سخن پايانى - پیامدهای عاشورا نسخه متنی

آنـان ربـوده شـد. خـانـدان پـيـامـبـر، افـراد جـاهـل شما را زدند (تا به حق برگردند) و در قحطى و خشك سالى ، گرسنگان شما را خوراك دادند.

بـه خـدا سـوگند، شما هرگز براى مدّتى كم نيز آنچه را خداوند براى خود برگزيده است ، انـتـخـاب نـكـرديـد و هـمـواره و پى در پى پس از رحلت پيامبر خدا(ص)، فردى از خاندان تيم (ابـوبـكر) و سپس فردى از خاندان عدى (عمر) و سپس فردى اموى (عثمان)و يا اسدى (عبداللّه زبـيـر) و يـا سـفـيـانى (معاويه)و يا مروانى (مروان حكم)را برگزيديد تا آن كه كسى به سـوى شـما آمد كه نه نامش را مى دانستيد و نه خاندانش را مى شناختيد و او با شمشير خود، شما را كوبيد و با زور، تسليم او شديد در حالى كه تحقير شده بوديد.

(مقصود خود ابومسلم است .) آل مـحـمـّد(ص) پـيـشـوايـان هـدايت و روشنگران راه پرهيزگارى و امامان مدافع حق و سرورانند، پـسـر عـمـوهـاى پـيـامـبـرنـد و خـانـه آنـان جـايـى اسـت كـه جبرئيل با قرآن فرود آمد. چه بسيار ستمگران سركش و تبه كاران ظالم را كه خداوند به دست آنـان در هم شكست . خداوند به وسيله آنان ، هدايت را استوار و كوردلى را برطرف نمود. هرگز چون عبّاس ‍ (عموى پيامبر(ص) شنيده نشده است ! و چگونه مردم براى رعايت حقّ حرمت او، خضوع نكنند؟! او پس از پدر رسول خدا(ص)، به منزله پدر او است . آرى ، او يكى از دست هاى پيامبر و پـوسـت مـيان دو چشم رسول خدا است . در بيعت عقبه ، امين پيامبر(ص) بود و در مكّه ، ياور او و پيك او به نزد مردم مكّه بود و حامى پيامبر(ص) در جنگ حنين به هنگام نبرد. او با هيچ فرمان و حكم پيامبر مخالفت نكرد. او روز نيق العقاب در مورد احزاب به پيشگاه پيامبر(ص) شفاعت كرد. همانا كه در اين موضوع ، براى صاحبان خرد، عبرت است .) ابـن ابـى الحـديـد در شـرح ايـن جملات مى گويد: (منظور ابو مسلم از كلمه (اسدى)عبداللّه زبـيـر و (آن كـس كـه نـامش را نمى دانستيد و خاندانش را نمى شناختيد) خود او است ؛ زيرا نسب ابـومـسـلم مـعـلوم نـبـود و دربـاره او اخـتلاف است كه آيا او از بردگان آزادشده است يا از عرب . منظور از (بيعت عقبه)نيز بيعت هفتاد تن از انصار در مكّه با پيامبر و مقصود از (نيق العقاب)روز فتح مكّه است كه عبّاس در آن روز، در مورد ابوسفيان و مردم مكّه نزد پيامبر(ص) شفاعت كرد و پيامبر آنان را بخشيد.(585)

سخن پايانى

ايـن اثـر، پـس از يـك سـال بـررسى و تحقيق ، به يارى پروردگار و استمداد از ارواح طيّبه شهداى اسلام ، به خصوص شهداى عاليقدر عاشورا، با استناد به متون اوّليه و معتبر تاريخ اسلام به پايان رسيد.

هـدف از ايـن تـحـقـيـق اثـبـات ايـن حـقـيـقـت تـاريـخـى بـود كـه قـيـام عـاشـورا مـبـداء تـحـوّل و حـركـت و جـنـبـش هاى بزرگى بر ضدّ غاصبان خلافت و حكومت هاى جور گرديد و مهم تـريـن عـامـل سـقـوط امـپـراتـورى امـويـان خـون امـام حـسـيـن (ع) و شـهـداى اهـل بيت و فداكارى ها و از جان گذشتگى هاى خاندان پيامبر(ع) و شيعيان مخلص آنان بود و در اوايـل حـكـومـت عباسيان ، همه جا بحث از خاندان پيامبر(ع) و حاكميّت آنان بود، بنى عبّاس از اين اعـتـقـاد مـردم اسـتـفـاده كـردنـد.

امـا بـا كـمـال تـاءسـّف ، پـس از گـذشـت چـنـد سـال آنـان هـمـه چـيـز را فـرامـوش نـمـودند و آنان نيز همانند سلف خود، با شيعيان و علويّان و خـانـدان پـيـامـبـر(ع) بـه مـبـارزه پرداختند، به طورى كه در زمان حكومت منصور دوانيقى ، دومين خليفه عبّاسى ، وضعيّت خاندان پيامبر(ع) و علويّان و شيعيان بدتر از زمان بنى اميّه گرديد. بـنـابـرايـن ، بـاز هـم فـرزنـدان فـاطمه (س)مشعل انقلاب را به دست گرفتند و بى وقفه ، پـرچـم انـقـلاب بـر دوش مـردى از خـانـدان پـيـامـبـر و شـيـعـيـان او بـه عـنـوان جـنـاح فعّال سياسى اسلام ، قرار داشته كه ادامه راه امام حسين (ع) و قيام عاشورا بوده است .

بـه هـر روى ، جـنـبـش هـاى آزادى خـواهـانـه به رهبرى فردى از اولاد حضرت على (ع) و شيعيان مـخلص ايشان در مقابل حكّام عبّاسى ادامه يافت و آنان موفّق شدند در اقصى نقاط جهان اسلام آن روز، در اوج قـدرت عـبـّاسيان ، حكومت هاى علوى و شيعى و مردمى را بر اساس كتاب خدا و سنّت پـيـامـبـر(ص) و رهـبـرى اوليـاى خـدا و خـانـدان پـيـامـبـر(ع) تشكيل دهند.

حـكـومـت ادريـسـيـان شـمـال افـريـقـا، حـكـومـت عـلويـان در شـمـال ايـران (طـبـرسـتـان) ،