موج اگر از باد برخيزد بپا
باز مى گويم محمد »ص« رهبرست
حامل وحى يگانه كبرياست
پس بترسيد از خداوند حميد
چونكه گردون چند ايامى گذشت
دست حاجات شما، چون شد دراز
ميل ورزد آدمى بر هر طرف
درگه پاكش بود پايان راه
آنچه درد قلب انسان را شفاست
چشم بينا، بهر كورى دلست
دور گرداند فساد از سينه ها
روشنى بخش تمام ديده هاست
شام نادانى چو آيد از سپهر
پس دگر بايد كه ترس از كردگار
نه كه باشد چون لباسى ظاهرى
در دل خود طاعت يزدان كنيد
جامه ى طاعت چنان بايد به تن
در همه كارش، امير خود كنيد
ترس را آبشخور رحمت كنيد
مشفعش گيريد در نزد خدا
روز وحشت هست تقوى چون سپر
چون نهان گردى درون تيره گور
چونكه تنهائى بجان زد آتشى
چه در اين دنيا چه در ديگر سرا
ترس و فرمان بردن از يكتا اله
وز مكانى كه به دل افكنده بيم
هر كه تقوا را نمايد پيشه اش
روى گرداند از او سختى دهر
بازمى گرداند امواج بلا
باز بنشيند كرامت در برش
چشمه نعمت بر او گردد روان
بعد از آنكه خشك شد چشم سحاب
پس بترسيد از خدا بى چون و چند
بسكه پيغمبر فرستاد آن ودود
بسكه بر ما جام نعمت را چشاند
دين پاكى كه كنون دين شماست
اين همان باشد كه حق آن را گزيد
بهترين مخلوقها را امر داد
پايه هايش دوستى كردگار
آنچنان گرداند ارجش را بلند
زان كرامتها كه در دينش نهاد
خصم دين را كرد بى يارى رها
پايه هاى دين چنان محكم ببست
تشنه را از چشمه اش سيراب كرد
ريسمان دين چنان محكم نمود
فارغ از هر سستى و فرسودگيست
خانه اى كه پايه هايش محكمست
ريشه هائى سفت دارد اين درخت
زندگانيش ندارد انتها
شاخه هايش دور از فرسودگى
راههاى آن نگردد تار و تنگ
تيرگيها ره ندارد سوى نور
همچو چوب خشك باشد پابجا
راه آن را مى توان آسان سپرد
چون چراغ جاودانه رخ نمود
هست اسلام آن بناى پايدار
چشمه اش پر آب، نورش تابناك
رهروان با آن نشانهاى درست
خلق سيراب آيد از آبشخورش
آخر خشنوديش را كردگار
پيروى زين دين كه آئينى سزاست
محكم است اركان اين آئين ناب
پرتو افشانست نور حجتش
غير ممكن هست با نورش ستيز
پس بزرگش بشمريد و دل دهيد
در مكانى لايقش منزل دهيد
پس بحق انگيخت يزدان وجود
آن زمان كه شمع دنيا بود كور
بود خورشيد جهان رو بر غروب
زندگى مردمان دشوار و تنگ
آخر هستى دگر نزديك بود
گوئيا طى گشته بد دور حيات
رشته ى پيوندها بگسيخته
پرچم هادى فتاده بر زمين
اندك اندك از پس ايام دهر
امتداد زندگيها مى بريد
در چنين هنگامه اى آشوب زا
عزت خلق از ظهورش يافت جان
سربلندى و شرف بخشيد نيز
وانگهى دادش كتابى پرفروغ
نور رخشانى كه باشد پر فروز
همچو دريائى كه باشد بيكران
رهروى كه پاى در اين ره گذاشت
شاهد نورش نگردد تيره پوش
آنچنان باشد بيانش استوار
آن چنان بهبود مى بخشد بجان
آنقدر با مجد و عزت دمخورست
راستين حقى، كه از ياران آن
چيست قرآن؟ هست از بهر عباد
چشمه سار پرخروش دانشست
آبگير قسط هست و باغ داد
پايه ى اسلام باشد اين كتاب
وادى حقست پر از سبزه زار
آب اين دريا نخواهد شد تمام
چشمه اى كه هر چه مى نوشند از آن
دارد او بسيار منزلگاهها
بس نشانهائى كه آيد در نظر
پشته ها دارد كه از آن بگذرند
كرده قرآن را خدا، دور از گزند
بر فقيهان هست باران بهار
نور با ظلمت نمى گردد عوض
ريسمانى كه هميشه محكم است
كوه سرسختى كه مى دارد نگاه
هر كه با وى دوست شد گردد عزيز
بى وجود هيچ منت رهنماست
هر كه اين مذهب نمايد اختيار
مى دهد شمشير برهانش بدست
شاهد هر كس كزو جويد مدد
هر كسى بر مركبش گردد سوار
عاقلانه گر كسى شد ديده ور
چون سپر باشد نگهبان از بلا
هر كه متنش نيك در خاطر سپرد
هست گفتار سخنگويان راد
حاكمان را حكم آن باشد ز داد

در كتاب كردگار بى نياز
هيچ مى دانيد از اهل عذاب
چون بپرسيدند از آن قوم پليد
فاش مى گويند مى سوزيم باز
مى زدايد از دل انسان گناه
باز بنمايد گرههاى خطا
پس مثالى زد رسول سرفراز
»چشمه ى گرمى كه مى جوشد مدام
مى دهد اندام خود را شستشو
حق آنرا مومنى بشناختست
مال و طفل و زيب و زيور، حرص و آز
بشنويد اينك كلامى نغز و ناب
»مردهائى كز تجارت هيچگاه
نيست هرگز مانعى بهر صلات
مصطفى كه هست جايش در بهشت
باز هم مى داد بر خود زحمتى
گفت بر او كردگار بى نياز
خويشتن هم نيز با صبر و شكيب
امر مى فرمود او هم در حيات
نفس خود را نيز هم مى زد نهيب
هم زكات و هم نماز اندر بلاد
با رضايت هر كه پردازد زكات
دور دارد ز آتش سوزنده اش
پس مبادا زآنچه داده، غم خورد
هر كه با رغبت نپردازد زكات
جاهلانه، هم ز دادن برد زجر
كارهايش يك به يك گردد تباه
كار مومن هم امانتداريست
پس امانت عرضه كرد آن ذوالجلال
نيست برتر از سپهر و كوه و ارض
گر كه چيزى بود در كل حيات
شانه را خالى كند از زير بار
ليك ترسيدند از قهر و عقاب
و آدم عاجز ندانست اين سخن
»الحق انسان ظالمى بس جاهلست«
نيست پنهان هيچ از چشمان رب
خوب داند هر كسى در چه رهست
عضوهاى تن بر او گردد گواه
مى دهد وجدانتان بر او خبر
آنچه پنهانست آرد در نظر

بر خدا سوگند خوردم، در سخن
شيوه ى او شيوه ى بدطينتى است
گر نبد پيمان شكستن ناروا
ليك بدعهدى كند دل را سياه
در قيامت پرچمى دارد بدست
بر خدا سوگند در اوج و نشيب
گرچه بر من هر نفس گيرند سخت
من نگردم عاجز و برگشته بخت

ترستان هرگز مباد از راه راست
مردمان نوشند از آن خمره اى
كه زمان سيريش خيلى كمست
خشم و خشنودى ز كار زشت و نيك
همچنانكه در دل قوم ثمود
ليك حق، بر جملگى بگرفت عقاب
چون رضا بودند از، پى كردنش
گفت يزدان: »ناقه را كردند پى
مدتى كوتاه از آن زشتى گذشت
خلق را بلعيد و گردانده هلاك
هر كه دارد در طريق حق شتاب
وآنكه او بيراهه ها را برگزيد
در بيابانى بميرد بس بعيد

صد درود خالصانه اى رسول
دخترى كه در كنارت خفته است
پاره ى جانت، محمد مرده است
پر بريزد در دلم مرغ شكيب
پيشتر از اين جدائى ديده ام
بسكه پى در پى فرود آيد محن
پيكر پاك ترا با دست خويش
نوبتى كه جان تو پر مى كشيد
سينه ى من بود، تكيه گاه تو
ما همه هستيم از آن بى نياز
دخترت بودى امانت در برم
جاودانه غم به قلبم خانه كرد
تا سحر آيد پس شام سياه
آنقدر با غم درآويزم نفس
در سرائى كه خدا بهرت گزيد
دخترت گويد چو آيد در برت
خود بپرس از او ز عمق آن بلا
اى محمد »ص« خاك تو، تر بد هنوز
جوهر عهدى كه بگرفتى، دريغ
پس كنون بدرود بادا و درود
گر وداعى را برآرم بر زبان
گر به خانه بازمى گردم ز خاك
ور بمانم در جوار اين قبور
وعده اى را كه بداده كردگار
بر شكيبايان دور روزگار

اى خلايق هست دنيا در گذار
توشه برداريد از اين رهگذر
پيشتر زانكه كنيد آنجا سفر