لطفا منتظر باشید ...
5 . سازندگى
پيامبران كه به نيروها تحرّك مى دهند و سامان مى بخشند، صرفاً در جهت ساختن فرد و ساختن جامعه انسانى است و به عبارت ديگر، در جهت سعادت بشرى است; محال و ممتنع است كه در جهت فاسد كردن فرد و يا تباهى جامعه انسانى صورت گيرد. على هذا اگر اثر دعوت يك مدّعى پيامبرى، فاسد ساختن انسان ها، از كار انداختن نيروهاى آنها يا به فحشاء و هرزگى افتادن انسان ها و يا تباهى جامعه انسانى و انحطاط مجتمع انسانى باشد، خود دليل قاطعى است بر اينكه اين مدّعى در دعوى خودش صادق نيست. اقبال لاهورى در اينجا نيز سخن ارزنده اى دارد، مى گويد:راه ديگرى براى داورى كردن در ارزش تجربه دينى يك پيغمبر (حقيقى بودن رسالتش و واقعيّت داشتن اتّصال درونى اش با خدا) آزمودن انواع انسانيّتى است كه ايجاد كرده و نيز توجّه به آن جهان فرهنگى و تمدّنى است كه از رسالت وى برخاسته است. (1)
6 . درگيرى و مبارزه
درافتادن با شرك ها، خرافه ها، جهالت ها، ساخته هاى خيالبافانه، ظلم ها و ستم ها و ستمگرى ها يكى ديگر از علائم و نشانه هاى صداقت پيامبرى يك مدّعى پيامبرى است; يعنى محال است كه يك نفر پيامبر واقعى از جانب خدا برگزيده شود و در پيامش چيزى باشد كه بوى شرك بدهد و يا به كمك ظالم و ستمگر بشتابد و ظلم و بى عدالتى را تأييد نمايد و يا در برابر شرك ها، جهالت ها، خرافات، ستمگرى ها سكوت كند و به ستيزه و مبارزه بر نخيزد.توحيد، عقل، عدل از اصول دعوت همه پيامبران است و تنها دعوت افرادى كه در اين مسير دعوت مى كنند قابل مطالعه و مطالبه دليل و معجزه است; يعنى اگر شخصى در پيام خود چيزى بر ضدّ توحيد يا بر ضدّ حكم قطعى و مسلّم همه عقول و يا بر ضدّ عدل و تأييد ظلم بياورد، پيامش ارزش مطالعه و مطالبه دليل هم ندارد; همچنانكه اگر يك مدّعى پيامبرى مرتكب گناه يا اشتباه شود و يا توانايى
[ 1ـ احياى فكر دينى در اسلام، ص 144.
]
رهبرى خلق را نداشته باشد ـ هر چند منشأ اين ناتوانى يك عيب جسمانى و يك بيمارى نفرت آور نظير جذام باشد ـ يا دعوتش در مسير سازندگى انسان ها نباشد، پيامش ارزش مطالبه دليل و معجزه ندارد. على هذا چنين اشخاصى به فرض (به فرض محال) اعجازگر هم باشند و معجزات فراوانى هم ارائه نمايند، عقل پيروى آنها را جايز نمى شمارد.
