لطفا منتظر باشید ...
عيادت بيمار
از نمونه هاي بارز اخلاق معاشرت، رفتن به عيادت بيماران است. چه در شهري كه هستيم، چه با سفر به شهري ديگر، چه بيماراني كه از خويشاوندان و فاميل اند، چه آنان كه دوست و آشنايند، و چه حتّي عيادت بيماران غريب و بي دوست و آشنا!به قول سعدي: «قدر عافيت كسي داند كه به مصيبتي گرفتار آيد.»(3)تندرستي از نعمتهاي ناشناخته الهي است. آنكه بيمار مي شود، چشم به راه ديدار و سركشي و احوالپرسي دوستان و بستگان است و از تفقّد آنان خرسند مي شود.از بهترين كارها كه پاداش بسيار نيز دارد و موجب رضاي خالق و مخلوق است، «عيادت بيمار» است.اين عمل در اسلام، آداب خاصّي دارد. نيكو است كه انسان به عنوان سركشي و احوالپرسي از مريض، به سراغ او برود، كم بنشيند (مگر آنكه خود بيمار، طالب و مشتاق باشد بيشتر بنشينيد) دست و نبض بيمار رابگيرد، دست بر پيشاني اش بگذارد، به مريض دعا كند،از او دعا بخواهد، ولي به گونه اي باشد كه اسباب زحمت بيمار و خانواده اش را فراهم نسازد.(4)حتّي چيزي با خود بردن هنگام رفتن به عيادت بيمار (همان گونه كه رايج و مرسوم است) بسيار پسنديده است.يكي از غلامان امام صادق(ع) مي گويد: يكي از آشنايان بيمار شد. جمعي از دوستان به ملاقات او مي رفتيم كه در راه، به امام صادق(ع) برخورديم. امام پرسيد: كجا؟ گفتيم: به عيادت فلاني مي رويم. فرمود: بايستيد. ما نيز ايستاديم. پرسيد: آيا ميوه اي، سيبي، گلابي، عطر و ... چيزي همراه داريد؟ گفتيم: نه، هيچ يك از اينها را نداريم. فرمود: آيا نمي دانيد هر چه كه نزد بيمار برده شود، با همان خوشحال مي شود و مايه راحت و استراحتِ او است؟(5)اين، حتّي نشانه كاهش دردهاي جسمي در سايه خرسنديهاي روحي است، چيزي كه در روانشناسي و درمان جديد، به عنوان يك دستور درماني مورد توجّه است.
