت امام مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف نسخه متنی

ج) فرشتگان زمين

محمد بن مسلم مى‏گويد: از امام صادق عليه السلام درباره ميراث علم و اندازه آن پرسيدم؟ حضرت در پاسخ فرمود: «خداوند، دو شهر يكى در شرق زمين و ديگرى در غرب آن دارد، در آن دو شهر گروهى سكونت دارند كه نه ابليس را مى‏شناسند و نه از آفرينش او آگاهى دارند. هر چند مدّت يك‏بار با آنان ديدار مى‏كنم. آنان درباره مسائل مورد نياز خود و چگونگى دعا از ما مى‏پرسند و ما به آنان مى‏آموزيم. هم‏چنين آنان درباره زمان ظهور حضرت قائم عجل الله تعالى فرجه الشريف مى‏پرسند. آنان عبادت و كوشش بسيارى در پرستش خداوند دارند.

آن شهر درهايى دارد كه بين هر يك از لنگه‏هاى آن صد فرسنگ فاصله است. آنان پرستش، تمجيد، دعا و كوشش بسيارى دارند. اگر آنان را ببينيد، كردار و رفتار خود را دربرابر آنان كوچك مى‏شماريد. وقتى برخى از آنان به نماز مى‏ايستند، يك ماه در حال سجده هستند. خوراك آنان ستايش خداست و لباسشان برگ و رخسارشان از نور مى‏درخشد. اگر با يكى از ما (امامان) رو به رو شوند، گرداگرد او را مى‏گيرند و خاك جاى پاى او را برمى دارند و به آن تبرّك مى‏جويند. در هنگام نماز، زارى و ناله‏اى دارند كه از صداى طوفان سهمگين‏تر است. گروهى از آنان - از روزى كه به انتظار حضرت قائم عجل الله تعالى فرجه الشريف بوده‏اند - هرگز سلاح خود را بر زمين نگذاشته‏اند و وضع آنان همين گونه بوده است. آنان همواره از خدا مى‏خواهند كه صاحب الامر عليه السلام را به آنان بنماياند.

هر يك از آنان، هزار سال زندگانى مى‏كند و آثار فروتنى و پرستش و تقرّب به خداوند عزّوجل، در رخسار آنان آشكار است. وقتى نزد آنان نمى‏رويم، مى‏پندارند ما از ايشان خشنود نيستيم و زمانى را كه ما به ديدارشان مى‏رويم، در نظر مى‏گيرند و در همان زمان به انتظار ما مى‏نشينند و هرگز از كار خسته نمى‏شوند.

همان گونه كه به آنان آموختيم، قرآن مى‏خوانند و پاره‏اى از قرائت‏ها كه به آنان آموخته‏ايم، اگر بر مردم خوانده شود، آن را نمى‏پذيرند. مطالبى را كه از قرآن مى‏پرسند، وقتى پاسخ مى‏دهيم، سينه‏ها (و فكر و انديشه) را براى گرفتن آن چه مى‏شنوند، باز مى‏كنند. براى ما از خداوند، طول عمر مى‏خواهند تا ما را از دست ندهند. آنان مى‏دانند، آن چه را از ما مى‏آموزند، منّتى از خداوند بر آنان است.

هنگامى كه حضرت قائم قيام كند، آنان به همراه حضرت خواهند بود و از ديگر سپاهيان امام عليه السلام پيشى مى‏گيرند و از خداوند مى‏خواهند دينش را به وسيله آنان يارى‏نمايد.

اجتماع آنان متشكّل از پير و جوان است. اگر يك جوان، پيرى را ببيند، به احترام او همانند غلام مى‏نشيند و بدون اجازه‏اش ازجا برنمى خيزد. از راهى كه خودشان بهتر مى‏دانند، بر انديشه‏هاى امام عليه السلام آگاه مى‏شوند. اگر امام به آنان دستورى دهد، تا آخر بر آن پابرجا هستند؛ مگر اين كه حضرت خودش كار ديگرى به آنان واگذار كند.

اگر به جنگ مردم شرق و غرب روند، همگى را در لحظه‏اى نابود مى‏كنند و هرگز اسلحه بر آنان تأثير نمى‏كند. شمشيرها و سلاح‏هايى از آهن دارند؛ امّا آلياژش غير از آهن است. اگر با شمشير بر كوهى بزنند، آن را دو نيم مى‏كنند و ازجا برمى‏دارند. امام عليه السلام اين سپاهيان را به جنگ هند، ديلم، كرد، روم، بربر، فارس، جابرسا و جابلقا - دو شهر در شرق و غرب - مى‏فرستد.

بر هيچ يك از پيروان اديان وارد نمى‏شوند، مگر آن كه آنان را به اسلام دعوت مى‏كنند و به يكتاپرستى و نبوت پيامبر و ولايت ما اهل بيت مى‏خوانند. پس هر كس اجابت كرد، او را رها مى‏كنند و هر كس نپذيرفت، او را به قتل مى‏رسانند؛ به گونه‏اى كه در شرق و غرب زمين كسى نمى‏ماند، مگر آن كه ايمان مى‏آورد».(14)

از چشم اندازى كه درباره اين سپاهيان آمده است، چنين فهميده مى‏شود كه شايد آنان همان فرشتگانى باشند كه در زمين بر جاى مانده‏اند و منتظر قيام حضرت قائم عجل الله تعالى فرجه الشريف هستند.