فروش ابزار جنگی به دشمنان دین نسخه متنی

نـگـاهـى بـه گزارشهاى كارشناسان و دانشمندان نيز گواه اين سخن امام اسـت. آنان گفته اند: مطالعات كارشناسى و تجربيات عينى نشانگر پايين بـودن ضريب اطمينان به سلاحهاى ويرانگر جديد است. نه اعتماد به كنترل و شيوه نگهدارى جنگ افزارها موجود است و نه به قدرتهاى مالك آن: (ايـن واقـعـيـت كه موتورهاى نوين جنگ افزارهاى ويرانگر مى تواند به دلـيـل اشـتـبـاههاى فنى و انسانى خود به خود به راه افتد, به راستى اجـازه نـمـى دهـد كـه بـيش از اين به عبارات فريب آميز اطمينان بخش اعتماد كنيم و اين عبارت ديگر جايى براى تكرار ندارند.)30

2. مقصود از جنگ افزار موضوع بحث, ابزارى هستند كه امروزه, براى جنگ و دسـت انـدازى به ديگر سرزمينها, استفاده مى شوند. پس سلاحهاى قديمى كه در نبردهاى امروزى كارايى ندارند و چه بسا دولتها براى مقاصد غير نـظـامى آن را نگهدارى مى كنند, در فروش آن به دشمنان دين بحثى نيست و احكام تجارت اسلحه آن را در بر نمى گيرد.31

3. گـرچـه گـسـتـره مـفهوم (دشمنان دين = اعدإ الدين) همه كافران و غـيـرمـسـلمانان را در بر مى گيرد, ولى اين فهم لغوى در اين جا مراد نـيـسـت, بـلكه هدف از آن كسانى هستند كه با دين و متدينان دشمنى مى ورزنـد و قـدرت و تـوان نـظـامـى آنـان براى اساس اسلام و نظام اسلامى خـطـرناك است. دامنه همكارى نظامى نبايد به توانمندى آنان بينجامد و اسـلام بـه دست خود مسلمانان ناتوان شود. اين معيار اصلى در فروش سلاح بـه دشـمـن اسـت. در ايـن جـهت, فرقى نمى كند با آن دشمن در حال جنگ بـاشـيـم و يـا صلح. چه بسا دولت غيرمسلمانى با ما قرارداد صلح امضا كـرده بـاشد; ولى پنهانى به آمادگى رزمى روآورده تا در فرداى صلح به مسلمانان هجوم آورد. در چنين حال و روزى, اجازه نداريم به بهانه صلح بـه ايـنان اسلحه بفروشيم. ولى اگر طرف تجارت غيرمسلمانانى باشند كه زيـرپـوشش نظام اسلامى زندگى مى كنند, مانند كافرانى كه در سايه قدرت پـيامبر بودند و آن حضرت در مواردى از ايشان استفاده نظامى مى كرد و يـا اهـل ذمـه و يا دولت كافرى كه در طول سالها صداقت و امانت آن را در هـمـپيمانى با مسلمانان تجربه شده است و يا سست كردن بنيه هاى آن به سست كردن نظام اسلامى بينجامد, فروش سلاح به ايـن افـراد اشـكـالـى ندارد و چه بسا ضرورت ما را وادارد بدانان كمك نظامى كنيم.32

4. مـسلمانان محارب: افزون بر كافران كينه جو, مسلمانانى كه با نظام شـايسته اسلامى بجنگند نيز, دشمن دين شمرده شده و فروش اسلحه به آنان نـاروا اسـت, چه مخالفت در شكل توطئه و شورش و نافرمانى انجام گيرد, مـانـنـد: شـورش مـعـاويـه عـليه نظام اسلامى اميرمومنان و چه در شكل ديـگـر.33 قـطـاع الطريق و راهزنان كه امنيت مردم را به خطر اندازند نيز, دشمن دين به شمار مى آيند.34

5. دشمنان مذهب اهل بيت: گرچه هر كس كه شيعه نباشد مخالف مذهب و دين مـاسـت, ولـى مـقـصود از اعدإ الدين هر مخالفى نيست, بلكه مقصود آن گـروه از مـخـالفانى هستند كه با شيعه دشمنى دارند و شيعيان را كافر مـى شـمـرنـد و ريـختن خونشان را روا مى دانند فروش سلاح به اين گروه جايز نيست.

امـام خـمـينى, براى معيارهاى اسلامى, نواصب و ستيزندگان با مذهب اهل بـيت را دشمن دين مى شمارد.35 وى, پيش از پيروزى انقلاب اسلامى درباره ايـن مـقـولـه مثال زده كه روشنگران: اگر در منطقه اى مانند: ايران, شـيـعيان داراى دولت مستقلى بودند, هر چند اين نظام از هر نظر مطلوب نـباشد, حمايت از مذهب شيعه و نظام منتسب به او واجب است و فروش سلاح بـه كـسـانـى كـه قـصد براندازى مذهب شيعه و جايگزينى گروه ديگرى را دارند, حرام است.36

6. گـرچـه عـنـوان سلاح در روايات, انصراف دارد به ابزارى كه به گونه مـسـتـقيم در مبارزه و جنگ كاربرد داشته باشد, مانند شمشير و مسلسل, ولـى نـگاه به واقعيتهاى خارجى و نقش تعيين كننده ابزارهاى غيرنظامى در پيروزيها و شكستها, بويژه در جنگهاى امروزى, سبب شده امام خمينى, دايـره سـلاح را گـسـتـرش دهـد و هر آنچه در برترى نظامى دشمن كارايى داشـتـه بـاشد, مانند: تداركات, پشتيبانى, حمل و نقل, تبليغات, غذا, دارو و... را جـزو ابـزار جـنـگـى بـه شمارد و فروش و انجام آنها را حرام: