سنجشى كردم بديدم جز نبرد
يا بجنگم يا نهم در زير پا
سوى جنگ با عدو بشتافتم
پس خريدم رنج دنيا را بجان
تا نبينم كيفرى در آن جهان

گفته ايد اينك دليل اين درنگ
گر كه خود گامى نهم بر سوى مرگ
مى خورم سوگند بر يزدان پاك
گفته ايد اينك به جنگ شاميان
بود اميدم كه شايد زان سپاه
از هدايت نورشان تابد به دل
اين مرا خوشتر بيايد از ستيز
در زمانى كه گروهى گمرهند
بار ظلمت را به گردن مى نهند

در ركاب مرسل پروردگار
ريخته خون عموها و پدر
گرچه آمد تيغ بر خويشان فرود
بود پابرجاى در آيين راست
ظلمت سختى اگر رو مى نمود
در جهاد با عدو چالاك و چست
گاه جنگ تن به تن آمد به پيش
هر دو مى كردند بس زور آورى
گاه پيروزى به ما رو مى نمود
چونكه استاد ازل زين آزمون
دشمنان را لحظه لحظه خوار داشت
كاروان دين به هر سو رهسپار
در همه آفاق نور دين دميد
مى خورم سوگند بر مرغ قفس
گر بدى رفتار ما همچون شما
بعد از اين بايد ز خون جامى چشيد
بارهائى از پشيمانى كشيد

بعد من مردى بخواهد شد امير
كو بود گردن كلفتى زورگو
هر چه مى يابد ببلعد همچو مار
هشت شايسته كز او ريزيد خون
مى دهد فرمان كه در هر انجمن
گر مرا آن روز دشنامى دهيد
مى شود بهر شما راه نجات
طاقتم بر ناسزا باشد، ولى
تا قدم بگذاشتم بر روى خاك
اولين مومن بدم بر كردگار
اولين هجرت كننده از ديار

كاش بارد ز آسمان سنگ بلا
چون شدم مومن به يزدان و معاد
اين زمان خواهيد تا كافر شوم؟
گر كنم اينسان، شدم گمراه سخت
چون گذشته مانده ايد اينك ذليل
بعد من مردى ستمكار و پليد
سنت او مى شود آدمكشى
مى زند با خونتان ساز خوشى

لشكر دشمن گذشت از اين محل
بر خدا سوگند زير تيغ تيز
خون ده تن از شما هم بر زمين
خود نخواهد ريخت در اين سرزمين

خود مپنداريد خوان برچيده شد
هرگه از ايشان كسى خيزد ز جا
تنگ مى گردد بر ايشان روزگار
دستشان كج مى شود فرجام كار

بعد مرگم از خوارج روى كين
گرچه ايشان ره غلط پيموده اند
بهترند از مردم تيره دلى
كه همى جويند راه باطلى

آنكه جان را آفريده در بدن
گر بهار عمر من گردد خزان
پوشش تقدير را از تار و پود
آنزمان گر تير آيد سوى من
يا اگر زخمى به جانم زخمه زد
زخمه ى بهبود كى او را سزد؟

هست دنيا خانه اى همچون قفس
تا در اين دنياست باشد در امان
گر بخواهد ايمنى از آن بلا
نقدشان در آتش دنياست نيز
هر كه تنها بهر كام دنيوى
در سراى آخرت ناكام چند
هر كه در دنيا بديده عاقبت
كام خود يابد چو فردا در رسد
هر كه دارد نعمت عقل و خرد
بازمى بيند در آن نيك آيه اى
گاه مى بينى كه مى گردد بلند
لحظه اى از چند سو گسترده است
بار ديگر راه يكسو برده است

اى عباد الله ترسيد از اله
مال دنيا مى رود روزى ز كف
با هر آن مالى كه در دست آوريد
بار بنديد چون بهر سفر
گسترانده مرگ بال خويش را
مردمى باشيد كه بانگ جرس
چون كه ديدند اين سرا ناپايدار
منزل دنيا ز كف دادند ليك
كردگارى كه از او فرمان بريد
كى به حال خويشتن كرده رها
مرگ تا آيد، سرآيد سرنوشت
مدتى بر زندگى دارى نظر
تيشه ى مرگ از كمينگه سر زند
نيك بنگر تا گذشت شام و روز
صيد بين، صياد را خواند مدام!
مى فرستد ايزد عزوجل
يا دهد از رستگاريها نشان
پس همى زيبد كه بهر اين سفر
آنچنان در اين جهان بنديد بار
بنده بايد تا بترسد از اله
پيش از آنكه سيل مرگ آن نفير
ديو شهوت را نهد بندى به پا
چون نهانست از بشر، وقت اجل
اهرمن بر جان او افكنده دست
پس گناهان را نمايد جلوه گر
بخت خود را عاقبت سازد سياه
اهرمن آموزش اينگونه درس
گر نشد امروز، تعجيلت ز چيست؟
آنقدر اين وعده را سازد دراز
مانده پشت پرده ى پندار خويش
داغ حسرت بر تنش آيد فرود
نيست در دستان عمرش غير باد
راه تاريك است و مى خواهيم ما
تا همه باشيم جزو آن عباد
در نيايند از ره گردنكشى
هيچ چيزى نيست باعث هيچگاه
بعد مردن بر رخ مردان راست
گرد اندوه و پشيمانى كجاست؟

حمد باشد ويژه ى پروردگار
پيش و پس هرگز ندارد حال او
هر نفس آغاز و پايانش يكيست
يا كه از اين پيشتر بوده عيان
نام واحد بر هر آنچه مى نهند
غير از ايزد كو يگانه كبرياست
جز خدا هر كس دگر، گرديد خوار
غير از او، گفتار باطل رانده است
هر كه مالك خواند خود را، بنده است
هر كه خود را جز خدا عالم بخواند
هر توانا هست، گاهى ناتوان
هر نيوشنده بجز آن عيب پوش
كر شود گر بشنود بانگ بلند
هر كه بينا هست، غير از آن لطيف
جسم ريزى گر بيايد در نظر
غير از او كه هست پيدا و نهان
اين صفت، تنها بود در كردگار
آفرينش را كه رخ بنموده است
نز براى بيم از باد بلا
نز براى آنكه باشد يار او
نز براى آنكه ورزد كردگار
يا كسى بر او بجسته برترى
وين زمان بر خلق دارد احتياج
بلكه ايزد هر كسى را آفريد
جملگى روزى خور خوان ويند
در همه چيزست و از جمله جدا
آفرينش كى بر او دشوار بود؟
دست قدرت را در عالم برفراشت
چونكه پرهون قضا را مى كشيد
بلكه تقديرش بدى بس استوار
هر كه در درياى قهرش غوطه خورد
گرچه باد خشم حق بر او وزيد
اى عجب هر كس كه دارد نعمتى
باز باشد در هراس نقمتى

اى مسلمانان شما را اين شعار
تن بپوشانيد با رخت وقار
سخت بفشاريد دندانها به هم
اين اراده مى شود مانع كه تيغ
پس بپوشانيد بر تن ها زره
پيشتر زانكه شود روز مصاف
تا از آن آيد برون بسيار تند
خصم را با گوشه چشمى بنگريد
تيزى شمشير را روز غزا
گام خود محكم بداريد اى جنود
ناظر پيكارتان چشم خداست
يك نفس آريد فرياد ستيز
هر كسى از صحنه ى ميدان گريخت
هر كه بگريزد، فروزد آتشى
مرغ جان را خرم از يادش كنيد
با سبكبالى رها از ساز و برگ
پس رضا باشيد از اين اقبال و بخت
لشكر انبوه دشمن، هر كران
خيمه هائى هر طرف افراشته
بركنيد آن خيمه ها و آن علم
اهرمن مقصود حاصل كرده است
گاه دستى آورد بهر ستيز
پا بجا مانيد تا گردند خوار
تا بتابد بر شما نور خدا
چون شما از قوم ديگر برتريد
هم ز پاداش عملهاى شما
كى بخواهد كاستن يكتا خدا