آيا باور به وجود خدا امرى معقول است؟ اين پرسش از مهم ترين دغدغه هاى همه انسان ها است. پاسخ به اين پرسش چه مثبت و چه منفى، در اين كه فهم ما از جهان بايد چگونه باشد، چگونه زندگى كنيم و اين كه چگونه عمل كنيم، تأثيرى ژرف دارد. اگر بگوييم پرداختن به سؤال بالا براى انسان به عنوان موجودى عاقل يك وظيفه (duty)است، اغراق نكرده ايم. اگر فردى معتقد شود كه باور به خدا امرى عقلانى است، بايد بكوشد معنا و غايت حيات انسانى را آن گونه كه خواست خدا است، درك كند و اگر هم به خدا بى اعتقاد گردد، باز بايد به لوازم و توابع و تلويحات اين عقيده تن در دهد. با اين فرض زندگى انسانى، درونِ همين جهان شكل مى گيرد. همه چيز و همه حوادث و حتى كل جهان نتيجه يك تصادف و شانس محض خواهد بود و نهايتاً اين برداشت به اخلاق، قانون و ديگر حوزه هاى حيات بشرى سرايت مى كند. با توجه به اهميت و تأثير فراوان اين مسأله، فلاسفه از آغاز تاكنون هر يك به نحوى به بحث در مسأله «وجود خدا» (existence of God)پرداخته اند. فلاسفه على رغم ديدگاه ها، نظريات و ادله و شيوه هاى متفاوتى كه داشته اند، همگى به دشوارى و پيچيدگى چنين مباحثى اقرار داده اند. محور تلاش هاى فيلسوفان و انديشه مندانِ مسائل دينى و دين پژوهان در اعصار متوالى و متمادى، مسأله «توجيه باور به خدا» (justification of belief in God)بوده است كه از عمده مسائل و اركان بسيار مهم معرفت شناسى دينى است. اينك به سابقه و تاريخچه معرفت شناسى دينى از اين زاويه تا زمان حاضر مى پردازيم.
لطفا منتظر باشید ...
