خ - فرهنگ بزرگ جامع نوین عربی به فارسی نسخه متنی

مُسْتَحِيَّة: گياهى است كه به حساسه ناميده شده، به شكل.

خ

(خاء): هفتمى از حروف هجا.

(خَبَّ) النَّباتُ خَبّاً: بلند و دراز گرديد گياه.

خَبَّ الرَّجُلُ: منع كرد از آنچه نزد او بود، آمد به زمين پست از بخل تا كسى جاى او نداند.

خَبَّ الْبَحْر: آشوب شد دريا.

خَبَّ فُلانٌ: فريبنده گشت.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها (آيه): زيانكار است آنكه نفس را آلوده ساخت.

خَبَّ خِبّاً، ف: حيله كرد و فريفت، خيانت كرد.

خَبَّ خِبّاً و خِباباً: جوشيدن دريا و آشوب شدن.

خَبَّ، اِخْتَبَّ: اسب آهسته رفت، يورغه رفت.