الا يا ايها المهدى، مدام الوصل ناولها
چو بينى حجت‏حق را،
ز تقوا داد زاد ره، ز طاعت‏بست محملها
به حق سجاده تزيين كن مهل محراب منبر را
ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها
شب تاريك و بيم موج و گردابى چنين هايل
ز خود آهنگ حق كردند و بربستند محملها
دل بى‏بهره از مهرت، حقيقت را كجا يابد
دع الدنيا و اهملها فيض كاشانى
حق از آيينه رويت، تجلى كرد بر دلها

صد هزاران اوليا، روى زمين
يا الاهى، مهديم، از غيب آر
مهدى هاديست تاج اتقيا
اى ولاى تو معين آمده
اى تو ختم اولياى اين زمان
اى تو هم پيدا و پنهان آمده
بنده «عطارت‏» ثناخوان آمده

نگارا! جسمت از جان آفريدند
جمال يوسف مصرى شنيدى؟
ز باغ عارضت‏يك گل بچيدند
غبارى از سر كوى تو برخاست
غمت‏خون دل صاحبدلان ريخت
سراپايم فدايت‏باد و جان هم
ندانم با تو يك دم چون توان بود؟
دمادم چند نوشم درد دردت؟
ز عشق تو عراقى را دمى هست
كزان دم روى انسان آفريدند

كليم را چه نيازى كه دل به طور دهد
سپهر حلقه به گوش كسى كه همچو كليم
نوشته‏اند به سنگ مزار زنده‏دلان
به جز «دعاى قدح‏» و رد ما نمى‏گردد
كجاست پير صفا مشرب خداجويى
زمانه در تب شب اين قدر نمى‏سوزد
صبا به گلنفسيهاى من برد حسرت
از آن به ديده نمناك من نمى‏آيد
اگر سپيده بيايد دو چشم منتظرم
به دست هر مژه آيينه بلور دهد