رفتار علوی نسخه متنی

اميرالمؤمنين به معناى واقعى كلمه طرفدار مردم و ضعفا بود

خصوصيّت او اين بود كه اگر اسم مردم را مى آورد براى آنها حقيقتا ارزش قائل مى شد؛ نه مثل آن كسانى كه در سطح بين المللى از هر چه تروريست حرفه اى است - كه حكام صهيونيست در دنيا تروريستهاى حرفه اى هستند -از هر چه غارتگر بين المللى است - كه امروز پشت صحنه قدرتهاى استكبارى، زرسالاران و چپاولگران بين المللى هستند - از هر چه انسان نانجيب و متجاوز به حقوق انسان است،عملا حمايت و پشتيبانى مى كنند و خجالت هم نمى كشند و بر زبان نام حقوق بشر و انسان و مردم سالارى را جارى مى كنند و طلبكار ملّتها هم مى شوند!نظام جمهورى اسلامى را كه يقينا يكى از مردمى ترين نظامهاى عالم و متكى به آراى قشرهاى عظيم مردم و گره خورده با عواطف و احساسات و ايمان آنهاست،به عنوان نظام مردم سالار قبول ندارند؛اما نظامهاى كودتا و آن جايى كه بچّه هاى دبستانى آن از آسيب نيروهاى امنيتى شان در امان نيستند و به دست آنها به قتل مى رسند، آنها را به عنوان نظامهاى معتقد به حقوق بشر مى شناسند،اين يك مضحكه سياسى و جهانى است.سياستمداران نظامهاى غير الهى مايلند همه انسانهاى عالم دستخوش چنين بازيچه هايى باشند.

اميرالمؤمنين نام مردم را مى آورد،اما به معناى حقيقى كلمه طرفدار مردم و ضعفا بود. توجه به ضعفا،قدرت و قاطعيت در مقابل زورگويان و ناحق طلبان و بهره ورى كم از منابع اموال عمومى، خصوصيّات ديگر اميرالمؤمنين است. هر كس كه بيت المال مسلمين را مُلك خود بحساب آورد- يا به زبان بگويد،و يا اگر نمى گويد، در عمل اينطور وانمود كند كه ما اينقدرها حق داريم - و با بيت المال مثل اموال شخصى خود رفتار كند - يا بخورد يا ببخشد يا در راه اغراض شخصى از آن استفاده كند - نمى تواند دنباله رو على بحساب بيايد. رفتار علوى در همه اين ابعاد،وظيفه ماست،كار زياد،بهره مندى كم. اميرالمؤمنين هم در آن زمان كه وظيفه حكومت بر دوش او بود،هم در آن زمانى كه انزوا و كنار بودن از حكومت را بر او تحميل كرده بودند،وسط ميدان بود و كار مى كرد.هيچ وقت على نرفت در خانه بنشيند وبا مردم و جامعه و كشور قهر كند؛اين خصوصيت اميرالمؤمنين نيست.