نور الهی محمدی، با نگاهی به اندیشه های صدرای شیرازی نسخه متنی

(تُوتى اُكُلَها); نمودارى از شجره پربار انسانيّت كه هرآن، ثمره دارد و هر لحظه بار مى دهد; شجره اى با برگ و ساز «تكوين» و «تشريع».( )

(كلُّ حين); و برگ و بارى بى حدّ و حصر، بى تقيّد در زمان و فصل خاص. هر زمان و هر مكان، متصّل به رحمت مطلقه الهى است و چشمه جوشان فيض اُلُوهى; يعنى انسان و انسانيّت همواره نيازمند و رو به سوىِ بارِ شجره نبوى اند. چه اين كه (به زبان صدرالدين شيرازى) راه انبياء بهترين مسير وصول به حقّ است:

أعلم انّ الطرق الى اللّه تعالى كثيرة، لانّه ذو فضايل و جهات غير عديده «و لكلّ وجهة هو موليها»، لكن بعضها اَنور و اَشرف و اَحكم و اَشّد البراهين. و اَوثقها واَشرفها اليه و الى صفاته و افعاله، هو الذى لايكون الوسط فى البرهان غيره. فيكون الطريق الى البغية من البغية، لانّه البرهان على كلّ شى. و هذه سبيل جميع الانبياء و الصديقين: «قل هذه سبيلى اَدعوا الى اللّه على بصيرة اَنا و مَن اتبعنى»، «انّ هذا لفى الصُحُف الاُولى صُحُف ابراهيم و موسى...»( )

(بِاِذنِ رَّبها); و در اين ثمر دهى، دستِ قدرتِ اذنِ اله، بر سقف بامداد وجود او سيطره انداخته كه پيامبر الهى هم بى حضرت حقّ، بى هويّت و هستى است; كه انسان، هميشه محتاج وحى و در همه امور تشنه آبِ حياتِ شجره نبوى است.