پیام حضرت آیت‏اللّه فاضل لنکرانی (مدظله‏العالی) نسخه متنی

پيام حضرت آيت‏اللّه فاضل لنكرانى (مدظله‏العالى)
12/6/82

بعدالحمدوالصلوة

چه واژه‏اى است واژه انتظار كه بوى يار از آن استشمام مى‏شود. همانند لفظ «گل» كه بوى گل مى‏دهد و كلمه «خوب» كه از مصاديق خوب است. بارى با اطلاق كلمه «فرج» كه مضاف اليه انتظار است و با توجه به ابعاد گسترده آن در تمامى شؤون اجتماعى، مخصوصا در اين زمان كه دست‏هاى كهنه كار و پنهان استكبار از اهانت به حرم اميرالمؤمنين و مولى الموحدين عليه افضل صلوات المصلين، دريغ نورزيده و جمعيتى را كه از نماز جمعه مراجعت مى‏نمودند و قاعدتا گروهى از آن‏ها به لحاظ اول ماه رجب روزه دار بودند، به همراه امام جمعه به خاك و خون كشيدند و جنايتى بى‏سابقه آفريدند. آرى در چنين زمان، انتظار فرج كلى معناى ملموسى پيدا مى‏كند و نياز به گسترش عدالت در سطح جهان بيش‏تر مى‏شود.

اى آخرين تير تركش الهى و اى خاتم اوصياء نبوى و اى پناه بى‏پناهان شيعه، تا كى زمزمه كنيم «اين المرتجى لازالة‏الجور والعدوان»؛ ما به جز تو دادرسى نداريم و جز قدرت تو كه نشأت گرفته از قدرت الهى است در برابر ستمكاران و دشمنان اسلام سلاح ديگرى نداريم.

گرچه ما نتوانستيم شرايط لياقت درك حضور و صلاحيت مشاهده آن قدرت الهى را در خود ايجاد نماييم و به همين علّت است كه ظهور تو به تأخير افتاده و الاّ فيض ازلى عام و عنايت ربوبى غيرقابل تخصيص است، ليكن گستردگى ظلم و بيدادگرى به‏ويژه از سوى قدرت‏هاى بزرگ از يك‏سو و انحصار طريق عدالت گسترى در ظهور تو از سوى ديگر، شايد ايجاب مى‏كند كه هر چه زودتر بيايى و قدرت الهى خويش را نمايش دهى و ستمكاران را در جاى خود بنشانى. باشد كه خورشيد تابان از پس ابرهاى متراكم نمايان شده و عالميان را به نور خود اضائه فرمايد. آرى «انتظار الفرج عبادة»، به اين معنى است كه انتظار فرج، انتظار عدالت است، انتظار حيات مجدد اسلام است، انتظار تمامى ارزش‏هاى اسلامى است، انتظار رؤيت انسان جمال اللهى است و بالاخره انتظار نمايان شدن اسلام پس از خفاء آن است.

اللهم كن لوليك الحجة‏بن الحسن صلواتك عليه و على آبائه وليا و حافظا و قائدا و ناصرا و دليلاً و عينا حتى تسكنه ارضك طوعا و تمتعه فيها كثيرا.
ت ت: 17/6/82 --
چ 1: 17/6/82

پيام حضرت آيت‏اللّه العظمى صافى گلپايگانى(مدظله‏العالى)

بسم الله الرحمن الرحيم

يا بَنِىَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَأَخيهِ وَلاتَيْأَسُوا مِنْ رُوحِ اللّهِ

اِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ اِلاَّ القَومُ الكافِرونَ(1)

يأس و نوميدى يكى از عوامل مهم باز دارنده افراد از كار و تلاش و پى‏گيرى و تعقيب مقاصد و مطالب است. بسيار و بلكه بيشتر اشخاصى كه در زندگى و نيل به خواسته‏هاى خود شكست خورده‏اند، در اثر نااميدى و قبول شكست بوده است. تأمّل در تاريخ رجال موفّق، نشان مى‏دهد كه رمز مهم پيشرفت آنان، نااميد نشدن و اميدوارى به موفّقيت بوده است. نويدها و وعده‏هاى حضرت رسول اكرم(ص) ـ كه اين دين به جلو مى‏رود وصيت و صوت آن آن جهانگير مى‏شود و به هر نقطه‏اى كه شب يا روز به آن جا رسيده باشد، مى‏رسد. از آن روزى كه اسلام تنها با شخص آن حضرت و اميرالمؤمنين و خديجه: بود تا فتح مكّه و سپس فتوحات ديگر كه نصيب مسلمانان در شرق و غرب جهان شد، همواره در غزوات و جنگ‏ها و در شدّت‏ها و سختى‏ها ـ نگهدار قلوب مسلمانان بود، چنان‏كه نويد به اين كه دين حقّ اسلام بر كل اديان، ظاهر و غالب مى‏شود و در تأكيد بر وقوع اين غلبه جهانگير كه به دست حضرت ولى عصر صاحب الأمر ارواح العالمين له الفداء صورت مى‏گيرد، فرمود: اگر از دنيا باقى نماند مگر يك روز، خدا آن روز را آن قدر طولانى مى‏نمايد تا آن شخصيتى كه هم نام پيغمبر و از فرزندان پيغمبر؛ يعنى على(ع) و زهرا(س) است، ظهور فرمايد و به او دنيا را پر از عدل و داد نمايد، چنان‏كه از ظلم و جور پر شده باشد.

مسلمانان را به انتظار آينده و روز خلاص و روز نجات گذارده كه با ايمان به اين حقيقت در هر عصر و زمان، تحت هيچ شرايطى، دست از اسلام نكشند و به عقب بر نگردند و به چپ و راست متمايل نشوند، و انتظار آن روز را از افضل اعمال، بلكه افضل از جهاد بدانند؛ چرا كه انتظار هم جهاد است و هم استقامت است و هم صبر و مقاومت، هم عمل و حركت است و هم عبادت كه مظاهر آن در اعتقادات، معرفت به خدا و معرفت نبوّت و نبوت ختميه، معرفت به امامت و مخصوصا امامت امام زمان، معرفت و ايمان به معاد و ساير عقايد بر حق است.

اين معارف و اين عقايد، همه اميد بخش و نشاط آفرين است، قلب را نورانى مى‏نمايد و عقب گرد و واپس گرايى و نااميدى را از ميان مى‏برد.

اين نگاه به آينده و اميد به وعده‏هاى قرآنى و سنّت غير قابل تغيير الهى، مثل نصوص:

لِيُحِقَّ الحَقَّ وَيُبطِلَ الباطِلَ وَلَوْ كَرِهَ المُجرِمُونَ(2)

وَيُريدُ اللّهُ أَنْ يُحِقَّ الحَقَّ بِكَلِماتِهِ وَيَقْطَعَ دابِرَ الكافِرينَ(3)

يُريدُونَ أَنْ يُطفِئُوا نُورَ اللّهِ بِأَفواهِهِمْ وَيَأبَى اللّهُ اِلاّ أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الكافِرُونَ(4)

يُريدُونَ لِيُطفِئُوا نُورَاللّهِ بِأَفواهِهِمْ واللّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الكافِرونَ(5)

و آيات متعدّد ديگر همه نگهدارنده شيعيان در مواضع ولايى و ايمانى و استقامت و مقاومت در دوران حكومت‏هاى بنى‏اميه و بنى‏عباس و ستمگران بى‏باك تاريخ بوده است.

در همين يك صد سال اخير، در دوران ديكتاتور خون‏خوار و بى‏سوادى مثل رضاخان و آن همه شدّت و اعمال زور و ارعاب و حبس و شكنجه و كشتار براى نفى هويّت اسلامى جامعه و سياست‏هاى مزوّرانه‏اى كه به اسم روشنفكرى و اصلاح‏طلبى و ترقّى و آزادى‏خواهى و تقليد از غرب اجرا شد كه حتى جشن‏ها و چراغانى‏هاى نيمه شعبان را تعطيل كردند. آن چه بحمداللّه هويّت اسلامى و مذهبى اين جامعه را نگه داشت، همان ايمان به ظهور حضرت مهدى(عج) بود. همه از بركات همين عقيده به مهدويّت و اين‏كه آينده براى قرآن و براى اسلام و براى ظهور و حكومت و ولايت اهل بيت است، بوده و خواهد بود.

در حال حاضر نيز با همين ايمان و عقيده به مهدويت در برابر دشمنانى كه محو اسلام را وجهه نظر قرار داده‏اند، به فضل خدا در حفظ همه مواضع به شرط التزام به احكام اسلام و بيرون نرفتن از خط هدايت اهل بيت(ع)، پيروز خواهيم بود. انشاء اللّه تعالى والعاقبة للمتقين.

اَللّهُمَّ عَجِّل فَرَجَهُ وَسَهِّل مَخرَجَهُ وَقَرِّب زمانَهُ وَاجعَلنا مِنْ أعوانِه وَاَنصارِهِ آمين ربَّ العالَمين

لطف اللّه صافى
ت ت: 17/6/82 --
چ 1: 17/6/2 8

پيام حضرت آيت‏الله نورى همدانى (مدظله العالى)
به مناسبت نيمه شعبان 1424 برابر با 20 مهر 1382

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم

بعدالحمدوالصّلوة

پيغمبر مكرّم اسلام، حضرت محمد مصطفا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله از روز طلوع اسلام اين سه مطلب را به‏طور مكرّر و مؤكّد، در هر فرصتى براى مردم بيان مى‏كردند:

1ـ مسأله خلافت و ولايت علىّ بن ابى طالب، اميرمؤمنان عليه‏السلام :

آن حضرت براى روشن كردن اين مسأله، در مواردى شايستگى‏ها و برترى‏هاى على عليه‏السلام از لحاظ خلقت و در مواقعى موقعيّت مهم و محورى آن حضرت در پيشرفت اسلام را گوشزد مى‏كرد و در مناسبت‏هايى برترى او را از لحاظ دارا بودن حدّ اعلاى كمالات انسانى تبيين مى‏نمود، تا اين كه در روز عيد غدير با نزول آيه "وَاِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغتَ رِسالَتَهُ"، در يك مجمع پرشكوه تاريخى، به ولايت و خلافت او از سوى پروردگار تصريح و به همراه بيعت مردم، موضوع را بر همگان روشن كردند.

به اين ترتيب، روح در پيكر دين دميده شد و شجره طيّبه نبوّت به بار نشست و «اَليَومُ اَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُم وَاَتمَمتُ عَلَيكُم نِعْمَتِى وَرَضيتُ لَكُمُ الاِسلامَ دينا» اين حقيقت را اعلان و «اَليَومَ يَبئِسَ الَّذينَ كَفَروُا مِن دينكُمُ» اين ثمره طيّبه را بيمه كرد.

2ـ موضوع شهادت حضرت ابى عبدالله سيد الشهدا عليه‏السلام :

پيشوايان معصوم، در اين باره نيز به منظور ارايه نمونه‏اى از عظمت و جايگاه جهاد و شهادت در اسلام و بيان اين مطلب كه ماندگارى و پايدارى بوستان اسلام جز به باغبانى آن به وسيله جهاد و آبيارى آن به وسيله خون شهيدان، شدنى نيست، شهادتِ آن حضرت و فرزندان و يارانش را پيش از آن كه او قدم به عرصه اين جهان بگذارد، در هنگام تولّد او و از آن پس در هر فرصتى بيان مى‏نمودند، تا همه مسلمانان به جايگاه جهاد در فرهنگ اسلام پى ببرند و در همه دوران‏ها ـ كه عرصه زندگى مسلمانان تجسّم «كل ارض كربلا و كلّ يوم عاشورا» است ـ در راستاى اين فرهنگ حركت كنند و در ميدان ظلم ستيزى و نبرد با استكبار، هميشه از مكتب مقدّس پيروزى خون بر شمشير الهام بگيرند.

3ـ موضوع غيبت صاحب العصر و الزّمان حضرت مهدى ارواحنالتراب لمقدمه الفداء است

براى آگاهى و آمادگى مسلمانان درباره سرنوشت خاص امامت، به ويژه امامت امام دوازدهم(عج) و مسأله غيبت صغرا و غيبت كبرا، طولانى بودن مدّت غيبت كبرا، جريان‏هاى دشوار زمان غيبت، نشانه‏هاى ظهور، چگونگى ظهور و حكومت عدلِ جهانى آن حضرت، مطالب بسيارى از پيشوايان معصوم عليهم‏السلام رسيده است كه ما در اين جا چكيده‏اى از برخى از آن‏ها را با توفيق خداوند بيان مى‏كنيم:

1ـ به وجود آمدن تغييرهاى بسيارى در جامعه مسلمانان كه با دين همخوانى ندارد و ضد دين است. مانند: شيوع منكرات، فراوانى گناهان، فراگير شدن ظلم و نفاق، چيده شدن مستكبران و ستمگران و نقشه‏ها و ترفندهايى كه آنان براى استضعاف فكرى، فرهنگى، سياسى و اقتصادى مسلمانان به كار مى‏برند؛ صدها خبر كه اوضاع و پيش آمدهاى آخرالزمان را منعكس مى‏كند، بازگو كننده اين جريان‏ها است.

اين خبرها هم چنين اين حقيقت را ثابت مى‏كند كه پيشوايان معصوم عليهم‏السلام اين جريان‏ها را صدها سال پيش از آن كه به وقوع بپيوندد، در پرتو وحى و الهام خداوندى مى‏دانستند و از آن‏ها خبر داده‏اند و همين اخبار دليل روشنى بر اين امر است كه غيبت آن حضرت به امر الاهى است و به امر الاهى نيز ظهور و دنيا را از عدل و سرور پر خواهد كرد. آن‏ها تذكّر مى‏دادند كه شما در برابر اين جريان‏ها، در راه دين ثابت قدم باشيد و تلاش كنيد به وظيفه خود عمل كنيد و هرگز موضع انفعالى نداشته باشيد و مطمئن باشيد كه «انّ الأرض يرثها عبادى الصالحون».

در آن شرايط هر چند زمين از ستم پُر مى‏شود، ولى اسلام هرگز اجازه سكوت در برابر ظلم را نمى‏دهد. هر چند در جامعه اسلامى منكرات فراوان بوجود خواهد آمد و معروف‏هاى بسيارى ترك مى‏شود، امّا اسلام هيچ وقت اجازه ترك امر به معروف و نهى از منكر را نمى‏دهد هر چند سلطه گران و مستكبران، عرصه زمين را ميدان تاخت و تاز قدرت استكبارى خود قرار مى‏دهند و با قلدر مأآبى، خون‏ها مى‏ريزند و خانه‏ها را خراب مى‏كنند، ولى دين اسلام به هيچ كس اجازه سلطه پذيرى و برخورد انفعالى در برابر ستم و استكبار را نمى‏دهد و استكبار ستيزى را وظيفه قطعى و هميشگى مسلمانان مى‏داند.

امروز صف آرايى دشمنان اسلام در برابر اسلام بر اين چند محور مى‏چرخد:

1ـ تضعيف دين با عنوان‏هاى پلوراليسم (قرائت‏هاى مختلف از دين) سكولاريسم، ليبراليسم و جدايى دين از سياست؛

2ـ تقويت رژيم صهيونيستى؛

3ـ تقويت و ايجاد راهكارهايى كه فرهنگ غرب را بالاتر از فرهنگ اسلام نشان بدهد.

4ـ اشاعه فحشا و منكرات در جوامع اسلامى و به كار انداختن سلطه با تكيه به عناوينى از قبيل آزادى، حقوق بشر و ضدّ تروريست.

در چنين وضعى ائمّه عليهم‏السلام با بيان اين كه نگه‏داشتن دين، يعنى عمل كردن به وظايف دينى در برابر اين جريان‏ها سخت است. مانند: نگه‏داشتن آتش سرخ در كفِ دست يا سخت‏تر از آن، تأكيد مى‏كنند كه دين خود را در سايه ايمان و اعتقاد به خداوند، توكّل و اعتماد به آن ذات ذوالجلال و يارى خواستن از او نگاه بداريد تا مشعل اسلام هميشه فروزان و پرچم اسلام به همّت و اراده شما به ويژه جوانان متعهّد و با ايمان همواره در اهتزاز باشد. تا در موقع ظهور حضرت مهدى عليه‏السلام در حركت پر خروش آن حضرت شركت كنيد و جزو همراهان و ياران آن حضرت باشيد.

بايد بدانيم كه اين همه فضيلت و ثواب كه براى منتظران ظهور آن حضرت در احاديث اهلبيت عليهم‏السلام آمده است، تنها براى كسانى است كه در دين و عقيده خود استوار و پابرجا باشند. مانند اين روايت‏ها: آن‏ها ثواب كسى را دارند كه در ركاب حضرت ولى عصر(عجل‏الله‏فرجه) و در خيمه آن حضرت همراه او باشند و يا مانند كسانى هستند كه در جنگ بدر در ركاب حضرت پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بودند. حضرت باقر عليه‏السلام فرمود: روزى حضرت پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در حالى كه جماعتى از اصحابش در محضر مباركش اجتماع داشتند دعا كرد و گفت: اللّهم لَقّنى اخوانى؛ بار خدايا ديدار برادران مرا براى من فراهم كن بعد از آن دوباره همين دعا را تكرار نمود، اصحاب آن حضرت عرض كردند: آيا ما برادران تو نيستيم؟ حضرتش در پاسخ آن‏ها فرمودند: نه شما اصحاب من هستيد. برادرانِ من مردمى هستند كه مرا نديده‏اند، ولى به من ايمان آورده‏اند. خداوند نام‏هاى آن‏ها و نام‏هاى پدران آنان را پيش از آن‏كه از صلب پدران و ارحام مادران خود خارج شوند و به اين جهان قدم بگذارند، به من معرفى كرده است. صبر و مقاومت آن‏ها در نگهدارى دين خودشان از نگه‏داشتن آتش سرخ در كف دست بيش‏تر است. آنان چراغ‏هاى هدايت در تاريكى‏هاى آن زمان مى‏باشند. خداوند آن‏ها را از هر فتنه ظلمانى نجات مى‏دهد.(6)

در پايان وظيفه خود مى‏دانم از متصدّيان محترم بنياد فرهنگى حضرت مهدى موعود عليه‏السلام كه سال‏ها است در نشر «انتظار» با اخلاص و صفا گام برمى‏دارند، تقدير نمايم و موفقيت بيش‏تر اين جوانان عزيز و متعهّدى كه ديروز در عرصه جهاد حماسه‏ها آفريدند و با استقبال از فرهنگ جهاد و شهادت عزّت و اقتدار در اين نظام دينى را فراهم ساختند و امروز هم در برابر نقشه‏هاى استكبار جهانى با هشيارى و آگاهى ايستاده‏اند و در صحنه‏هاى اعتكاف و مراسم دعاى ندبه و كميل و مراكز اجتماعات مذهبى حضور دارند، از خداوند مسألت نمايم. اميد كه ان شاء الله با اين شايستگى‏هايى كه دارند، جزو منتظران حقيقى و ياران حضرت مهدى موعود عليه‏السلام باشند.

1. سوره مباركه يوسف، آيه 87.

2. سوره مباركه انفال، آيه 8.

3. سوره مباركه انفال، آيه 7.

4. سوره مباركه توبه، آيه 32.

5. سوره مباركه صفّ، آيه 8.

6. بحارالانوار، ج 52، ص 124.