ديدار يار غائب

ملاقات شيخ محمدتقى قزوينى

خبر داد ما را فاضل معاصر جناب شيخ اسماعيل محلاتى، رحمة‏الله‏عليه، از شيخ جليل و ثقه ميرزا عبدالجواد محلاتى كه از افراد متقى مجاورين نجف اشرف بود كه در مدرسه صدر جناب شيخ محمد تقى قزوينى حجره داشت و در مراتب علم و عمل و تقوى بى نظير بود ايشان نقل مى‏كردند:

حاجتى داشتم كه براى آن بسيار دعا مى‏كردم در اوقات دعا و روضه مقدسه دائما از خدا تمنا مى‏كردم و آن حاجت اين بود كه:

خداوند به او تشرف خدمت امام عصر، ارواحنا فداه، را روزى گرداند.

با كمال عجز اين دعا را مى‏خواند: «اللهم ارنى الطلعة الرشيدة و الغرة الحميدة‏»

با وجود اينكه مبتلا به فقر و فاقه بود و مبتلا به مرض سل و در نهايت عفاف زندگى مى‏كرد.

مدت هيجده سال موفق به اشتغال علم و به نعمت مجاورت متنعم بود، مرض او طول كشيد و هرگاه سرفه مى‏كرد خون از سينه‏اش مى‏آمد تا اينكه از عافيت او مايوس شدند و كسى گمان نمى‏كرد از اين مرض عافيت‏يابد. حجره‏اش را منتقل به مخزن مدرسه كردند تا اطراف حجره به خونى كه از سينه‏اش خارج مى‏شود ملوث و نجس نشود. مدتى در آن مخزن بود كه دفعتا او را عافيت‏يافته ديدند از او سؤال كردند: چگونه از آن مرض به آن شدت كه مبتلا بودى عافيت‏يافتى؟

گفت:در يك شبى حال من به جايى رسيد كه حس و حركت و شعور برايم نماند. اوايل فجر بود. ناگهان ديدم سقف مخزن شكافته شد و شخصى با كرسيى فرود آمد و كرسى را در مقابل من گذاشت و بعد آن شخص ديگرى فرود آمد و بر آن كرسى نشست و كانه به من گفتند: اين شخص اميرالمؤمنين، عليه‏السلام، است. پس حضرت توجه به من فرمودند، تفقد از حال من نمودند.

عرض كردم: سيدى و مولاى مرا از اين مرض شفا دهيد و فقر را از من رفع كنيد.

فرمود: اما مرض، تو كه شفا يافتى.

عرض كردم: آن آرزوى بزرگى كه دارم و در حرم مقدس دعا مى‏كردم و از خدا مى‏طلبيدم برآورده نماييد.

فرمود: فردا قبل از طلوع آفتاب مى‏روى بر بالاى بلندى وادى‏السلام و در حالى كه متوجه جاده هستى مى‏نشينى فرزند من صاحب‏الزمان، عليه‏السلام، از كربلا مى‏آيد و دو نفر از اصحاب او همراه او هستند به او سلام كن و هر جا مى‏روند همراه او باش.

بعد از اين واقعه حواس من به من برگشت و به هوش آمدم احدى را نديدم با خود گفتم: اين واقعه كه ديدم از خيالات ماليخوليايى بوده، اما مقدار زمانى كه گذشت‏سرفه نكردم و ديدم به احسن وجه عافيت‏يافته‏ام. تعجب كردم و تصديق كردم كه عافيت‏يافته‏ام تا اينكه شب شد و اصلا از سرفه و خون خبرى نبود، گفتم: اگر آنچه كه وعده فرمودند فردا واقع شود من به سعادت خود رسيده‏ام.

وقتى صبح شد وقت طلوع آفتاب به محلى كه فرموده بودند رفتم و نشستم و توجه به جاده كربلا داشتم كه ناگاه سه نفر را ديدم كه يكى از آنها جلو بود و با كمال وقار و سكونت راه مى‏رفت و دو نفر ديگر پشت‏سر او راه مى‏رفتند مثل اينكه دو مجسمه متحرك باشند.

لباس آن دو نفر از پشم بود و در پاى آنها گيوه بود و هيبت‏سطوت و شوكت آن بزرگوار مرا گرفت‏به حدى كه وقتى به من رسيدند به جز سلام قادر نبودم چيز ديگرى بگويم. سلام كردم و جواب دادند از آن بلندى بالا آمدند و از پشت ديوار شهر از جاده به طرف محلى كه معروف به مقام مهدى، عليه‏السلام، است رفتند و آن حضرت بر صفه‏اى كه در آن مقام است نشستند و آن دو نفر بر دو طرف درب ايستادند و من هم نزديك آنها ايستادم و آن دو نفر ساكت‏بودند و اصلا حرفى نمى‏زدند تا اينكه روز بلند شد و آفتاب بالا رفت، صبر من تمام شد.

با خود گفتم، داخل مقام شوم و پاى مبارك مولاى خود را ببوسم چون پاى در فضاى آن مقام كه صفه در آن است گذاشتم احدى را نديدم دنيا در نظر من تاريك شد و تا شب در كنار درياى قديم نجف گريه مى‏كردم و خود را در خاك و گل مى‏ماليدم و فرياد مى‏زدم، تصميم گرفتم خود را از شدت غصه كه داشتم هلاك كنم. قدرى فكر كردم مثل اينكه به من الهام شد كه دعاى تو همين بود كه: «اللهم ارنى الطلعة الرشيدة و الغرة الحميدة‏».

و اين دعا هم مستجاب شد پس وجهى ندارد كه اين قدر ناراحت‏باشى. به محل خود برگشتم و تا به حال جريان را به احدى نگفته‏ام. (1)

×. برگرفته شده از: رفيعى، سيد جعفر، ملاقات با امام زمان، ص‏189-185.

1. عبقرى الحسان.