آدمى از دير زمان درصدد بوده معمّاى حيات و مقصود از زندگى را بداند، از آينده و سرنوشت خويش تا حدّى باخبر شود، توجيه درستى از رويدادهاى اين عالم به دست آورد و تفسير معقولى نسبت به پديده ها و دگرگونى هاى جهان داشته باشد.پاسخ گوى اين گونه مسائل، كه همواره ذهن انسان را به خود مشغول داشته، بدون شك، در هر زمانى «دين» بوده است; زيرا حقيقت زندگى را تفسير مى نمايد، هدف از آمدن و ماندن در اين عالم را معنا مى كند و مسير درست زندگى و راه رسيدن به سعادت دنيا و آخرت را نشان مى دهد.( ) اساسى ترين ركن دين ـ يعنى: ايمان به خداى يكتا ـ انسان را از نگرانى، اضطراب و دغدغه خاطر مصون داشته، در برابر رويدادهاى نامطلوب زندگى ثابت و استوار نگه مى دارد، به گونه اى كه هيچ حادثه اى نمى تواند تزلزلى در او ايجاد نمايد.بر اساس بينش اسلامى، هر انسانى از هنگام تولد با فطرت الهى و گرايش به خداشناسى قدم به عرصه زندگى مى گذارد; ساختار وجودى انسان به گونه اى است كه او را به سوى خدا هدايت مى كند و در اين ميان، تفاوتى بين مسلمان و غير مسلمان وجود ندارد، بلكه همه انسان ها در آغاز زندگى، از استعداد خاصّى براى حقيقت جويى و نيل به كمال بهره مندند و به فرموده پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)، «كلُّ مولود يُولَد على الفطرةِ»;( ) هر نوزادى با فطرت خدايى زاده مى شود.با وجود اين، فطرت و ساختار وجودى انسان در هر شرايطى به صورت يكسان عمل نمى كند و ممكن است عوامل نامساعد بيرونى و محيط ناسالم زندگى مانع از شكوفايى و بروز نقش صحيح آن گردد.( ) بر اين اساس، لازم است به اين جنبه از وجود آدمى توجه ويژه اى مبذول گردد تا حسّ دينى اش شكوفا گردد، به خصوص در مورد كودكان و نوجوانان، توجه به اين جنبه وجودى آنان اهميت فراوان دارد; زيرا نسبت به بزرگ سالان تربيت پذيرترند. اين كار تنها در سايه تربيت صحيح امكان پذير است.
لطفا منتظر باشید ...
