مى‏آيى اى فرداى يلداى پريشانى
با كاروانى از گل و لبخند مى‏آيى
اى صبح يلدايى‏ترين شب‏هاى تاريخى
اينجا غروب عمر انسان بودن است آقا
كى مى‏رسى اى دادخواه داد مظلومان؟
اى انتهاى ظلمت‏شب‏هاى بى‏ايمان
سرد و خموشم من، براى تو دلم تنگ است
درد نهان، سر مگو، راز مپرس من
شد سينه آئينه آدينه‏ام مجروح
باز آى! اى احساس باران بر كوير كال
اى يوسف گمگشته دل‏هاى كنعانى

اى تو پايان غروب سرد تنهايى ما
آفتاب حسن رويت صبح هر آدينه‏اى
بى تو سرسبزى بستان رنگ پاييزى گرفت
مى‏شود آيا ببينم آن سوار سبزپوش
گفته بودى كز گلى فصل بهار آيا رسد؟
واى بر من در كنار خويشتن جا مانده‏ام
اى كه يادت نخل جان را استقامت مى‏دهد
ديو شب را بين بسى گردن فرازى مى‏كند
دل اسير فتنه دجال يك چشم عنود
انتظار لحظه وصلش اگر دارى امين
بگذر از دل باش رهپوى طريق نينوا

در سحر پيك وفادار به بالين آمد
خيز و از جا بنگر پرتو آن ذات احد
شده از بهر وجودش همه عالم خرسند
مهدى آن مظهر پاكى و صفا گشت پديد
شادى و خرمى اهل جهان پيدا شد
مهديا بر دل بيچاره ما رحمى كن
شده‏ام محو رخ حضرت مهدى امروز
تا كه «الهامى‏» از آن بر دل خونين آمد

ديدار نگار آشنا مى‏خواهيم
بر درد دل خسته ما، وصل، دواست
داده‏ام از كف خود، طاقت و تاب
زندگى نيست، مرا زندان است
گر، مى‏كشم از هجر گل فاطمه، آه
اين‏ها، همه از لطف و ز احسان خداست
اى آنكه شده روز تو از هجر، سياه
مهدى پسر فاطمه، از راه رسد
لاحول ولا قوة الا بالله