قصد با رضا تفاوت دارد. اذن دهنده از نظر روانى پيش از آن كه قصد انشا نمايد و ماهيت حقوقى اذن را به وجود اعتبارى ايجاد كند، مراحلى را طى مى كند؛ مثلاً، مورد اذن را تصور مى كند، سپس سود و زيان خويش را مى سنجد تا به مرحله رضايت به دادن اذن مى رسد. پس از آن، آخرين مرحله تصميم، يعنى قصد انشا پديد مى آيد.
الف - سلامت قصد و رضا
انشاى اذن همانند انشاهاى ديگر بايد بر پايه اراده سالم باشد. بنابراين اگر كسى قصد جدى به دادن اذن نداشته باشد و هدف او شوخى، ياوه گويى، تشويق و يا تهديد ديگرى باشد، در حقيقت اذن نداده است. هم چنين اذنى كه از شخص ديوانه، غافل، مست و بى هوش صادر مى شود صحيح نمى باشد. نيز اذنى كه به طور صورى داده مى شود و شخص وانمود مى كند كه قصد دارد، ولى در حقيقت هدف ديگرى داشته باشد، معتبر نيست. قانون مدنى در مقام بيان سلامت قصد و رضا در مورد عقد اعلام مى كند: «اگر كسى در حال مستى يا بى هوشى يا در خواب معامله نمايد، آن معامله به واسطه فقدان قصد باطل است».(1)هم چنين در مورد بعضى از ايقاعات مثل طلاق صريحاً مى گويد: طلاق دهنده بايد... قاصد و مختار باشد.
لطفا منتظر باشید ...
