بر ناله دل غير تو فريادرسى نيست
جز نغمه ناقوس تو بانگ جرسى نيست
جز آتش عشق تو شهاب قبسى نيست.
اندر دل پر حسرت ياران هوسى نيست
ما گمشدگانيم و ره پيش و پسى نيست
بهر پدر پير تو ديگر نفسى نيست
كه جز اين ز تواش ملتمسى نيست
جز اشك دمادم دگرت دادرسى نيست.
جز اشك دمادم دگرت دادرسى نيست.

دل بى تو به جان آمد، وقت است كه بازآيى
صد زاهد و صد عابد، سرگشته سودايى
كز دست، نخواهد شد، پايان شكيبايى
وى ياد توام مونس، در گوشه تنهايى
لطف، آنچه تو انديشى، حكم آنچه تو فرمايى
بگذر تو از اين وادى، تن ده به شكيبايى
بگذر تو از اين وادى، تن ده به شكيبايى

گفتم كه از تو پرسم، جانا نشان كويت
گفتم كه سوخت جانم، از آتش نهانم
گفتم كه حاجتى هست، گفتا بخواه از ما
گفتا: نگاه دارش، غمخانه تو جان است
گفتا نشان چه پرسى؟ آن كوى بى‏نشان است!
گفت آنكه سوخت او راكى ناله و فغان است
گفتم غمم بيفزا گفتا كه رايگان است
گفتم غمم بيفزا گفتا كه رايگان است

چه زيان تو را كه من هم برسم به آرزويى
همه جا به هر زبانى بود از تو گفتگويى
تو ببر سر از تن من، ببر از ميانه گويى
شده‏ام ز ناله نالى، شده‏ام ز مويه مويى
من از اين خوشم كه چنگى بزنم به تار مويى
چه شود كه كام جويد، ز لب تو كامجويى
من خشك لب هم آخر، ز تو تر كنم گلويى
سر خم مى سلامت، شكند اگر سبويى
تو قدم به چشم من نه، بنشين كنار جويى
تو قدم به چشم من نه، بنشين كنار جويى

ترسم شها به خاك برم آرزوى
عشاق را هميشه بود، ديده سوى تو
چون بنگرم به ماه و كنم ياد روى تو
گلهاى باغ را نبود رنگ و بوى تو
همچو شمع شبها بياد روى تو
تا كى بهر ديار كند جستجوى تو
تا كى بهر ديار كند جستجوى تو

ذوقى چنان ندارد حقا كه آن ندارد
يا كس خبر نبخشد يا او نشان ندارد.
بى‏خدمتش عبادت ذوقى چنان ندارد
دردا كه اين معما، شرح و بيان ندارد.
ماند به جوى بى‏آب يا تن كه جان ندارد
چشم جهان نديده دود زمان ندارد
كس مبتلاى حرمان چون من گمان ندارد
كس مبتلاى حرمان چون من گمان ندارد

اى نانموده رخ تو چه بسيار بوده‏اى
چند بود آفتاب منتظران را به لب آمد نفس
ران منشين در عرب زد ره روز اينك شبديز
هر دو جهان را پر از آوازه كن
خوان تا خطبا دم زنند ما همه جسميم
تو باش شحنه توئى قافله تنها چراست؟
پرده اسرار شو ما همه خفتيم تو بيدار شو
همه را دستگير گر نظر از راه عنايت كنى
همه را دستگير گر نظر از راه عنايت كنى

معنى حسن لم يزل، در خور خط و خال تو
طلعت ليلى قدم، آيينه مثال تو
سرمه ديده ملك، خاك ره نعال تو
قبه عرش حلقه منطقه جلال تو
نقطه مهملى است در، دائره كمال تو
پير خرد به معرفت كودك خردسال تو
باز نمى‏رسد، به اول قدم خيال تو
نشان خلد جنان، نپرورد سرو به اعتدال تو
باز كند دوندگى، در طلب زلال تو
باز كند دوندگى، در طلب زلال تو

باز آ كه مردم چشمم ز درد هجر
باز آ كه از فراق تو اى غائب از نظر
آئينه‏دار چهره‏ات اى ماه منظر است
جان از دريچه نظر چشم بر در است
سوزنده‏تر ز تابش خورشيد محشر است
زد نقش مهر روى تو بر دل چنانكه اشك
رويت‏بهر چه مى‏نگرم در برابر است
رويت‏بهر چه مى‏نگرم در برابر است

از يار بمانديم و به مقصد نرسيديم
جز حسرت و اندوه متاعى نخريديم
جانها به لب آمد رخ دلدار نديديم
آبى بجز از خون دل خود نچشيديم
رحمى كه در اين باديه بس رنج كشيديم
بر هر چه نظر كرديم رخسار تو ديديم
از شام فراقت چو سحرگه ندميديم
هر رشته كه بر غير تو بستيم بريديم
بر ياد لب لعل تو ما شير مكيديم
كز هجر تو ما پيرهن صبر دريديم
بس ظلم بديديم و بسى طعنه شنيديم
هم قامت ما را كه ز هجر تو خميديم
بر درگهت افتاده به صد گونه اميديم
بر درگهت افتاده به صد گونه اميديم