ث - فرهنگ بزرگ جامع نوین عربی به فارسی نسخه متنی

تيه - اَتْياه و اَتاويه، ج: لاف، بزرگ منشى، دشت، تحير، سرگردانى، صحرائى كه در آن رونده هلاك شود، گمراهى.

يَتيهُونَ فِى الْاَرضِ (آيه): قوم يهود در زمين سرگردان ميشوند.

اَرضٌ تِيْه و تَيْهاء و مَتْيَهَة و مَتْيِهَة و مَتْيَة: زمينى كه مردم در آن گم شوند.

تَيَّهَ، تَوَّهَ، اَتاهَ: به غلط انداخت، گمراه كرد، درهم و برهم كرد، گيج كرد، آشفت، حواس را منحرف كرد.

تاهَ: آواره شد، بيراهه شد، هلاك شد، نابود شد.

تاهَ عُجْباً: خودفروشى كرد، خودنمائى كرد، با تكبر راه رفت.

تاهَ الْفِكْرُ: پريشان حواس شد.

تاهَ مِنْهُ: گم كرد، ازدست داد.

تَيْه، تَيْهان: سرگردانى، دربدرى، ويلانى.

تيه: غرور، خودخواهى، تكبر، بيابان بى آب و علف.

تيه، مَتاهَة: جاى پر پيچ و خم.

تائِه، تَيْهان: گم و سرگردان.

تائِه: گم شده، مفقود، خودخواه، پراِفاده، پريشان فكر، حواس پرت.

تِيُودُوليت: دوربين زاويه سنج.

ث

(ث): حرف چهارم از حروف هجا.