لطفا منتظر باشید ...
ابزارها با زمان اميرالمؤمنين فرق كرده است، اما هدفها فرق نكرده است
ما بايد تلاش كنيم. به تلاش مى شود به آن رسيد و ما ديديم كسى را در زمان خودمان كه اخلاص در وجود او، در همه حركات و سكناتش تا آنجايى كه ما فهميديم و شناختيم، حاكم بود و او امام بزرگوار بود. البته بين امام ما و اميرالمؤمنين فاصله از زمين تا آسمان است و خود آن بزرگوار هم هميشه مى گفت كه ما كجا مى توانيم مقايسه كنيم و يا حتى تصور كنيم اين مقام والاى على بن ابى طالب "ع" را و اين چيزى بديهى است اما انسانى كه تلاش مى كند، تمرين مى كند، اين رياضت را به خود مى دهد كه تلاشش براى خدا باشد، ببينيد منشاء چه آثارى مى شود. كارى كه امام در اين برهه از تاريخ توانست انجام بدهد، گمان مى كنم در طول تاريخ بعد از اسلام، با اين عظمت و با اين ابعاد در هيچ كجا سابقه نداشت.... آنچه كه مسائل را دشوار مى كند، آن نفس ماست، هواهاى ماست، خواسته هاى ماست، محاسبات مادى ماست. اگر اين كار را بكنيم چه خواهد شد، چه ضررى مى رسد، از چه چيزى باز مى مانيم، وقتى كه 'من' در بين نبود، 'خدا' در بين بود، همه كارهاى بزرگ آسان مى شود.
پشت صفحه روشن اين تجربه عظيم و درخشان را بخواهيد نگاه كنيد، زندگى اميرالمؤمنين است. خلافت با آن عظمت را آن روزى كه بايد رها كند و مثل هسته خرمايى از دهان بيرون بياورد و بياندازد، اين كار را كرد. آن وقتيكه احساس تكليف بود، براى تكليف نه براى چيز ديگرى، سراغ آن رفت و آن را قبول كرد. احساس تكليف براى حفظ او براى مقابله با دشمنان او عمر خلافتش را تقريبا جنگ گذراند. اگر مسئله هواى نفس و ملاحظات نفسانى نبود، طورى ديگر عمل مى كرد. ملاحظات نفسانى نبود. آن وقتى هم كه جان خودش را در راه اين هدف و اين مقصود مى خواست فدا كند، باز هم به آسانى فدا كرد. اين صفحه روشنى است كه تاريخ در مقابل، از زندگى اميرالمؤمنين روشن كرده است و لذاست كه اين شخصيت در طول تاريخ هم، هميشه با عظمت به آن نگاه شده است. شما خيال نكنيد كه محبت به اميرالمؤمنين مخصوص شيعيان است، اين طور نيست. در دنياى اسلام اميرالمؤمنين محبوب دلهاست، همه او را دوست مى دارند و قبول دارند مگر آن انسانهاى ناسالمى كه كم و معدود هستند، بلكه در دنياى خارج از اسلام هم كسانى كه او را مى شناسند، او را دوست مى دارند و آن نيست مگر به خاطر همين كه او توانست ولايت الهى و اراده الهى را بر قلمروى وجود خود، قلمرو نفس خود، در درجه اول و بعد محيط زندگى و محيط حكومت به طور كامل مستقر كند. برادران! اما امروز براى اين امر حركت مى كنيم و هدف اين است. مبادا در فهم هدف حكومت اسلامى و نظام اسلامى، كسى دچار اشتباه شود. هدف اين است ابزارها با زمان اميرالمؤمنين فرق كرده است، روشها فرق كرده است، اما هدف ها فرق نكرده است.
جامعه اى كه در آن عدالت نباشد علوى نيست
آن روز هم هدف اميرالمؤمنين اين بود كه جامعه را قلمروى اراده الهى كند، مظهر اعلاى او هم عدالت است. اينجا ما نبايد خودمان را فريب دهيم. آن جامعه اى الهى است كه در آن 'عدالت' باشد. و الا جامعه اى كه در آن عدالت نبود، فاصله هاى عميق طبقاتى وجود داشت، عدم برخوردهاى نابحق ديگران وجود داشت، اين جامعه اسلامى نيست. اين جامعه، جامعه علوى نيست. بايد تلاش كنيم تا به آن جامعه برسيم اين را هم از اين طرف عرض بكنيم. كسانى هم باز فورا يك نقطه اى را پيدا نكنند و بگويند پس اين حكومت، اين نظام، نظام اسلامى نيست، نخير، نظام اسلامى است، نمونه كاملش آن است كه اميرالمؤمنين ترسيم كرده است و ما از زبان آن بزرگوار شنيده ايم و شناخته ايم.نمونه منطقى اش، آن نظامى است كه به سمت آن نمونه كامل حركت مى كند همين. كمااينكه در زمان خود اميرالمؤمنين هم، آنچه كه بود، حركت به سمت آن نمونه كامل بود. خود على "ع" نمونه كامل بود اما آن جامعه و نظام هنوز به عنوان نمونه كامل نمى شد آن را معرفى كرد و نبود. هنوز نابسامانى ها زياد بود. بلى، اگر حكومت آن بزرگوار ادامه پيدا مى كرد، به آنجا مى رسيد. ما خودمان بايد تلاش كنيم تا به آن الگوى كامل نزديك كنيم. بايد تلاش كنيم تا به آن الگوى كامل نزديك كنيم و اين وظيفه ماست. تا مادامى كه شما در راه اين وظيفه حركت بكنيد، هيچ يك از قدرت هاى عالم، نه آمريكا و نه غير آمريكا، به اينكه بتوانند بر شما فائق بيايند و غالب بشوند، قادر نخواهند بود.
در ديدار با مسؤولان نظام به مناسبت عيد سعيد غدير، 20/ 3/ 1372
