مَدار نُطق - نور الهی محمدی، با نگاهی به اندیشه های صدرای شیرازی نسخه متنی

مَدار نُطق

بنابراين اگر صدرنشين است و حقيقت بين و اگر بى حايل و يكسر، واصل; پس: «و ما يَنطِقُ عَنِ الهَوى. اِنْ هُو اِلاّ وحىٌ يُوحى.» (النجم / 3 و 4)

(سعدى)

بدين سان نُطق او نه از سَرِ «هَوى» كه بر مَدار «يُوحى»، معنا و شكل مى يابد: «... اِنّ اَتَّبعُ اِلاّ ما يُوحى اِلىَّ... .» (الانعام / 50)

و نه فقط بر اساس وحى الهى زبان مى گشايد كه پيش از آن هم، رَه نسپرده: «لا تُحَرِّكُ به لِسانَكَ لِتَعْجَلَ به» (القيامه / 16); و بيش از آن فرو گذارده است: «و بِالحَقِّ اَنْزَلناهُ و بِالحَقِّ نَزَلَ... .» (اسراء / 105) و بدين ترتيب، بى ذره اى پرده پوشى و نهان كارى، زبان مطلق غيب الهى است كه «و ما هُو عَلَى الغَيبِ بِضنين.» (التكوير / 26)

جان شيرين

با چنين ويژگى هايى، كدام موجود جز او شايسته سوگند جانانه «لَعَمْرُكَ»( ) خواهد بود؟; كه از او تا خداى جان آفرين، تنها همين سوگند الهى حايل است و بَسْ و هر قَسَمى نيز جز از روى او، بر سايرين نمى تابد.

(منطق الطير عطار)

و كدام انسان، جز او شايسته سلام و صلوات هميشگى خداى واحد و خيل ملائك؟ كه: «اِنَّ اللّهَ و ملائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبى... .» (الاحزاب / 56)