ستايش نور - نور الهی محمدی، با نگاهی به اندیشه های صدرای شیرازی نسخه متنی

ستايش نور

حالِ وصف او، حالِ انسانى در گرداب تاريكى و سردى ظلمات است كه در برابر تابش گرم و نورانى آفتاب وجود حضرتش به تعريف نور مبادرت مىورزد!

(ملاصدرا)

ستايش او ناگفتنى و چون تابش زبانه هاى آفتاب ديدنى است:

(مثنوى مولوى)

تنها بايد رو به سوى خورشيد حيات پيامبر(ص) داشت و از باران حضور سپيدش چشيد و آنگاه نه به تحليل او، كه به تعريف و تفسير هستىِ خود پرداخت:

(مثنوى مولوى)

يعنى كه رسول خدا(ص) محور حيات ابدى و مظهر «...الحىُّ الذى لايموت...» (الفرقان / 58) است و به اين ترتيب، تنها مى توان رو به استجابت دعوت او داشت تا به حقيقت حيات وجود خويشتن دست يافت كه فرمود: «يا ايُّها الذينَ امَنُوا استَجيبُوا لِلّهِ و لِلرسولِ اِذا دَعاكُم لِما يُحيّيكُم... .» (الانفال / 24)