بزرگان ری جلد 2

شافعى و در اصول طريقت اعتزال داشت؛ و قضاء رى و اعمال آن به عهد صاحبعبّاد به وى واگذار بود، و به سال 367 به دريافت خلعت و سمت نائل آمد، و به رى وبلاد تحت فرمان مؤيدالدوله قاضى القضاة بود، و تصانيفى همچوندلائل النبوةدر دومجلد وعمدة الأدلّةو غير اينها در اصول فقه و طريقت اعتزال به وجود آورد.

صاحبِ عبّاد جز اعطاء سمت قضا به وى نيكوييها كرد، با اين حال چون درگذشتقاضى عبدالجَبّار به ترحّم (رحمت و فرستادن) بر وى، بدان سبب كه در هنگام مرگتوبه اى از او ظهور نيافت، و به نزد وى محقّق نشد، رأى نداداز اين رو قاضى را به قلترعايت و وفا نسبت داده اند؛ و پس از آن فخرالدوله ديلمى وى را بگرفت و مصادرهكردقاضى به سال 414 در شهر رى درگذشت، و عمرى دراز بيافت، و مردم از اقطارجهان استفادت را به محضرش مى شتافتند.

*عبدالجباربن عبداللّه بن ابراهيم بن برزه، ابوالفتح رازى

واعظ جوهرى تاجر عبدالجبار، از على بن محمد قصار و گروهى ديگر روايتكند، و نود سال بزيست و به سال 468 درگذشت.

*عبدالجباربن عبداللّه بن على مقرى، شيخ مفيد رازى

وى فقيه شيعه در رى به عهد سلاجقه بزرگ بود، و از شيخ طوسى روايت كند،

1 .حبيب السير،جزء چهارم از جلد دوم، ص 52.

2 .ابن اثير،ج 7، ص 93، س آخر.

3 ذيل كتابتجارب الامم،ص 262، س 13؛ابن اثير،ج 7، ص 170، س 7؛حبيب السير،