اسلام، پيش از آن که کودک متولد شود با مهيا ساختن چارچوبي براي حرکت وي و فراهم کردن لوازمي که او را از بسياري عوامل ضعف جسمي و روحي نگه مي دارد، نسبت به حفظ سلامت جسمي و رواني وي توجه نشان داده است. اين عنايت، از انتخاب همسر شروع شده و در ادامه، محيط اوليه زندگي کودک(رحم مادر) که نقش بزرگ و مؤثري در آينده و ادامه حياتش ايفا مي کند را در بر مي گيرد. ويژگي هاي اين مرحله را مي توان در امور زير خلاصه کرد:
اوّل: مرحله قبل از پيوند زناشويي
واقعيت هاي علمي و اجتماعي با پژوهش هاي فراوان اثر قاطع «وراثت» و «محيط اجتماعي» بر تکوين و رشد کودک و اثر گذاري بر تمام ابعاد جسمي و روحي او را به اثبات رسانده است.[1] صفات بسياري از پدران ، مادران و اجداد به فرزندان منتقل مي شود؛ صفاتي مانند «ذکاوت»، ناهنجاري‌هاي رفتاري»، «از هم گسيختگي شخصيتي»، «نارسايي هاي عقلي»، «انضباط ذاتي» و «انعطاف پذيري». بنابراين [مي توان گفت] يا پدران، مادران و اجداد واسطه مساعد اين انتقال‌اند يا آن که در فرزندان استعداد اتصاف بدين صفات وجود دارد. بر اين ها بايد تأثير گذاري عادات و عقايد [پدران، مادران و اجداد] بر فرزندان را در نتيجه تکرار اعمال، افزود.[2] از اين رو اسلام بر ازدواج انتخابي (اختياري)؛ يعني همسر گزيني از خانواده و محيط زندگي صالح و شايسته، تأکيد ورزيده است.
لطفا منتظر باشید ...
