بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
، ابن اشعث ، سنان بن انس ، شبث و ساير منافقان كوفه كه خطر اين جبهه بيش از دو جبهه ديگر بود.مختار تصميم گرفت براى ثبات بخشيدن به حكومت خود، ابتدا شهر كوفه را پاك سازى و از لوث قـاتـلان امـام حـسـيـن (ع) و مـسـبـّبـان فاجعه عاشورا تطهير كند. اين از اهداف مهم و اوليّه انـقـلاب او بـود تـا سـپـس بـه حـكـومـت شـام بـپـردازد و آن گـاه در مقابل نيروهاى ابن زبير، تكليف را يك سره كند.طـبـرى در وقـايـع سـال 66 ه . ق مـى نـويـسـد. در ايـن سـال ، مختار در كوفه ، بر قاتلان امام حسين (ع) و عاملان حادثه كربلا يورش برد و بر هر يك از آنان دست يافت ، او را كشت و بعضى موفّق به فرار از كوفه شدند.(277) قـاتـلان امـام حـسـيـن (ع) عـمـدتاً از اهل عراق و ساكن كوفه بودند. اينان به شدّت از پيروزى انـقـلاب وحـشـت زده شـده بـودند و به هيچ وجه ، احساس امنيت و آرامش نمى كردند. اين افراد يقين داشتند كه دير يا زود، مختار به حساب آنان خواهد رسيد.
جلسه منافقان كوفه در خانه شبث بن ربعى
شـبث يكى از سركردگان مهمّ منافقان و از مهره هاى خطرناك حكومت اموى بود. او گرچه در زمان امـيرالمؤ منين (ع) در كنار حضرت بود و حتّى در ارتش امام (ع) با معاويه جنگيد، امّا بعدها مانند بـسـيـارى از سـران كـوفـه ، بـه مـعـاويـه پـيـوست . روزى اميرالمؤ منين (ع) خطاب به شبث و عـمـروبـن حـريـث فرمودند: (يا شبثُ و يابن حريثُ لتُقاتِلانِ ابنى الحسينَ.) (اى شبث و اى پسر حريث ، روزى با فرزندم ، حسين ، خواهيد جنگيد.) شـبـث پـس از شـهـادت امـيـرالمـؤ مـنين (ع) و در آغاز حكومت امام حسن (ع)، به معاويه پيوست و در مـاجـراى كـربـلا، از فـرمـانـدهـان لشـكـر يزيد بود، در جريان شورش استاندار ابن زبير در مقابل مختار نيز از فرماندهان او بود و با مختار جنگيد. سپس با مسلّطشدن مختار، خود را طرفدار او وانمود كرد، امّا به شدت ، در پى ضربه زدن به انقلاب او بود.سران كوفه و ضدّ انقلاب در خانه شبث ، تشكيل جلسه دادند و به طرح توطئه و شورش عليه مختار دست زدند.طبرى مى گويد: شبث بن ربعى ، همراه با سه تن از قاتلان امام حسين (ع) كه عـبـارت بـودنـداز: شـمـربن ذى الجوشن ، محمّدبن اشعث و عبدالرّحمن بن سعيد، به خانه كعب بن ابى كعب ـ كه از اشراف كوفه بود ـ رفتند و او را به قيام بر ضدّ مختار تحريك نمودند. در آن جـلسـه ، عـبـدالرّحـمـن پـيـشـنـهـاد كـرد: نـظـر مـن ايـن اسـت كـه عـجـله نـكـنـيـد؛ يـكـى بـه دليـل آن كـه بـه اين جمع اعتمادى نيست ، دوم آن كه بزرگانى همچون ابن اشتر و سران مخلص شـيـعـه بـا مـخـتـارنـد و سـوم آن كـه مـوالى و بـردگـان و مردم طبقه سه كوفه حامى سرسخت مـخـتـارنـد. بـنـابراين ، نبايد در قيام ، عجله كرد، بگذاريد مختار به جنگ حكومت شام برود و از لشـكـر ابـن زيـاد ضـربـه بـخـورد و مـا در مـوقـع مـنـاسـب ، وارد عـمـل مـى شـويم و از پشت به او خنجر مى زنيم . اين كار از هر جهت ، به نفع ما است . و اضافه كـرد: اگـر الا ن شروع كنيد، شكست شما محتمل است . مختار مردى جنگ ديده و با تجربه است . او بـا شـجـاعت عرب و كينه عجم با شما خواهد جنگيد. امّا سران مغرور منافق ، سخن عبدالرّحمن را رد كردند و تصميم به شورش بر ضدّ مختار گرفتند.(278)
شورش در كوفه
شـورشـيـان كـوفـه به سركردگى اشراف عرب ، كه همه از قاتلان و عاملان فاجعه عاشورا بـودنـد، در مـاه ذى الحجّه سال 66 ه . ق نيروهاى خود را سازمان دهى كردند و در كوفه ، مركز قـدرت مختار، سر به شورش و قيام زدند و عناصر شورش گروه گروه با فرمان دهى عاملان فاجعه كربلا، در محل هاى حساس كوفه مستقر شدند:1 ـ عبدالرّحمن بن قيس با نيروهاى خود از طايفه همدان در محلّه جبانه سبيع ؛ 2 ـ زحربن قيس و اسحاق بن محمّدبن اشعث با نيروهاى خود در محلّه جبانه كنده ؛ 3 ـ كعب ابن كعب در محلّه جبانه بشر؛ 4 ـ بشيربن جرير به سركردگى طايفه بجيله در كنار گروه عبدالرّحمن در محلّه ازد؛
لطفا منتظر باشید ...
