پرواز روح نسخه متنی

(سپس دست به محاسن گرفت و اشك از ديدگانش مانند ناودان مى ريخت و مى گفت :

) "وَيـْل ى كـُلَّم ا كَبُرَ سِنّ ى كَثُرَتْ ذُنُوب ى وَيْل ى كُلَّم ا ط الَ عُمْر ى كَثُرَتْ مَع اصِىَّ فَكَمْ اَتُوبُ وَ كَمْ اَعُودُ".

(سـپـس بـه خـود خـطـاب مـى كـرد و بـه صـورت خـود مـى زد، مثل آنكه خود را تنبيه كند، مى گفت :

) "اَم ا انَ لَّى اَنْ اَسْتَحْيِىَ مِنْ رَبّ ى ".

(در اينجا دستها را بلند كرد و با اشك جارى و ناله و فرياد گفت :

) "اَللّ هُمَّ فَبِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ اغْفِرْ ل ى وَارْحَمْن ى ي ا اَرْحَمَ الرّ احِمي نَ وَ خَيْرَ الْغ افِري نَ".

سـپـس صـورتش را به خاك گذاشت و آنچنان گريه و ناله و خوف از خدا بر او مستولى شده بود كه شانه هايش تكان مى خورد و مى گفت :

"اِنْ كُنْتُ بِئْسَ الْعَبْدُ فَاَنْتَ نِعْمَ الرَّبُّ".

من زمين را ديدم كه از اشك چشمش گِل شده است .و بعد طرف چپ صورت را به خاك گذارد و مانند زن بچّه مرده مى گريست و صدا مى زد:

"عَظُمَ الذَّنْبُ، مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ ي ا كَري مُ". ((48))

در ايـنـجـا دوبـاره سـر بـه سـجـده گذارد و كلمه "العفو" را صد مرتبه تكرار كرد و آن قدر گـريـه كـرد تـا بـه حـال غـشـوه افـتـاد كـه بـا زحـمـات زيـاد تـوانـسـتـيـم او را بـه حال بياوريم .

پس از آن ، او را حركت داديم اوّل مغرب تقريبا وارد مسجد سهله شديم .

اينجا خانه امام زمان (عليه السّلام ) است .

اينجا پايگاه حضرت حجّة بن الحسن (عليه السّلام ) است .

ايـنجا ميعادگاه عشّاق آن حضرت است . براى ما كه در اوّلين مرتبه قدم در يك چنين مكان مقدّسى مـى گـذاشتيم فوق العادگى عجيبى داشت ، آن هم با آن برنامه مخصوصى كه مرحوم حاج ملاّ آقاجان داشت .

پس از خواندن نماز مغرب و عشا و اعمال مسجد سهله ، علاقه مندان به حضرت بقيّة اللّه الاعظم (ارواحـنـا فـداه ) مـتـوجـّه شدند كه امشب آقا مهمان محبوبى دارند، لذا همه در اتاقى از مسجد كه مـتـعـلّق بـه آقـاى "حـاج شـيـخ جـواد سـهـلاوى " يـكـى از بـزرگـان اهل معنى و ساكن منزلى در كنار مسجد سهله و متصدّى امور آن مسجد بود، جمع شدند و از حاج ملاّ آقـاجان دعوت كردند كه در آنجا بيتوته كند تا از محضرش استفاده كنند. ايشان هم پذيرفت .

شب عجيبى بود، مجمعى فوق العاده ديدنى بود؛ افراد نخبه اى دور هم جمع شده بودند.

يـكـى از آنـهـا سـيـّد بـزرگـوارى بـود، اهـل مـشـهـد، كـه چـهـل شـب چـهـارشـنبه از كربلا به مسجد سهله مشرّف شده بود تا شايد خدمت امام عصر (عليه السّلام ) برسد، و آن شب چهارشنبه آخرش بود.

ديـگـرى هـمـان جـوانـى بود كه در مسجد كوفه به ما ملحق شده ، مدّتها رياضت كشيده بود كه خدمت حضرت بقيّة اللّه (عليه السّلام ) برسد و گمان مى كرد امشب به مقصد مى رسد.

فرد ديگرى آن قدر پاك بود كه هيچ ترديدى نداشت كه امشب به خدمت امام زمان (عليه السّلام ) مى رسد.

آقـاى حـاج شـيـخ جـواد سـهـلاوى كـه خـودش مـيـزبـان مـا بـود بـه قـدرى حـال داشـت كـه هـمـه بـا تـوجـّه او بـه مـقـام مـقـدّس حـضـرت ولىّ عـصـر (عـليه السّلام )، به حال مى آمدند.

سـوز و گـداز حـاج مـلاّ آقـاجـان آنـچنان عجيب بود كه مجلس را يكپارچه به سوى بزرگترين حقيقت و معنويّت و مقام والاى امامت سوق مى داد.

من هم كه در آن موقع خيلى جوان بودم در گوشه اى نشسته و ناظر جريانات بودم .

هـمـه در فـراق مـولايـشـان اشـك مـى ريـخـتـنـد، زيـارت آل ياسين و دعاى توسّل خوانده شد و زبان حال همه اين بود:

هـمـه گـريه مى كردند، همه در فراق آقا اشك مى ريختند، همه چشم به در اتاق دوخته بودند كه ببينند آقا حجّة بن الحسن (عليه السّلام ) كى از در وارد مى شوند. همه انتظار مى كشيدند و نـاله مـى كـردند. گاهى بعضى از افراد حوصله شان سر مى آمد و از اتاق بيرون مى رفتند شايد در خارج آن اتاق به مقصد و مقصود برسند و باز بر مى گشتند.

خـلاصـه ايـن بـرنـامـه تا صبح ادامه داشت نماز صبح را در مقام حضرت حجّة بن الحسن (عليه السّلام ) كه وسط مسجد است خوانديم امّا دوستى كه شب چهارشنبه چهلمش را به پايان رسانده بـود فوق العاده ناراحت بود؛ زيرا حدود ده ماه از وطن و خانه دور شده و به عشق حضرت مهدى (روحى له الفداء) در غربت بسر مى برد.

مـن بـيـشـتـر از هـمه با او بودم ؛ زيرا فكر مى كردم كه طبعا بايد حضرت بقية اللّه (ارواحنا فداه ) اين زحمت را بى نتيجه نگذارند.

حتّى از او سؤ ال كردم كه در اين مدّت خدمت حضرت رسيده اى ؟ گـفـت :

چـند دفعه خدمتشان مشرّف شده ام ولى در آن موقع نشناخته ام ، امّا اين رياضت به خاطر ايـن است كه انشاءاللّه وقتى خدمتشان رسيدم در همان موقع آقا را بشناسم . لذا من همه جا با او بودم .

صـبح آن شب وقتى در مقام حضرت ولىّ عصر (ارواحنا فداه ) نماز مى خوانديم ، ديدم او با يك سـنـّى كـه دسـت بـسـتـه نـمـاز مـى خـوانـد دعـوا مـى كـنـد، از او سـؤ ال كردم كه چرا عصبانى شده اى ؟ اوّل گفت :

چرا او در مقام مولايم برخلاف دستور اسلام نماز مى خواند. ولى فورا اضافه كرد و گـفـت :

نـزديـك اسـت ديوانه شوم چهل شب چهارشنبه ، در مملكت غربت ، دور از وطن بدون هيچ فايده اى آيا ممكن است ؟! شما جاى من بودى چه مى كردى ؟ گفتم :

جاى تو نيستم و فقط يك شب انتظار كشيده ام ، بى طاقت شده ام ، حقّ دارى . اشكش جارى شـد و سـر بـه ديـوار گـذاشـت و بـا صـداى بـلنـد مـشـغـول گـريـه شد، بالاخره با هم به اتاق شيخ جواد سهلاوى كه رفقا همه در آنجا براى صبحانه جمع بودند، رفتيم و زبان حالش اين بود:

مباد كس چو منِ خسته ، مبتلاء فراق
كه عمر من همه بگذشت ، در بلاى فراق غريب و عاشق و بيدل ، فقير و سرگردان
كشيده محنت ايّام و داغهاى فراق اگر به دست من افتد، فراق را نكشم
به آب ديده دهم ، باز خونبهاى فراق كـجـا روم ؟ چـه كـنـم ؟ حـال دل كه را گويم ؟
كه داد من بستاند؟ دهد جزاى فراق فراق را به فراق تو مبتلا سازم
چنانكه خون بچكانم زديدگان فراق من از كجا و فراق از كجا و غم زكجا
مگر بزاد مرا، مادر از براى فراق زدرد هجر و فراقم ، دمى خلاصى نيست
خداى را بستان داد و ده سزاى فراق به داغ عشق تو حافظ، چو بلبل سحرى
زند به روز و شبان ، خونفشان نواى فراق بالاخره آن جوان در آن صبح مى سوخت و از آتش عشق مى ناليد.

حـاج مـلاّ آقـاجـان پـشـت بـه ديـوار رو بـه درِ اتـاق ، مثل آنكه انتظار كسى را مى كشد مؤ دّب نشسته بود، ما هم گوشه اتاق نشستيم .

در اين بين جوان طلبه اى كه لباس روحانيّت در بر داشت و سياه چهره و لاغر اندام بود، وارد اتـاق شـد و مـن مـى ديـدم سـيـّد بـزرگـوارى هـم كـه ردائى بـه دوش چـپ انـداخـتـه و بـه داخل اتاق نگاه مى كند، در خارج اتاق ايستاده است .و قـتى آن شيخ طلبه كه بعدها معلوم شد هندى و يا بنگلادشى است وارد اتاق گرديد، حاج ملاّ آقاجان به او اعتراض كرد كه :

چرا وارد اتاق شدى ؟ او بـا زبـان نـيـمـه فـارسـى ، به لهجه هندى جواب داد كه :

من علاقه مند به امام زمان (عليه السّلام ) هستم و ديشب تا صبح در اين مسجد بيدار بوده ام و حالا آمده ام شايد اينجا استراحت كنم .

حاج ملاّ آقاجان به او گفت :

تو دروغ مى گوئى ، امام زمان (روحى و ارواح العالمين له الفداء) را تـو دوسـت نـدارى ، او را نـمـى شـنـاسـى . مـدّتـى آن شـيـخ بـا تذلّل عجيبى از اين سنخ كلمات را تكرار مى كرد و حاج ملاّ آقاجان با عصبانيّت بيشترى او را تكذيب مى نمود.

مـا هـمـه از اين طرز برخورد، آن هم با كسى كه مى دانستيم سابقه او را حاج ملاّ آقاجان ندارد، تـعـجـّب مـى كرديم ، حتّى بعضى از دوستان به او تعرّض كردند و گفتند:

چرا به اين شيخ بيچاره اين قدر توهين مى كنى ؟! بالاخره حاج ملاّ آقاجان از جا برخاست و به زور، شيخ را از اتاق بيرون كرد! در ايـن مـدّت آن سـيـّد بـه داخـل اتـاق نـگـاه مـى كـرد و گـاهـى تـبـسـّم مـى نـمـود، مـثـل كـسـى كـه منتظر بود ببيند دعوا به كجا منتهى مى شود و يا اگر نزاعى نبود، وارد اتاق شود. وقتى شيخ را از اتاق بيرون كردند آن سيّد هم رفت .

مـن گـمـان مـى كـردم آن سـيـّد رفـيـق ايـن شيخ است كه با رفتن شيخ ، او هم رفت . به حاج ملاّ آقـاجـان گـفـتم :

هر چه شما به آن شيخ گفتيد، رفيقش هم كه بيرون اتاق ايستاده بود شنيد، خوب شد او به دفاع برنخاست . حاج ملاّ آقاجان گفت :

مگر رفيق هم داشت ؟ گفتم :

بله سيّد با شخصيّتى با اين خصوصيّات بيرون اتاق ايستاده بود و به دعواى شما با شيخ نگاه مى كرد.

چـنـد نـفـر از اهـل مـجـلس گـفتند:

ما هم او را ديديم ولى دو سه نفر كه يكى از آنها خود حاج ملاّ آقاجان بود، او را نديده بودند.

امّا طورى نبود كه كسى او را نبيند؛ زيرا آن سيّد نزديك در چوبى اتاق ايستاده بود.

آن سـيّدى كه چهل شب چهارشنبه به مسجد سهله آمده بود گريه مى كرد، به او گفتم :

تو هم آن سيّد را ديدى ؟ گفت :

ديدم ولى فكر مى كنم كه آن آقا امام زمان (عليه السّلام ) بود.

حاج ملاّ آقاجان گفت :

خوب فكر كرده اى ؛ زيرا امام زمان (عليه السّلام ) به من وعده داده بودند كه اين ساعت به ديدن ما بيايند.

مـن از آن آقـائى كه چهل شب چهارشنبه به مسجد آمده بود پرسيدم :

شما از كجا مى گوئيد كه او حضرت بقيّة اللّه (عليه السّلام )بوده است ؟ گفت :

اوّل ملهم شدم كه او حضرت ولى عصر (عليه السّلام ) است ولى وقتى خواستم حركت كنم و به خدمتش بروم تصرّفى در نيروى بدنى من شد كه حتّى زبانم باز نشد سلام كنم .

بعدها آن جوانى كه در مسجد كوفه به ما ملحق شده بود گفته بود كه :

من هم او را در آن موقع شناخته بودم .

ما با شنيدن اين مطالب چون فاصله اى نشده بود، همه حركت كرديم و به جستجو از آن دو نفر رفـتـيـم . مسجد سهله خلوت بود، حتّى مى توانم ادّعا كنم كه جز ما چند نفر كس ديگرى در آنجا نبود، اطراف مسجد سهله هم بيابان بود و تا يكى دو كيلومتر ديده مى شد. آن شيخ هندى را در بيرون در مسجد ديديم از او پرسيديم ، رفيقت كجا رفت ؟ گفت :

من رفيقى نداشتم و چون ما سراسيمه به طرف او دويده بوديم ترسيد و از ما دور شد.

هـر چـه نـگـاه كرديم كسى را جز همان شيخ نديديم و مسلّم اگر كسى جاى ما مى بود جز اينكه بـگـويـد آن آقـا يـا طـىّالارض كـرده و يـك مرتبه ناپديد شده و يا در جائى مخفى شده ، چيز ديـگـرى فـكـر نمى كرد. ولى پس از آنكه يك يك اتاقهائى كه درش باز بود نگاه كرديم و هـمـه جـا را گـشـتـيـم ، احـتـمـال دوّمـى بـه كـلّى از بـيـن رفـت و فـقـط احتمال اوّلى باقى ماند.

در اينجا حاج ملاّ آقاجان و آن سيّدى كه چهل شب چهارشنبه به مسجد سهله آمده بود، يقين داشتند كـه او امـام زمـان (عـليه السّلام ) بوده است . بقيّه يا آن آقا را نديده بودند و يا قضيّه شيخ و حـاج مـلاّ آقاجان آنها را به خود مشغول كرده بود و درست توجّه نكرده بودند. از آن طرف هم آن قدر حاج ملاّ آقاجان ناراحت بود كه نمى شد با او حرف زد.