لطفا منتظر باشید ...
روشن ترين صحنه هاى برخورد
غربيان در طول چهارده قرن، با اسلام درگير و در تنش بوده اند; زيرا اسلام همواره از نظرگاه آنان، رقيب، هماورد و دشمن به حساب مى آمده، در حالى كه از همه به او نزديك تر بوده است.به تعبير شرق شناس فرانسوى، ماكسيم رودنسون، اسلام از آغاز پيدايشِ خود، از لحاظ ارتباطات و گستره فرهنگى، بر غرب پيشى جست و پس از آنكه بسيارى از مناطق جهان را از سلطه اروپا خارج ساخت، خود را دشمن بزرگ اروپاى مسيحى نشان داد.
مواجهه و برخورد مسيحيت با اسلام، در آغاز، به صورت شكوه و گلايه پنهان بود، اما آنگاه كه خليفه فاطمى «الحاكم بامر الله»، زيارتگاه هاى مقدس مسيحيان در قدس را كه براى آنان مقدس بود، ويران كرد، اين گلايه نهفته به فريادها و نعره هاى گوش خراش و ويران گر تبديل شد و موجب گرديد تا مسيحيان در سايه ترس اروپا، از جنگ با اسلام، ادعاهاى خود را پيش برده و به صورت خطرى بزرگ درآيند. از همين جا بود كه اروپا، با همه پراكندگىِ خود، وحدت يافت و توانست در برابر اسلام، به پاخيزد و در خلال جنگ جهانىِ اول، اين نيروى قدرتمند را ناتوان ساخته و تبديل به موجودى زار و ناتوان كند و يك پيروزى دراز مدت به دست آورد.
اكنون مهم ترين جلوه هاى جنگ و درگيرى مستقيم، ميان اسلام و غرب را به اختصار، در موارد زير ارائه مى دهيم:
1 ـ موضع گيرى هاى اسلام در برابر روم، در خلال جنگ هاى «تبوك»، «يرموك» و...
2 ـ كشورگشايى هاى مسلمانان در صقليه (جزيره سيسيل) و اندلس و جنوب فرانسه، پيش از آنكه اروپا از خواب گران خود برخيزد و بيدارى فرهنگى جديد خود را آغاز كند.
3 ـ برخورد خشن ميان اروپاى متحد و اسلام، تحت عنوان «جنگ هاى صليبى».
4 ـ سقوط قسطنطنيه در سال 1453م. به دست ترك ها، كه به همين دليل، دروازه اروپا كاملاً به سوى سيل نيروهاى اسلامى، گشوده شد.
در همين زمينه، دو رويداد مهم ديگر رخ داد كه در تعيين سير و حركت اين رويارويى، نقش مهمى ايفا كرد; بازپس گيرى اندلس در سال 1495م. و رسيدن عثمانى ها به نواحى مشرف بر قنيا (كنيا) در سال 1529م. ـ 1683 . باز درست درهمان هنگام كه غرب پس از رويداد اول، نيروهاى عظيمى را براى تداوم هجومش بر سرزمين هاى اسلامى تدارك مى ديد، تا در منطقه اى يا مناطق ديگرى به كار گيرد، حادثه دوم براى او ترسى پنهانى ايجاد كرد و در دور ساختن خطر تهديد كننده اش براى مسلمانان مؤثر بود.
اكنون شايسته است كه محقّقى بگويد:
ما نبايد اين حقيقت را فراموش كنيم يا از عظمت آن بكاهيم كه عامل دينى، از مهم ترين عوامل «مسأله شرق» بود; زيرا ترك ها از لحاظ ريشه، نژاد، زبان، فرهنگ و امور اجتماعى، با اروپايى ها غريبه بودند.
