شاعران افغان بسرايند

يك شاعر آفريقائي, سوغات دولتهاي استعمارگر غربي براي مردم آفريقا را به زبان شعر چنان رسا توصيف كرده كه اين مضمون به يك سرود ملي براي قاره آفريقا تبديل شده است. مضمون اين سرود اينست: « ما آفريقائيها, زمين داشتيم, ميكاشتيم, برميداشتيم, ميخورديم و شكم بچه هايمان را سير ميكرديم. . . چهارپايان شيرده داشتيم, آنها را ميدوشيديم, از شير آنها مينوشيديم, پشمهاي آنها را ميچيديم, مي بافتيم, ميپوشيديم و خدا را شكر ميكرديم. . . غربي ها آمدند براي ما كشيش آوردند, كشيش ها انجيل آوردند و بجاي آن جوانهاي ما را بردند, زمين هاي ما را گرفتند و در جاي جاي سرزمينمان نمايندگي هاي تجاري ايجاد كردند و در برابر هر نمايندگي تجاري, يك كليسا براي ارضاي چپاول شده ها ساختند. . . . . . و حالا ما بومي ها, كشيش داريم, كليسا داريم, انجيل هم داريم, اما زمين نداريم, گاو گوسفند نداريم, شير و پشم نداريم. . . خدايا نگذار شكر ترا هم از ما بگيرند و ببرند » . اين روزها, افغانستان, ميدان جديد تاخت و تاز غربي ها بويژه آمريكائيهاست. همين چند روز قبل بود كه نيروهاي مسلح افغانستان در كابل رژه رفتند و عناصر پشت پرده تبليغات اعلام كردند ملت افغانستان, دهمين سال خارج شدن كشورشان از سلطه شوروي را جشن گرفتند. اين, چيزي است كه قرار بود توسط برنامه سازان تبليغاتي گفته شود, اما سخن مردم افغانستان اين نبود. همان روز, ناظران مسائل افغانستان گفتند درست است كه 10 سال قبل افغانستان توسط مجاهدين افغان از حلقوم شوروي بيرون كشيده شد, اما امروز اين كشور در معده آمريكا درحال هضم شدن است! آمريكائيها, طالبان و القاعده و افغان العرب را حذف كردند, اما مجاهدين افغان را هم كنار زدند و بجاي آنها توپ و تانك و فانتوم و آپاچي و كروز آوردند تا بتوانند از جان حامد كرزي و زولماي خليل زاد و ظاهرخان حفاظت كنند و به وسيله آنها لوئي جرگه تشكيل بدهند و از دل آن, مهره هاي دلخواه خود را بيرون بياورند و پايه هاي سلطه خود را در افغانستان مستحكم كنند. البته غربي ها به افغانستان هم مثل آفريقا كشيش و انجيل صادر كردند لكن در پوشش كارشناسان فرهنگي و سياسي و برنامه ريزي و. . . در چارچوب اين برنامه ريزي وسيع و دقيق, البته براي فريب دادن

افكار عمومي, قدم اول اينست كه به احمدشاه مسعود, عنوان افتخاري « قهرمان ملي » داده شود تا هيچكس خيال بد به ذهن خود راه ندهد و اگر فردا در حاكميت جديد افغ انستان, سلطنت طلب ها و مهره هاي ريز و درشت آمريكا كه در روزگار سخت جهاد عليه شوروي و دست و پنجه نرم كردن با طالبان, مشغول قماربازي در كازينوهاي ايتاليا و انگليس و فرانسه و هرزگي سياسي در اروپا و آمريكا بودند, پست هاي كليدي

را اشغال كردند, آنرا عين دموكراسي بدانند.

اين را هم همه ميدانند كه هر كس زيربار اين دموكراسي آمريكائي نرود, از او در « جزيره گوانتانامو » پذيرائي خواهد شد. زنان افغان هم بايد مجله اي را كه آمريكائي ها بطور مجاني برايشان در كابل توزيع مي كنند بخوانند و ياد بگيرند كه چگونه مثل زنان غربي زندگي كنند. ضمنا خاك فغانستان در دوراني كه در اشغال غربي ها باقي ميماند, محل مناسبي براي آزمايش سلاح هاي جديد آمريكائي است و اين امتياز كوچكي نيست كه آمريكائيها براي افغان ها نسبت به آفريقائيها قائل شده اند! و اكنون وقت آنست كه شعراي نازك خيال افغانستان, در وصف آنچه در كشورشان ميگذرد بسرايند و آنرا به سرود ملي تبديل كنند تا در سينه تاريخ بماند. شاعراني كه از دشنه ارتش سرخ شوروي گفته اند, اكنون وقت آنست كه از اشتهاي سيري ناپذير آمريكا بگويند. حمايت دولتمردان كشورهاي اسلامي از اتفاقاتي كه در افغانستان ميافتد قرار است بخشي از برنامه هاي ترتيب داده شده براي افغانستان باشد, خبرگزاريها هم قرار است مژده استقرار دموكراسي آمريكائي در افغانستان را به سراسر جهان مخابره كنند و سران عرب هم قرار است عليرغم اخم هاي تند طرفداران ميليوني القاعده در كشورهاي خودشان , به افتخار رستورانچي بزرگ, حامد رزي, كف بزنند. آيا اين صحنه به شدت تماشائي, سوژه خوبي براي شعراي غيرتمند افغان نيست كه بسرايند و آنرا به عنوان سرود ملي كشور خود, سينه به سينه به جوانان افغان منتقل كنند و به نسل هاي آينده بسپارند ! شاعران افغان بسرايند: ما افغاني ها زمين داشتيم, ميكاشتيم, برميداشتيم, ميخورديم و شكم بچه هايمان را سير ميكرديم. . . آمريكائيها آمدند براي ما دموكراسي آوردند, كروز آوردند, آپاچي آوردند. . . . . . و حالا ما كرزي داريم, ظاهرخان داريم, زولماي خليل زاد داريم, اما استقلال نداريم. . .(روزنامه جمهوري)