چگونگى شهادت امام عليه السلام - چشم اندازی به حکومت امام مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

چشم اندازی به حکومت امام مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف - نسخه متنی

نجم الدین طبسی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

چگونگى شهادت امام عليه السلام

در الزام الناصب درباره چگونگى شهادت حضرت آمده است: «هنگامى كه سال هفتاد به پايان آيد و مرگ حضرت فرا رسد، زنى به نام سعيده از طايفه بنى تميم، ايشان را به شهادت مى‏رساند. ويژگى آن زن، اين است كه همانند مردها محاسن و ريش دارد.

او از بالاى بام، به هنگامى كه حضرت در حال عبور است، سنگى به سوى ايشان پرتاب مى‏كند و آن حضرت را به شهادت مى‏رساند. چون حضرت رحلت مى‏كند، امام‏حسين عليه السلام مراسم غُسل، كفن و دفن آن حضرت را عهده دار مى‏شود».(25)

البته جز در اين كتاب، در جاى ديگرى به اين مطلب - يعنى چگونگى شهادت- برخوردنكرده‏ام.

امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: «حسين عليه السلام با اصحابش - كه با او شهيد شدند - مى‏آيند(26) و هفتاد پيامبر آنان را همراهى مى‏كنند؛ چنان‏كه همراه حضرت موسى هفتاد نفر فرستاده شدند، آن‏گاه حضرت قائم عجل الله تعالى فرجه الشريف انگشتر را به وى مى‏سپارد و امام حسين عليه السلام غسل، كفن، حنوط، و دفن حضرت قائم را بر عهده مى‏گيرد».

سلام عليه يوم ولد و يوم يظهر و يوم يموت، و يوم يبعث حيّاً.

(1). فردوس الاخبار، ج‏4، ص‏298.

(2). احمد، مسند، ج‏3، ص‏64؛ فردوس الاخبار، ج‏5، ص‏434.

(3). فرهنگ عميد، ج‏2، ص‏688.

(4). المعجم الكبير، ج‏7، ص‏59.

(5). مفيد، ارشاد، ص‏359؛ نعمانى، غيبة، ص‏277؛ طوسى، غيبة، ص‏267؛ اعلام الورى، ص‏427؛ خرائج، ج‏3، ص‏1152؛ صراط المستقيم، ص‏249؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏211؛ الزام الناصب، ج‏2، ص‏147.

(6). بحارالانوار، ج‏52، ص‏313؛ ابن‏اثير، نهايه، ج‏1، ص‏187.

(7). بحارالانوار، ج‏52، ص‏269، به نقل از: الامامة و التبصره؛ الزام الناصب، ج‏2، ص‏125.

(8). بيان الائمه، ج‏1، ص‏102.

(9). ابن‏طاووس، ملاحم، ص‏97.

(10). عقد الدرر، ص‏159؛ القول المختصر، ص‏20.

(11). مفيد، ارشاد، ص‏363؛ المستجاد، ص‏509؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏337؛ وافى، ج‏2، ص‏113.

(12). نعمانى، غيبة، ص‏317؛ صدوق، خصال، ج‏2، ص‏541؛ روضة الواعظين، ج‏2، ص‏295؛ صراط المستقيم، ج‏2، ص‏261؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏317.

(13). من لايحضره الفقيه، ج‏1، ص‏234؛ مفيد، ارشاد، ص‏365؛ طوسى، غيبة، ص‏283؛ روضة الواعظين، ج‏2، ص‏264؛ اعلا الورى، ص‏432؛ الفصول المهّمه، ص‏302؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏452؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏333.

(14). خرائج، ج‏2، ص‏489؛ بحارالانوار، ج‏53، ص‏62.

(15). دوحة الانوار، ص‏133؛ الشيعة و الرجعه، ج‏1، ص‏171.

(16). نعمانى، غيبة، ص‏317؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏364؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏493.

(17). نعمانى، غيبة، ص‏317؛ صدوق، خصال، ج‏2، ص‏541؛ روضة الواعظين، ج‏2، ص‏295؛ صراط المستقيم، ج‏2، ص‏261؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏335؛ به نقل از: خرائج.

(18). صدوق، خصال، ص‏507.

(19). كفاية الاثر، ص‏226؛ بحارالانوار، ج‏27، ص‏217.

(20). اسراء (17) آيه 6.

(21). كافى، ج‏8، ص‏206؛ تأويل الآيات الظاهره، ج‏1، ص‏278 و ج‏2، ص‏762، مختصر البصائر، ص‏48؛ تفسير برهان، ج‏2، ص‏401؛ بحارالانوار، ج‏53، ص‏13 و ج‏51، ص‏56.

(22). ابن‏حمّاد، فتن، ص‏104؛ البدء و التاريخ، ج‏2، ص‏184؛ متقى هندى، برهان، ص‏163.

(23). ابن‏حمّاد، فتن، ص‏99؛ عقد الدرر، ص‏147؛ متقى هندى، برهان، ص‏157.

(24). عقد الدرر، ص‏149.

(25). الزام الناصب، ص‏190؛ تاريخ ما بعد الظهور، ص‏881.

(26). درباره رجعت امام حسين عليه السلام به كتاب ستاره درخشان نوشته مرحوم آية اللَّه والد مراجعه شود.

/ 191