بهار با نفس تو ظهور خواهد كرد
دوباره از تپش نبض لاله‏ها، خورشيد
دوباره دل به تماشاى باغ خواهم داد
سكوت خانه ما را پرنده‏هاى بهار
خزان سوخته، آن سان كه خيمه زد در باغ
قسم به داغ شقايق! قسم به زخم درخت!
بهار با نفس تو ظهور خواهد كرد!

شب كه روشن مى‏شود آبى‏ترين فانوس‏ها
قرن‏ها بيهوده مى‏گردم، نمى‏يابم تو را
با كدامين شعله رقصيدى كه حالا سال‏هاست
بال مى‏گيرند از خاكسترت ققنوس‏ها

تمام پنجره را گواه مى‏گيرم
چقدر مى‏شوم از خواب‏هاى تو لبريز
و بى تو شوق ندارد لب غزلخوانى
دوباره صحبت‏يك انتظار مى‏آيد
تمام لكنت من سبز مى‏شود وقتى
نگاه مى‏كنم و با نگاه مى‏ميرم

من با كرم تو همعنانم مهدى
هر جا كه شوم وارد و هر جا باشم
همراهم و بر تو ميهمانم مهدى

تا جلوه دهد حجت‏حق دنيا را
يك دست‏به ذوالفقار و دستى قرآن
بر ديده نهاده مصحف زهرا را

صداى بال ملايك ز دور مى‏آيد
دوباره عطر مناجات با فضا آميخت
شراب ناب تبلور به شهر آوردند
ستاره‏اى شبى از آسمان فرود آمد
چقدر شانه غمبار شهر حوصله كرد
مسافرى كه شتابان به بال حادثه رفت
به زخم‏هاى شقايق قسم، هنوز از باغ
مگر پگاه ظهور سپيده نزديكست؟
صداى پاى سوارى ز دور مى‏آيد!

غروب عمر شب انتظار، نزديكست
دلم قرار نمى‏گيرد از تلاطم عشق
اگر كه در كف ديوارها گل و لاله‏ست
بيا كه خانه تكانى كنيم دل‏ها را
بيا چو لاله تنت را به زخم آذين بند
فريب خويش مده! تشنگيت‏خواهد كشت
در آسمان پگاه آن پرنده را ديدى؟
اسير موج نگردى، كنار نزديكست