پاسخ به بیست پرسش برگرفته از بحوث مع أهل السنة و السلفیة نسخه متنی

3. آيا شيعه معتقد به تحريف قرآن مجيد است؟

پاسخ: يكى از دانشمندان شيعه, فريب روايات وارد شده در كتاب هاى حديثى و تاريخى اهل سنّت درباه كيفيت گردآورى قرآن مجيد را خورده و تعدادى روايت منسوب به امامان شيعه را نيز به آن ضميمه كرده و به صورت كتابى درآورده كه مورد اعتراض علماى شيعه قرار گرفته است; زيرا رواياتى كه از كتاب هاى شيعه نقل كرده, بر مطلوب او دلالت ندارند و اين اهل سنّت هستند كه بايد اتّهام قائل بودن به تحريف قرآن را از خود, دور كنند; زيرا مثلاً آيه رجم در صحاح ستّه اهل سنّت: صحيح البخارى (ج 4, ص 115 و ج 8, ص 209) و صحيح مسلم (ج 5, ص 116) و مسند أحمد (ج 1, ص 47) و نيز در سنن الترمذى, سنن أبى داوود, سنن ابن ماجه, و الموطأ مالك, ياد شده است.

بنابراين, شيعه قائل به تحريف نيست و منشأ يا يكى از علل مهم اشتباه برخى از دانشمندان شيعه را بايد كتاب هاى اهل سنّت و احاديث وارد شده در كتاب هاى آنان دانست.

4. چرا شيعه مى گويد كه قرآن, ظاهر و باطن دارد؟

پاسخ: علاوه بر مداركى كه در كتب شيعه هست, در كتاب الاتقان سيوطى (ج 2, ص 184) رواياتى دالّ بر اين كه قرآن, علاوه بر ظاهر, باطنى هم دارد, نقل شده است. يكى از آنها كه از رسول خدا روايت شده, چنين است:

لكلّ آية ظهر و بطن…

پس اين اعتقاد, از مختصّات شيعه نيست و معلوم مى شود آنان كه اين اعتقاد را به خيال خود از نقاط ضعف شيعه دانسته اند, از كتاب ها و روايات خود هم بى اطّلاع هستند.

5. آيا ممكن است كسى معصوم باشد؟ و چرا شيعه به عصمت امامان(ع) اعتقاد دارد؟

پاسخ: خداوند, به وسيله ارائه حق و برهان, برخى بندگان خود را از افتادن در گناهان حفظ مى كند و آنان به اختيار خود, از كارهاى زشت و گناه, اجتناب مى كنند. گواه بر اين مطلب, آيه كريمه مربوط به داستان حضرت يوسف(ع) است كه :

و لقد همّت به وهمّ بها لولا أن رأى بُرهان ربّه كذلك لنصرف عنه السوء و الفحشاء إنّه من عِبادنَا المخلصين.3

از اين آيه شريف, استفاده مى شود كه علّت دور ماندن يوسف (ع) از فحشا اين است كه او بنده مخلص خداى متعال بوده است. پس اين علّت در هر كه باشد, عصمت و حفظ از گناه هم محقّق مى شود. پس آيه شريفه, امكان و تحقّق عصمت را بيان مى كند.

امّا دليل عصمت على و امامانِ اهل بيت(ع) حديث ثَقَلين, حديث سفينه نوح و آيه تطهير و… است.

6. آيا توسّل و استغاثه به رسول خدا و اهل بيت او ـ كه در ميان شيعيان رواج دارد ـ , شرك نيست؟

پاسخ: قرآن مجيد از زبان فرزندان يعقوب مى گويد:

يا أبانا اسْتَغفِر لَنا ذُنوبَنا.4

پس به پدرشان متوسّل شده اند. نيز مى فرمايد:

جاؤوك فاستغفروا الله و استغفر لَهُم الرسول .5

كه از آن برمى آيد رسول الله را وسيله خود قرار داده اند. حال, آيا مى توان گفت قرآن مجيد, شرك را تجويز مى كند؟!

برخى اهل سنّت مى گويند كه اين آيات, مربوط به زمان حيات يعقوب(ع) و رسول گرامى اسلام است و توسّل و استغاثه به آنان پس از مرگشان شرك است. اين گفتار, شاهد عدم دقّت و كم سوادى آنان است; زيرا نمى توان گفت كه توسّل, شرك است و شرك, در زمان حيات رسول خدا جايز و پس از رحلت او حرام است; زيرا شرك به هيچ وجه, قابل تجويز نيست. پس معلوم مى شود كه توسّل و استغاثه را شرك دانستن, اشتباه است.

7. نذر براى ائمه ـ كه در بين شيعيان رايج است ـ, چه توجيهى دارد؟

پاسخ: اولاً نذر كردن براى پيامبر(ص), ميان اهل سنّت هم هست; ثانياً «نَذَرْتُ لِلنّبى» يا «نَذَرْتُ للإمام», دو معنا دارد كه اگر مقصودْ يكى از آن دو

باشد, نذرْ باطل است و اگر ديگرى باشد, نذرْ صحيح است و شيعه از نذر براى پيامبر و امام, معناى دوم را قصد مى كند.

توضيحْ اين كه اگر «لام» را متعلّق به نذر بدانيم (يعنى كسى كه مى گويد: «نذرتُ للنبى», همان معنا را از «لام» اراده كند كه در «نذرتُ للّه» اراده مى كند), اين نذر, باطل است; اما اگر «لام» را «لام انتفاع» بداند و مقصودش اين باشد كه نذر براى خدا و ثواب آن براى پيامبر(ص) است, مانعى ندارد; مانند اين كه نذر براى حجّاج به اين معناست كه نذر براى خداست و حجّاج از آن نذر, بهره مند مى شوند.

8. از رسول خدا نقل شده است كه: «لا تشدّ الرحال إلاّ إلى ثلاثة مساجد…»; 6 يعنى شدّ رحال و مسافرت نمى شود مگر براى سه مسجد. پس چرا شيعيان براى زيارت قبور ائمه, مسافرت مى كنند؟

پاسخ: «إلاّ» براى حصر است; اما حصر بر دو قِسم است: حصر حقيقى و حصر اضافى, و در اين حديث, حصر اضافى مقصود است, وگرنه بايد بگوييم كه مسافرت براى غير اين سه مسجد, مطلقاً حرام است و كسى قائل به اين نظر, نشده است.

پس حديث, دالّ بر اين است كه از ميان مساجد, فقط براى سه مسجد, «شدّ رحالْ» مطلوب است و اين حديث, به هيچ وجه, متعرّض مسافرت براى زيارت قبور انبيا و ائمه(ع) نيست.

9. آيا اين كه شيعيان در نماز بر تربت امام حسين(ع) سجده مى كنند, شرك نيست؟

پاسخ: برخى گويا از فرط بى اطّلاعى, ميان «سَجَدَ على التُربة» و «سَجَدَ للتُربة» فرق نمى گذارند. اگر شرك باشد, سجده براى خاك, شرك است و نه سجده بر خاك, و واضح است كه شيعيان, براى خدا سجده مى كنند و سجده آنان, بر خاك و تربت است, نه اين كه براى خاك سجده كنند.

10 . آيا اين كه شيعيان ضريح پيامبر و امام را مى بوسند, شرك نيست؟

پاسخ: اگر بوسيدن ضريح, عبادت صاحب ضريح و شرك باشد, پس بايد بگوييم اين كه در ميان اهل سنّت رسم است كه به خاطر احترام و تكريم, دست يا سرِ يكديگر را مى بوسند, نيز شرك است. اگر آنان بگويند كه احترام و تكريم غير از عبادت است, همين كلام و بيان درباره بوسيدن ضريح پيامبر و امام, مصداق دارد.

11. اين درست است كه شيعه, على(ع) را شريك خدا در بهشت و جهنّم مى داند؟

پاسخ: اين يكى از تهمت هايى است كه برخى نويسندگان مغرض اهل سنّت به شيعه زده اند. شيعه طبق روايتى كه هم در كتب شيعه و هم در كتب اهل سنّت آمده, على (ع) را قسمت كننده بهشت و جهنّم مى داند, نه شريك خدا, و اين مقام را خداى متعال به او داده است.7