بيمارى و منع
پزشك

س767:

بعضى از پزشكان كه به مسائل شرعى ملتزم
نيستند، بيماران را از روزه گرفتن به دليل ضرر داشتن منع مى كنند، آيا گفته اين
پزشكان حجت است يا خير؟

ج: اگر پزشك امين نباشد و گفته او هم اطمينان آور نباشد
و باعث خوف ضرر نشود، گفته او اعتبارى ندارد.

س768:

مادرم تقريبا سيزده سال بيمار بود و به همين
دليل نمى توانست روزه بگيرد. من دقيقا اطلاع دارم كه علت روزه نگرفتن او احتياج به
مصرف دارو بوده است، اميدواريم ما را راهنمائى فرمائيد كه آيا قضاى روزه ها بر او
واجب است؟

ج: اگر عدم توانائى او از روزه گرفتن بر اثر بيمارى بوده، قضا
ندارد.

س769:

من بر اثر ضعف جسمانى از ابتداى سن بلوغ تا
دوازده سالگى روزه نگرفته ام، در حال حاضر چه تكليفى دارم؟

ج: واجب است،
روزه هائى را كه در ماه مبارك رمضان با اينكه به سنّ تكليف رسيده بوديد نگرفته ايد،
قضا كنيد، و اگر افطار روزه ماه رمضان عمدى و اختيارى و بدون عذر شرعى بوده، كفاره
هم بر شما واجب است.

س770:

چشم پزشك مرا از روزه گرفتن منع كرده و گفته
است كه به علت ناراحتى چشم به هيچ وجه نبايد روزه بگيرم ولى من به گفته او توجه
نكرده و شروع به روزه گرفتن كردم كه باعث بروز مشكلاتى براى من در اثناى ماه رمضان
شد. بطورى كه در بعضى از روزها هنگام عصر احساس ناراحتى مى كنم، لذا متحير و مردد
هستم بين اينكه روزه نگيرم و يا ناراحتى ام را تحمل كرده و روزه را تا غروب ادامه
دهم. سؤال اين است كه آيا اصولا روزه گرفتن بر من واجب است؟ و در روزهائى كه روزه
مى گيرم و نمى دانم قدرت ادامه آن را تا غروب دارم يا نه، آيا روزه ام را ادامه
دهم؟ و نيت من چگونه بايد باشد؟

ج: اگر از گفته پزشك متدين و امين اطمينان حاصل
كنيد كه روزه براى چشم شما ضرر دارد و يا خوف ضرر داشته باشيد، روزه گرفتن براى شما
واجب نبوده و بلكه جايز هم نيست، و با خوف ضرر نيت روزه صحيح نيست. و در صورت عدم
خوف ضرر نيت روزه اشكال ندارد ولى صحت روزه متوقف بر اين است كه براى شما واقعا ضرر
نداشته باشد.

س771:

من از عينك طبى استفاده مى كنم و در حال
حاضر چشمانم بسيار ضعيف است. هنگامى كه به پزشك مراجعه كردم به من گفت اگر براى
تقويت چشمانم تلاش نكنم، ضعيف تر خواهند شد، بنابراين اگر از روزه ماه رمضان معذور
باشم، چه وظيفه اى دارم؟

ج: اگر روزه براى چشمان شما ضرر دارد، واجب نيست روزه
بگيريد، بلكه واجب است افطار كنيد، و اگر بيمارى شما تا ماه رمضان آينده استمرار
پيدا كرد، قضاء روزه بر شما واجب نيست، ولى واجب است عوض هر روز يك مد طعام به فقير
بدهيد.

س772:

مادرم به بيمارى شديدى مبتلاست و پدرم نيز
از ضعف جسمانى رنج مى برد و در عين حال هر دو روزه مى گيرند كه گاهى مشخص است كه
روزه باعث تشديد بيمارى آنها مى شود، تاكنون نتوانسته ام آنها را قانع كنم كه لااقل
هنگام شدت بيمارى روزه نگيرند. خواهشمنديم ما را در مورد حكم روزه آنها راهنمائى
فرمائيد.

ج: ملاك تأثير روزه در ايجاد بيمارى يا تشديد آن و عدم قدرت بر روزه
گرفتن تشخيص خود روزه دار نسبت به خودش است و اگر بداند روزه براى او ضرر دارد يا
خوف ضرر داشته باشد و در عين حال بخواهد روزه بگيرد روزه گرفتن براى وى حرام
است.

س773:

در سال گذشته توسط پزشك متخصص موردعمل جراحى
كليه قرار گرفتم. وى مرا از گرفتن روزه تا آخر عمر منع نمود، ولى در حال حاضر هيچ
مشكل و دردى احساس نمى كنم و حتى بطور طبيعى غذا مى خورم وآب مى نوشم و هيچيك از
عوارض بيمارى را هم حس نمى كنم، وظيفه من چيست؟

ج: اگر خود شما از ضرر روزه خوف
نداريد و حجت شرعى هم بر آن نداريد، واجب است روزه ماه رمضان را
بگيريد.

س774:

اگر پزشك شخصى را از روزه گرفتن منع كند آيا
با توجه به اينكه بعضى از پزشكان اطلاعى از مسائل شرعى ندارند، عمل به گفته او واجب
است؟

ج: اگر مكلّف از گفته پزشك يقين پيدا كند كه روزه براى او ضرر دارد و يا از
گفته وى يا منشاء عقلائى ديگرى براى او خوف از ضرر حاصل شود روزه گرفتن براى او
واجب نيست.

س775:

در كليه هاى من سنگ جمع مى شود و تنها راه
جلوگيرى از جمع شدن سنگ در كليه، نوشيدن مستمر مايعات است و از آنجائى كه پزشكان
معتقدند كه من نبايد روزه بگيرم، تكليف واجب من نسبت به روزه ماه مبارك رمضان
چيست؟

ج: اگر جلوگيرى از بيمارى كليه مستلزم نوشيدن آب يا ساير مايعات در طول
روز باشد، روزه گرفتن بر شما واجب نيست.

س776:

از آنجا كه مبتلايان به مرض قند مجبورند هر
روز يك يا دو بار آمپول انسولين تزريق كنند و نبايد در وعده هاى غذائى آنها تأخير و
فاصله بيفتد زيرا باعث پايين آمدن ميزان قند
خون و در نتيجه نوعى تشنج و بيهوشى مى شود، لذا گاهى پزشكان به آنها توصيه مى كنند
كه در روز چهار نوبت غذا بخورند، خواهشمنديم نظر شريف خود را درباره روزه اين افراد
بيان فرمائيد.

ج: اگر بدانند خوددارى از خوردن و آشاميدن از طلوع آفتاب تا غروب،
به آنان ضرر مى رساند يا
خوف ضرر
داشته باشند، روزه گرفتن بر
آنها
واجب نبوده
و
بلكه جايز
نيست.