لطافت هنر ديني - لطافت هنر دینی نسخه متنی

لطافت هنر ديني

عليها السلام خداوندا! سپاس و ستايش تو را سزاست كه پروردگار عالميان و نهايت آرزوي عارفان و محبوب دل هاي صادقاني؛ آفريننده همه زيبايي ها و تصويرگر همه جلوه هاي جمالي، مبدأ و مقصد هنري، مفيض معني و خالق صورتيّ؛ تويي اوّل و تويي آخر. تويي ظاهر و تويي باطن. تو سميع و بصير و شهيد و شاهد، زيبا و زيباآفرين، خالق انسان و معلّم قلم و بياني.

بارالها. درون جان آدمي را چه بهشت بريني نهاده اي كه صفا و ذوق و لطافت او به هر زبان و بياني كه گفته اند و شنيده ايم و خوانده ايم، باز هم يك از هزارش گفته نيامده است. فطرتي فريفته به
زيبايي و جمال با گرايش به بي كراني و بي مرزي رادر درون جان آدمي نهاده اي و اين بهشت برين به بي كراني و بي مرزي حبّ كمال و جمال بي كران و بي مرز و گسترده تا بي نهايت است و بهشت برين عالم آخرت بي نهايت است تا جواب گوي ابديّت و بي نهايتي ضمير انساني بوده باشد.

شگفتا كه هر كس حالي و سوز و سازي و راز و نيازي دارد، اين بهشت برين را در اندرون دل خود مي بيند و مي يابد! و اين عطيّه، عطيّه اي الهي و اين موهبت، موهبتي خدايي است كه تنها به انسان ها عنايت شده است؛ «وَلَوْلا اَنْتَ لَمْ اَدْرِما اَنْتَ».

شعر حافظ را خوانده ايد كه:

شگفتا كي و كجا ما شيفته و شيداي خم ابروي او بوده ايم تا در ياد آن يار مهربان حالتي رود كه محراب به فرياد آيد؟!

آدمي به كدام عالم لطيف وابسته و از كدام عالم لطيف آمده است كه به كوچك ترين نسيم باد سحرگاهي به ياد آن عالم قدس و جنّة النعيم مي افتد. حالتي كه در سماع غزل هاي ناب دست مي دهد كه به قول حافظ: «حالتي رفت كه محراب به فرياد آمد» يا باز هم به قول حافظ:

از آن سماع كه «عليّ بن محمّد بيستون» در مقدّمه جمع ديوان سعدي بدان اشاره اي مي كند آدمي به كجا مي رود و اين چه آشفتگي است كه انساني با نسيمي اين چنين آشفته و پريشان در پرواز مي آيد؛ آن هم پرواز به گستردگي فطرت بي كران و چه خوش تعبيري از «شهيد» به «پرنده تر ز مرغان هوايي»!