يك. حضور علمى و تحليلى بخشيدن به احاديث، در حوزه هاى فكرى و پژوهشى: به اين معنا كه احاديث به عنوان گرانمايه ترين ميراث علمى و فكرى، مورد توجه، بازشناسى، واژه شناسى، كتاب شناسى، تعارض شناسى و… قرار گيرد. حقيقت تلخ تاريخ اين است كه در پژوهش هاى علمى، سرمايه گذارى عظيمى در قلمروهاى گوناگون فلسفه، اصول، عرفان، فقه و ادبيّات صورت گرفته، ليكن هيچگاه ميراث عظيم احاديث (اين گنجينه هاى بى كران)، مورد پژوهش كافى و لازم واقع نشده است و بشريّت دچار مشكل خود ساخته محروميّت علمى از اين معادن علم گرديده است. دو. حضور علمى بخشيدن به احاديث در همه قلمرو هاى زندگى: بى ترديد پس از شناخت، به كارگيرى احاديث در ابعاد گوناگون زندگى مطرح مى شود و نظام عملى روايى رخ مى نمايد و اينجاست كه تشيّع و پيروى عملى از اهل بيت(ع) مفهوم پيدا مى كند. بنابراين دفاع از حديث، مقابله با چند پديده است:
1 ـ مسكوت گذاشتن:
در طول تاريخ، در هر مشكل علمى، فكرى و عملى مى بايست ما ابتدا به سراغ روايات مى رفتيم و درمان درد را از طبيب مى جستيم؛ ليكن متأسّفانه روايات اهل بيت، چون خود اهل بيت عليهم السلام در تاريخ مهجور ماند.
2 ـ اصل قرار ندادن و نگرش
تبعى به روايات:
از دير باز، ارائه كنندگان نگرش هاى گوناگون و بينش هاى متفاوت، پس از اقامه دليل و ايراد ادّعا، براى تأييد مدّعاهاى خود، از بعضى روايات بهره مى جستند؛ نه اين كه بر اساس اصالت روايت، كيش و دليل و ادّعاى خويش را بسازند.
لطفا منتظر باشید ...
