فلسفه اخلاق از دیدگاه مکاتب قدیم و جدید نسخه متنی

و اگر از نفع قاعده نگر منصرف شويم و نفع هر عملى را براى شخص فاعل بنگريم (كه معروف است به نفع عمل گرا) نمى‏توان گفت همه موارد راستگوئى و عدالت به نفع فاعل است تا انگيزه براى‏ انجامش در فاعل ايجاد شود و بدون انگيزه نماند (بنابر مكتب نفع گرائى كه مى‏گويد انگيزه منحصر در نفع شخصى فاعل است) و از طرف ديگر نمى‏توان گفت عمل عدالت و راستگوئى هميشه و در همه موارد براى فاعل مفيد است و خوشى فاعل را بيشتر مى‏كند چون ممكن است بعضى موارد، عدالت موجب ازدياد خوشى فاعل نگردد و حتى به ضرر فاعل يا مرگ او منتهى شود.

اما اگر نفع قاعده نگر را انتخاب كنيم و بگوئيم مقصود اصالت نفع‏گرايان از نفع همان نفع اكثريت در قوانين مفيد است در نتيجه گرچه قواعد اخلاقى قطعاً براى جامعه مفيد است اما بنابر اصول هلوتيوس و بنتام كه تنها انگيزه بشر، «نفع شخص عامل» است چنين قواعدى براى فاعل بدون انگيزه و توجيه باقى مى‏ماند و در نتيجه سيجويك سرگردان ماند زيرا با توجه به نكته فوق مكتب اصالت فايده بالاخره بدون دفاع باقى مى‏ماند.