آنتونى فلو با توسّل به اصل ابطال پذيرى اعتقاد داشت عقايد دينى ابطال ناپذيرند; زيرا گزاره هاى دينى به گونه اى هستند كه هيچ شاهد ودليلى له يا عليه آنها نمى توان اقامه كرد; پس فاقد معنا هستند. او با اشاره به مثال ويزدام، خود تمثيل ديگرى بدين مضمون ارائه كرد: مُتدينان به ما مى گويند خدا مانند پدرى مهربان، به ما عشق مىورزد. فلو مى گويد: ما گاهى مى بينيم كه پسربچه اى مبتلا به سرطان گلو شده است. پدر زمينى براى درمان او دست و پا مى زند، امّا پدرِ آسمانى با اين كه همه چيز در اختيار دارد، خونسردانه نظاره مى كند و هيچ عكس العملى از خود نشان نمى دهد. اگر به كشيش بگوييم تو گفتى پدر آسمانى مهربان ترين است، امّا درباره اين فرزند از پدر زمينى در مهربانى عقب تر است، كشيش پاسخ مى دهد: مهربانى پدر آسمانى با مهربانى پدر زمينى متفاوت است. بالاخره كودكِ مبتلا به سرطان، جان مى سپارد. پدر زمينى غصه دار مى شود و چه بسا از غم دق مى كند، امّا پدر آسمانى همچنان آرام و بى دغدغه مى نمايد. فلو مى گويد كشيش در واقع مهربانى را از معنا تهى كرده است. مهربانى يعنى آن كه براى بچه اش غصه دار شود، به زحمت بيفتد، تلاش كند، و در مرگش اندوهگين شود; امّا هيچ يك از اين واكنش ها در پدر آسمانى ظاهر نمى شود. به عبارت ديگر جمله «خدا مهربان ترين است» با هرگونه شرايط ـ حتى ضد و نقيض ـ سازگار مى افتد. يك موحّد نمى تواند شرايطى را نشان دهد كه اگر آن شرايط اتفاق افتاد، جمله او تكذيب شود. او نمى تواند اوضاع و احوالى را تصوير كند كه اگر آن اوضاع و احوال پيش آمد، او از سخن خود دست بردارد. در اين صورت گزاره ها خالىِ خالى و خشك و خالى (null and void)خواهند شد; يعنى گزاره هاى دينى ابطال ناپذير شده بى معنا خواهند بود.
لطفا منتظر باشید ...
