فیض العلام فی عمل الشهور و وقایع الأیام جلد 2

چون ((ابن عقبه )) بموضع معروف ((بقديد)) رسيد، بدركات دوزخ شتافت (60) ((حصين بن نمير)) پس از او، امير لشكر شد و با آن گروه به ((مكه )) رفت و دور مكه را احاطه كرد. ((عبدالله بن زبير)) با ((مختار بن ابى عبيده )) و جمعى ديگر كه باوى بعيت كرده بودند، پناه بخانه خدا بردند.

لشكر ((شام )) در بالاى كوههاى ((مكه )) كه مشرف بر خانه ها و مسجدالحرام است ، اجتماع كردند و تعبيه منجنيق نمودند و پيوسته سنگ و نفط بر ((مكه )) و مسجد ميافكندند و جامه ها از پنبه و كتاب به نفط آلوده ميساختند و بر خانه خدا مى انداختند تا آنكه كعبه معظمه بسوخت و بناى آن منهدم گشت و ديوارهاى آن بر هم ريخت و شاخهاى گوسفندى كه بجهت فداى اسماعيل (ع ) آمده بود و بر سقف آويخته بودند، هم سوخته شد.

((ابوحره مدينى )) گفته :

بالجمله ، خداوند منتقم قهار، ((يزيد)) را مهلت نداده بجهنم پيوست . خبر مرگش به ((مكه )) رسيد. ((ابن نمير)) دست از جنگ برداشت و در طريق مهاربه با ((ابن زبير)) پانگذالشت و با لشكر خويش بجانب ((شام )) روانه شد.

در اين روز، سنه 449، وفات كرد، ((احمد بن عبدالله ابن سليمان )) معروف به ((ابوالعلاء معرى )) شاعر، اديب ماهر، اعجوبه دهر. گفته اند كه در سن سه سالگى يا چهار سالگى بود كه چشمش از آبله نابينا شد و در باب كورى او گفته شده :