ب) فساد اخلاقى - چشم اندازی به حکومت امام مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف نسخه متنی

ب) فساد اخلاقى

هرگونه انحراف وفسادى ممكن است به گونه‏اى قابل تحمّل باشد، جز فساد جنسى كه براى انسان‏هاى غيرتمند و شرافتمند، بسيار ناگوار و غيرقابل تحمّل است. از انحراف‏هاى بسيار زشت و خطرناكى كه جامعه پيش از ظهور امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشريف به آن گرفتار مى‏شود، بى‏امنيتى خانوادگى و ناموسى است.

در آن روزگار، فساد و بى‏بند و بارى اخلاقى، به‏طور گسترده‏اى گسترش مى‏يابد. قبح و زشتى كردارهاى حيوانى گروهى انسان نما، بر اثر گسترش فساد وتكرار آن از بين مى‏رود و حالت عادى و طبيعى به خود مى‏گيرد. فساد چنان فراگير مى‏شود كه كم‏تر كسى مى‏تواند و يا مى‏خواهد از آن جلوگيرى كند.

جشن‏هاى دو هزار و پانصد ساله سلطنتى در سال 1350 شمسى و در زمان سلطنت محمدرضا پهلوى، با عنوان جشن هنر شيراز كه در آن صحنه‏هاى بسيار زشتى از زندگى حيوانى نمايش داده شد، اعتراض و خشم جامعه اسلامى ايران را برانگيخت؛ ولى در روزگار پيش از ظهور، خبرى از اين اعترض‏ها نيست و تنها اعتراض، اين است كه چرا در وسط چهارراه‏ها چنين اعمال زشتى صورت مى‏گيرد. اين بالاترين نهى از منكرى است كه انجام مى‏شود و چنين شخصى، عابدترين فرد زمان خود است.

اينك نظرى به روايات مى‏افكنيم تا عمق فاجعه از بين رفتن ارزش‏هاى اسلامى و گسترش فساد در آن روزگار را درك كنيم. رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم مى‏فرمايد: «قيامت بر پا نمى‏شود تا آن كه زنى را در روز روشن و به‏طور آشكار (و در پيش روى همگان از چنگ صاحبش) گرفته، در وسط راه به او تعدّى كنند؛ ولى احدى اين كار را نكوهش نكند و از آن جلوگيرى ننمايد. بهترين آن مردم، كسى است كه مى‏گويد: اى كاش كمى از وسط راه كنار مى‏رفتى و كارت را انجام مى‏دادى».(5)

هم‏چنين حضرت مى‏فرمايد: «سوگند به آن كه جان محمد صلّى الله عليه وآله وسلّم در دست اوست، اين امّت از بين نمى‏روند تا آن كه مرد بر سر راه زنان مى‏ايستد (و چون شير درنده) به آن تجاوز مى‏كند. بهترين آن مردم، كسى است كه مى‏گويد: اى كاش او را پشت اين ديوار پنهان مى‏كردى و در ملأ عام، اين عمل را انجام نمى‏دادى».(6)

در بيانى ديگر مى‏فرمايد: «آن مردمان چون حيوانات، در وسط راه بر هم مى‏شورند و با هم مى‏ستيزند و آن‏گاه يكى از آنان به مادر، خواهر و دختر او در وسط راه و در حضور همگان تجاوز مى‏كند، سپس آنان را در معرض تعدّى ديگران قرار مى‏دهد و يكى پس از ديگرى عمل زشت را انجام مى‏دهند؛ ولى كسى اين كردار زشت را نكوهش نمى‏كند و تغيير نمى‏دهد. بهترين آنان كسى است كه مى‏گويد: اگر از جاده و از نظر مردم دور مى‏شديد، بهتر بود».(7)