میقات نسخه متنی

محل نفى و اثبات است اينجا
از اينجا مى‏شود پرواز آغاز
يقين خويشتن را بارور كرد
مكان رشد ادراك است اينجا
برآر از دل خروش دوست يا دوست
مكن وحشت توكل چاره ساز است
زجان اثبات حق و نفى من كن
زممكن رو بسوى واجب آور
صدف را از گهر ديگر جدا كن
تهى از نخوت و تشويش گشتى
شكوفا غنچه ادارك گردان
بخوان انااليه راجعون را
طريق وصل حق جويان چنين است
به پاكى در دو عالم محترم دار
بده بر فطرتم آئينه خوئى
به قرب خويش در دل منزلم ده
بدور از خويشتن شك و ريا كن
گل پاك يقينت را بسوزد
مكن اين شعله را در خويشتن تيز
بحق رو كن بكن خود را فراموش
درون را چون برونت شستشو كن
دلت روشن تر از افلاك گرديد
بدست خود منيت را كفن كن
بر آراز پرده پر شور دل، آه
بمن جز شوق وصل حق حرام است
به سجده سر چنان مهتاب بگذار
خروشان نغمه لبيك سر كن
مرا تنها توئى مقصود، لبيك
مرا تنها توئى مقصود، لبيك

با متاعِ جان، به خاكِ درگه جانانِ من
كاو خطابى بشنود زين درگه اى دربانِ من
اى هُمايون صبحدم، اى مشرقِ اِحسانِ من
از معاصى تيرها زد بر دلِ نالانِ من
تا مَسيحُ القَلْبْ سازَد از كَرَم درمانِ من
مى‏كند بينا به مُعْجِزْ، ديده پنهانِ من
جز ديارِ لطف تو، اى منبعِ احسان من
بر گلِ نشگفته اميد، دَر بُستان من
آه، اى ساقى، كَرَم بر سينه عَطْشان من
كُن قبول اى قبله اقبالِ من قربانِ من
قبله من، رُكنِ من، دين من و ايمانِ من
اين‏من‏واين‏عَجْزِمن، اين‏حُجّت وبُرهانِ من
مُنحرِف گرديد از ره، عقلِ سر گردانِ من
تا كجا آواره گردد اين دلِ حيرانِ من
دل زِ دستِ نَفْس كافر كيشِ پُر طغيان من
گر نباشد التفاتِ نوح، كشتيبانِ من
ارمغانِ من چه باشد؟ اشكِ خون افشان من
اى كرم فرما، تو دانى رنجِ بى پايان من
هم تو دانى آنچه هست از بندگى شايانِ من
تا بسامان آوَرَد احوالِ بى سامانِ من
تا بسامان آوَرَد احوالِ بى سامانِ من

چون ابر بهار، درفشانى كردم
تو به ز گناهِ خود، نهانى كردم
تو به ز گناهِ خود، نهانى كردم

به نور عشق و قطبِ اعظم عشق
بجوشان در وجودم زمزم عشق
بجوشان در وجودم زمزم عشق

راز دل خويش با على مى‏گوييم
ما زنده دليم، تا على مى‏گوييم
ما زنده دليم، تا على مى‏گوييم