خطبة امام حسين(ع) براي اصحاب

جابر از امام باقر(ع) نقل كرده كه فرمود: امام حسين(ع) پيش از شهادت به اصحاب خود فرمود: رسول خدا(ص) به من فرمود: فرزندم! تو به زودي در «كربلاي» عراق برده مي‌شوي و آن سرزميني است كه آن پيامبران و اوصياي پيامبران با هم ديدار كنند و«عمورا» نام دارد تو را در آن‌جا به شهادت مي‌رسي و نيز با تو جماعتي از يارانت كه از شوق ديدار حقّ درد شمشير و نيزه را حس نكنند به شهادت مي‌رسند و اين آيه را تلاوت فرمود:

و فرموديم! اي آتش! بر ابراهيم خنك و سلام باش1

آن جنگ بر تو و بر آنان نيز خنك و سلام خواهد بود.

سپس تا آن زمان كه خدا خواهد انتظار مي‌كشم، آن گاه از زمين جدا شده همچون خروج اميرمؤمنان(ع) و قيام قائم ما و حيات رسول خدا(ص) برآيم.

سپس از نزد خدا گروهي آسماني بر من فرود آيند كه قبلاً به زمين نيامده‌اند و جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل و سپاه فرشتگان بر من آيند.

محمّد(ص) و علي(ع) و من و برادرم و همة آنان كه خدا برايشان منّت دارد در كجاوه‌هاي پروردگار بر اسبان دو رنگي ـ كه از نورند و به كسي سواري نداده‌اند ـ فرود آييم.

سپس محمد(ص) پرچم خود را به اهتزاز در آورد و آن را با شمشير خود به قائم ما بسپرد. سپس ما پس از آن تا خدا خواهد مي‌مانيم.

سپس خدا از مسجد كوفه چشمه‌اي از روغن و شير و آب بجوشاند.

سپس اميرمؤمنان(ع) شمشير رسول خدا(ص) را به من داده مرا به شرق و غرب عالم برانگيزد به هيچ دشمن خدا نمي‌گذرم مگر كه خونش را مي‌ريزم و هيچ بتي را نمي‌نهم مگر كه مي‌سوزانم تا به ديار هند درآيم و آن را بگشايم.

دانيال و يونس [يوشع] نزد اميرمؤمنان(ع) آيند و گويند: خدا و پيامبرش راست فرمودند و خدا با ايشان هفتاد نفر را به سوي بصره برانگيزد و آنان دشمنان خود را از پا افكنند و يك بار نيز به روم انگيزد و آن را برايشان بگشايد.

سپس هر جانوري كه خدا گوشت آن را حرام فرموده مي‌كشم تا بر زمين، جز پاكيزه‌ها نمانند. و بر يهود و نصارا و ديگر ملت‌ها مي‌پردازم و آنان را ميان اسلام و شمير، آزاد مي‌گذارم هر كه اسلام آورد بر او منت دارم و هر كه اسلام نپذيرد خدا خونش را بريزد و كسي از شيعيان ما نمي‌ماند مگر كه خدا فرشته‌اي را نزد او فرستد تا خاك را از چهره‌اش ببرد و همسران و منازلش را در بهشت بشناساند.

بر زمين، كور و زمين‌گير و گرفتاري نمي‌ماند مگر آن كه خدا به بركت ما اهل بيت ناراحتي او را برطرف كند و بركت‌ها از آسمان بر زمين آيد تا درختان، ميوه‌هاي خدا خواستة خود را سرشار آرند و ميوه‌‌هاي زمستان را در تابستان و ميوه‌هاي تابستان را در زمستان مصرف كنند و آن است فرمودة خداي متعال:

چنانچه اهل كتاب ايمان آورند و تقوا پيشه كنند ما بركات آسمان و زمين را برايشان بگشاييم، ولي تكذيب كردند و ما نيز ايشان را به اعمالشان گرفتيم.2

سپس خدا به شيعيان ما كرامتي بخشد كه هيچ چيز بر زمين و در زمين برايشان پنهان نماند تا آن جا كه يك نفر از ايشان اراده كند اخبار خود داند پس آنان را به آگاهي آن‌چه كنند خبر دهد.

?برگرفته از: فرهنگ جامع سخنان امام حسين(ع) صص 486-484.

1. سورة انبياء (7)، آية 69.

2. سورة اعراف (21)، آيه 69.