تفسیر موضوعی امر به معروف و نهی از منکر نسخه متنی

اند:

آيـيـن مـقـدّس اسـلام بـا توجه به تاءثير و تاءثرهاى ناشى از رفاقت ، از پيروانش خواسته اسـت تـا هـمواره با نيكان قرين و همنشين باشند و از دوستى با بدان بپرهيزند. خداوند حكيم در آيه اى از قرآن به پيامبرش دستور مى دهد كه :

(وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَوةِ وَالْعَشِىِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ...)(272) همراه با كسانى كه پروردگار خود را صبح و عصر مى خوانند و تنها رضاى او را مى طلبند، خويشتن دار باش .

تـاءثـيـر دوسـتـان نـزديـك و هـمـنـشـيـنـان صـمـيـمـى بـر انـديـشـه و عـمـل يـكـديـگـر بـه انـدازه اى اسـت كـه رسـول خـدا (ص ) ديـن هـر كـس را مـتـمـايـل بـه آيـيـن دوسـتـان صميمى اش دانسته و از پيروانش ‍ مى خواهد كه هر كدام بر روابط دوستانه شان با ديگران تاءمّلى عميق داشته و دوستان خود را با دقّت و بصيرت برگزينند:

(اَلْمَرءُ عَلى دينِ خَليلِهِ فَلْيَنْظُرْ اَحَدُ كُمْ مَنْ يُخالِلُ)(273) انسان بر دين دوست خويش است ، بنابر اين هر يك از شما بايد نيك بنگرد كه چه كسى را به دوستى بر مى گزيند.

بـه هـر حـال مـعـاشـرت بـا افـراد گـمـراه و فـرومـايـه از ديـگـر عوامل گسترش مفاسد اجـتـمـاعـى اسـت كـه نـكبت و بد بختى دنيا و آخرت را براى انسان به بار مى آورد. زيرا مفاسد اجـتـمـاعـى بـه مـراتـب از بـيـمـارى هـاى واگـيـر دار جـسـمـى از قـبـيـل سـل ، حصبه و وبا خطرناك ترند و افراد فاسد و منحرف نيز به همين ميزان از اشخاص نـاقـل بـيـمـارى مادّى منفورتر هستند. پدران و مادرانى كه از همنشينى فرزندانشان با يك بيمار مـبـتـلا بـه زكـام اكراه دارند، چرا بايد از رفاقت و معاشرت همان فرزند با افراد متخلّف و بد كار ناراحت نشوند و احساس مسؤ وليت نكنند؟ اگر بيمارى مسرى جسمى تنها جسم و تن افراد را رنـجـور مـى كـنـد و از كـار مـى اندازد، مفاسد روحى و بيمارى هاى روانى ، جسم و روح را با هم نـابـود مـى كـنـنـد. اگـر بـيـمـارى جـسـمـى تـنـهـا زنـدگـى دنـيـوى انـسـان را مختل مى كند، بيمارى هاى روانى و معاصى الهى دنيا و آخرت را با هم تباه مى سازند.

قرآن كريم وضع نامطلوب گناهكارانى را كه در اثر همنشينى با بدان سرنوشتشان به دوزخ منتهى شده ، اين گونه ترسيم مى كند:

(وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَالَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاًَ يَا وَيـْلَتـَى لَيـْتـَنـِي لَمْ اءَتَّخـِذْ فـُلاَنـاً خـَلِيـلاًَ لَقـَدْ اءَضـَلَّنـِي عـَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلاِْنسَانِ خَذُولاً)(274) [به خاطر آور] روزى را كه ستمكار دستان خود را [از شدّت حسرت ] به دندان مى گزد و مـى گـويـد: (اى كاش با رسول [خدا] راهى برگزيده بودم ! اى كاش فلانى را به دوستى انـتخاب نكرده بودم او مرا از ياد آورى [حق ] گمراه ساخت بعد از آنكه [ياد حق ] به سراغ من آمده بود!) و شيطان هميشه خوار كننده انسان است .

بنابر اين بر رهبران و مديران و مصلحان جامعه است كه بكوشند تا همان گونه كه با ايـجـاد قـرنـطـيـنـه ، انـجـام واكـسـيـناسيون و... از سرايت بيمارى هاى جسمانى به افراد سالم جـلوگـيـرى مـى كـنـنـد، از تماس عناصر مبتلا به فساد اخلاق نيز با اقشار سالم اجتماع ممانعت نمايند.

در روايت رسيده از پيشوايان بزرگوار اسلام به پرهيز از همنشينى با برخى افراد به طور خـاص تـصـريـح