دوش خوابى ديده ام گو نيك ديدى نيك باد خويشتن را ديدمى بر تيغ كوهى گفتيى ناگهان چشمم سوى گردون فتادى ديدمى صورتى روحانى از بالاى منبر مي نمود با دل خود گفتم آيا كيست اين شخص شريف در دو زانو آمدم سر پيش و بر هم دستها چون برآمد يك زمان آهسته آمد در سخن بعد تحميد خدا اين گفت كاى صاحب قران بار ديگر گفت كاى صاحب قران راضى مباش بازانها كرد كاى صاحب قران بر خور ز ملك گر سكندر زنده گردد از تواضع هر زمان حق تعالى با سكندر هرگز اين احسان نكرد لشكرت را آيت نصر من الله رايت است بيخ جور از باس تو چون بيخ مرجان آمدست صيت تو هفتاد كشور زانسوى عالم گرفت هركه او در نعمتت كفران كند خونش بريز بر سر شمشير تو جز حق نمي راند قضا دينم از غرقاب بدعت سر ز رايت بركشيد بر من و تو ختم شد پيغمبرى و خسروىچون سخن اينجا رسيد الحق مرا در دل گذشت چون سخن اينجا رسيد الحق مرا در دل گذشت
خواب نه بل حالتى كان از عجايب برترست سنگ او لعل و نباتش عود و خاكش عنبرست منبرى گفتى كه تركيبش ز زر و گوهرست گفتيى او آفتابست و سپهرش منبرست هاتفى در گوش جانم گفت كان پيغمبرست راستى بايد هنوزم آن تصور در سرست بر جهان گفتى كه از نطقش نار شكرست شكر كن كاندر همه جايى خدايت ياورست تا ترا گويند كاندر ملك چون اسكندرست زآنكه ملكت همچو جان جهان را در خورست با تو اين گويد كه جاهت را سكندر چاكرست خسروا تو ديگرى كار تو كار ديگرست رايتت را از ملوك و از ملايك لشكرست شاخ دين بي عدل تو چون شاخ آهو بي برست تو بدان منگر كه عالم هفت يا شش كشورست زانكه فتوى داده ام كو نيز در من كافرست حكم شمشير تو حكم ذوالفقار حيدرست خسروا راى تو خورشيد است و دين نيلوفرست اين سخن نزديك هركو عقل دارد باورستكين كدامين پادشاه عادل دين پرورست كين كدامين پادشاه عادل دين پرورست
لطفا منتظر باشید ...
