عشق بادوام - نگاهی گذرا به پیوند زناشویی در اسلام نسخه متنی

باز سخنى از شهيد مطهرى:

«مودت و مهربانىِ قلبىِ مرد آن قدر براى زن ارزش دارد كه ازدواج بدون آن براى زن قابل تحمل نيست. وجود زن بايد از وجود مرد عطوفت و احساسات بگيرد تا بتواند فرزندان را از سرچشمه فياض عواطف خود سيراب كند. مرد مانند كوهسار است و زن به منزله چشمه و فرزندان به منزله گُل‏ها و گياهان. چشمه بايد باران كوهساران را دريافت و جذب كند تا بتواند آن را به صورت آب صاف و زلال بيرون دهد و گل‏ها و گياهان و سبزه‏ها را شاداب و خرم نمايد. اگر باران به كوهساران نبارد، يا وضع كوهسار طورى باشد كه چيزى جذب زمين نشود، چشمه خشك و گُل‏ها و گياهان، مى‏ميرند. پس همان طورى كه رُكن حياتِ دشت و صحرا باران و بالاخص باران كوهستانى است، ركن حيات خانوادگى، احساسات و عواطف مرد نسبت به زن است. از اين عواطف است كه هم زندگى زن و هم زندگى فرزندان صفا و جلا و خرمى مى‏گيرد.»[12]

عشق‏ها وعلاقه‏ها دو نوع است:

1ـ عشق‏هاى هوس‏آلود و شهوانى، كه درباره‏اش گفته‏اند:

2ـ عشق‏هاى متعالى

عشق نوع اول به تنهايى مخرب و زيانبار است. اما با نوع دوم كه همراه شود، حالت «منفى»، و مخرب خود را از دست داده و ارزشمند و عالى و مفيد خواهد شد. در اين جا نيز سخن استاد شهيد مطهرى راهگشاست:

«قرآن كريم رابطه ميان زوجين را با كلمه "مودت و رحمت" تعبير مى‏كند و اين نكته بسيار عالى است. اشاره به جنبه انسانى و فوق حيوانى زندگى زناشويى است. اشاره به اين است كه عامل شهوت تنها رابط طبيعى زندگى زناشويى نيست. رابط اصلى، صفا و صميميت و اتحاد دو روح است.»[13]

عشق بادوام

همان گونه كه بيان شد، عشق بين زن و شوهر بايد دوام داشته باشد و بعد از دوران جوانى نيز باقى بماند. زن و شوهر، در دوران ميانسالى و پيرى نيز به عاطفه و محبتى نياز دارند كه با وجود سرد شدن و يا از بين رفتن جاذبه‏هاى جنسى و طراوت جوانى، باز هم كانون زندگى‏شان را باصفا و گرم نگهدارد. سرچشمه اين محبت را خداوند در وجود همسران قرار داده است:

«وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً»[14]

«خداوند ميان شما همسران محبت و رحمت قرار داده است.»

اگر زندگى بر مبنايى صحيح استوار شود و به طور صحيح نيز استمرار يابد، آن محبت و رحمت تا آخر عمر ادامه خواهد داشت.