چشم اندازی به حکومت امام مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

چشم اندازی به حکومت امام مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف - نسخه متنی

نجم الدین طبسی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

7. شيطان

وهب بن جميع مى‏گويد: از حضرت صادق عليه السلام پرسيدم: اين كه خداوند به شيطان فرمود: (فإنَّكَ من المُنظرينَ إلى يَوْمِ الوَقْتِ الْمَعلُوم؛(47) (خداوند فرمود): آرى، به تو (شيطان) مهلت داده خواهد شد تا به وقت معيّن و روز معلوم)، اين وقت معلوم چه زمانى خواهدبود؟ فرمود: «آيا پنداشته‏اى اين روز، روز قيامت است؟ خداوند تا روز قيام قائم‏ما، به شيطان مهلت داده است. وقتى خداوند او را مبعوث مى‏كند (و اجازه قيام مى‏دهد)، حضرت به مسجد كوفه مى‏رود. در آن هنگام شيطان در حالى كه با زانوان خود راه مى‏رود، به آن‏جا مى‏آيد و مى‏گويد: اى واى بر من از امروز!

حضرت مهدى پيشانى او را مى‏گيرد و گردنش را مى‏زند و آن هنگام، روز وقت معلوم است كه مهلت شيطان به پايان مى‏رسد».(48)

(1). نعمانى، غيبة، ص‏231؛ عقد الدرر، ص‏226؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏539؛ حلية الابرار، ج‏2، ص‏628؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏353.

(2). برقى، محاسن، ص‏320؛ كافى، ج‏5، ص‏33؛ علل الشرائع، ص‏150؛ التهذيب، ج‏6، ص‏155؛ وسائل الشيعه، ج‏11، ص‏57؛ مستدرك الوسائل، ج‏11، ص‏58؛ جامع احاديث الشيعه، ج‏13، ص‏101.

(3). شايد مراد از «العرق» رگ، و كنايه از گردن زدن باشد.

(4). نعمانى، غيبة، ص‏285؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏543.

(5). نعمانى، غيبة، ص‏284؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏543.

(6). نعمانى، غيبة، ص‏231؛ ر. ك: التهذيب، ج‏6، ص‏154؛ وسائل الشيعه، ج‏11، ص‏57؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏353؛ مستدرك الوسائل، ج‏11، ص‏54.

(7). نعمانى، غيبة، ص‏231؛ عقد الدرر، ص‏227؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏539؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏354.

(8). بحارالانوار، ج‏52، ص‏349.

(9). مفيد، ارشاد، ص‏364؛ روضة الواعظين، ج‏2، ص‏265؛ كشف الغمّه، ج‏3، ص‏255؛ صراط المستقيم، ج‏2، ص‏253؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏527؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏338، 349.

(10). كافى، ج‏8، ص‏227؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏450؛ مرآة العقول، ج‏26، ص‏160؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏375.

(11). احقاق الحق، ج‏13، ص‏357؛ المحجّه، ص‏429.

(12). عيون اخبار الرضا، ج‏1، ص‏273؛ علل الشرائع، ج‏1، ص‏219؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏313.

(13). علل الشرائع، ج‏2، ص‏96؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏317.

(14). نعمانى، غيبة، ص‏165؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏351، 361.

(15). اسد الغابة، ج‏3، ص‏7، 372.

(16). تنقيح المقال، ج‏2، ص‏246.

(17). نعمانى، غيبة، ص‏122؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏355.

(18). نعمانى، غيبة، ص‏122؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏355.

(19). نعمانى، غيبة، ص‏165؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏355.

(20). آل عمران (3) آيه 84.

(21). عياشى، تفسير، ج‏1، ص‏183؛ نورالثقلين، ج‏1، ص‏362؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏549؛ تفسير صافى، ج‏1، ص‏267؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏340.

(22). نساء (4) آيه 159.

(23). تفسير قمى، ص‏146؛ احقاق الحق، ج‏13، ص‏332؛ العرائس الواضحه، ص‏209؛ بحارالانوار، ج‏14، ص‏349.

ابن‏اثير مى‏گويد: در آن روزگار هيچ اهل ذمّه‏اى نمى‏ماند كه جزيه بپردازد. شايد مراد اين باشد كه اهل ذمّه يا اسلام‏مى‏آوردند يا كشته مى‏شدند. البته رواياتى نيز برخلاف اين معنا وارد شده است؛ نهايه، ج‏5، ص‏197.

(24). احمد، مسند، ج‏2، ص‏398، 520.

(25). احمد، مسند، ج‏3، ص‏367؛ حاكم، مستدرك، ج‏4، ص‏503؛ ر. ك: ابن‏حمّاد، فتن، ص‏159؛ ابن‏ماجه، سنن، ج‏2، ص‏1359.

(26). بحارالانوار، ج‏52، ص‏376.

(27). نهايه، ج‏5، ص‏197.

(28). عقد الدرر، ص‏40.

(29). نعمانى، غيبة، ص‏283؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏357.

(30). مروج الذهب، ج‏2، ص‏418.

(31). بتريه يكى از فرقه‏هاى زيديه از پيروان كثيرالنوى مى‏باشند. آنان عقايد مشابهى با سليمانيه يكى ديگر از فرقه‏هاى زيديه دارند. در اسلام و كفر عثمان توقف و ترديد دارند. در مسائل اعتقادى مشرب اعتزال و در فروع فقهى بيش‏تر پيرو ابوحنيفه هستند. گروهى از آنان نيز پيرو شافعى يا مذهب شيعه مى‏باشند؛ بهجة الآمال، ج‏1، ص‏95؛ ملل و نحل، ج‏1، ص‏161.

(32). ارشاد، ص‏364؛ كشف الغمّه، ج‏3، ص‏255؛ صراط المستقيم، ج‏2، ص‏354، روضة الواعظين، ج‏2، ص‏265؛ اعلام‏الورى، ص‏431؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏328.

(33). دلائل الامامه، ص‏241؛ طوسى، غيبة، ص‏283؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏516؛ بحارالانوار، ج‏2، ص‏598.

(34). نعمانى، غيبة، ص‏297؛ حلية الابرار، ج‏2، ص‏361؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏362؛ بشارة الاسلام، ص‏222.

(35). همان جا.

(36). اثبات الهداة، ج‏3، ص‏585؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏387.

(37). نعمانى، غيبة، ص‏317؛ طوسى، غيبة، ص‏273؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏363، 329.

(38). تفسير فرات، ص‏100؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏372.

(39). كافى، ج‏8، ص‏227؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏450؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏375؛ تنقيح المقال، ج‏2، ص‏43.

(40). مرآة العقول، ج‏26، ص‏160.

(41). بحارالانوار، ج‏52، ص‏376.

(42). فتح (48) آيه 25.

(43). كمال الدين، ج‏2، ص‏461؛ المحجّه، ص‏206؛ احقاق الحق، ج‏13، ص‏357.

(44). التهذيب، ج‏6، ص‏172؛ وسائل الشيعه، ج‏11، ص‏382؛ ملاذ الاخيار، ج‏9، ص‏455.

(45). ابن‏شهرآشوب، مناقب، ج‏4، ص‏85؛ بحارالانوار، ج‏45، ص‏299.

(46). اثبات الهداة، ج‏3، ص‏528؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏338.

(47). حجر (15) آيه 38.

(48). عياشى، تفسير، ج‏2، ص‏243؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏551؛ تفسير صافى، ج‏1، ص‏906؛ تفسير برهان، ج‏2، ص‏343؛ بحارالانوار، ج‏60، ص‏254.

علاّمه سيد محمد حسين طباطبائى، روايت ديگرى را به همين مضمون از تفسير قمى آورده، در دنباله آن مى‏فرمايد: روايات وارد شده از اهل بيت عليهم السلام در تفسير اكثر آيات قيامت كه گاهى آيات را به ظهور حضرت مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف و گاهى به رجعت و گاهى به قيامت تفسير مى‏كند، شايد بدين لحاظ است كه اين سه روز در ظاهر شدن حقايق شريكند؛ هر چند از حيث شدت و ضعف با هم اختلاف دارند؛ الميزان فى تفسير القرآن، ج‏12، ص‏184؛ الرجعة فى احاديث الفريقين.

/ 191